ေဒါက္တာ စုိင္းခမ္းလိတ္

သူ႔ကို ကေလာင္ဆရာဝန္လုိ႔ ေခၚတယ္။ ေနာက္ၿပီး မႏ ၱေလးေရာက္ ရွမ္းတစ္ေယာက္လဲ သူပါပဲ သူ႕အေၾကာင္းကုိဖတ္ၾကည့္ရေအာင္ရွမ္းအႏုပညာရွင္ ထူးခၽြန္ဆုရ ေဒါက္တာ စုိင္းခမ္းလိတ္
            `ကေလာင္သြားဟာ လံွသြား ဓါးသြား၊ လက္နက္သြားထက္ ထက္တယ္`လုိ႔ ဆုိ႐ုိးရွိတယ္။ လက္နက္ကုိင္တဲ့သူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကေလာင္သြားက လူကုိထုိးသတ္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ငါတုိ႔လက္နက္ကသာလွ်င္ လူကုိ ေသေအာင္ လုပ္ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ဆုိေကာင္းဆုိ မယ္။ လက္နက္သြားက အစဥ္ထာဝရ မပစ္ခတ္ မသတ္ျဖတ္ႏုိင္ပါဘူး။ လက္နက္ကုိတဲ့သူ လည္း အသက္တစ္ရာအထိ သက္တမ္းမရွည္ႏုိင္ဘူး။

            ကေလာင္သြားကေတာ့ သေဘာတရားတစ္ခု စာရြက္ေပၚ ခ်ျပသြားခဲ့ရင္ အဲဒီစာသြား အတုိင္း ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္မ်ားစြာ လက္ခံက်င့္သံုးသြားႏုိင္တယ္။ အကယ္၍ ကေလာင္သြားတစ္ ခုက အဲဒါ မင္းတုိ႔ရဲ႕ ဘုိးဘြားပုိင္ေျမေတြ လုိ႔ ဆုိထားခဲ့ရင္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြက အဲဒီ နယ္ေျမကုိ ျပန္လည္လုယူမႈ တုိက္ယူမႈေၾကာင့္ ကမၻာခ်ီစစ္ပဲြႀကီးေတာင္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ကေလာင္သြားကုိ ဘယ္သူကမွ အထင္မေသးဝံ့ပါ။
ကေလာင္ ဆရာ၀န္
          တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္ဆုိရင္ ေဆးထုိးအပ္ကုိင္ရမွာပါ။ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္က ေတာ့ ကေလာင္ကုိင္တဲ့ ဆရာ၀န္ လုိ႔ဆုိရမွာပဲ။ ဒါလည္း မ်ဳိး႐ုိးေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ ေဒါက္တာ စုိင္းခမ္းလိတ္တုိ႔ရဲ႕ ဖခင္ လံုးခမ္းကာတုန္ဟုန္းဟာ ရွမ္းစာေပလကၤာ ေရးဖဲြ႕တတ္တဲ့သူ တစ္ ေယာက္ျဖစ္တယ္။ မိခင္က ေဒၚနန္းစိန္ဥကေတာ့ မိခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေဒါက္တာ စုိင္းခမ္းလိတ္ေလာင္းလ်ာကုိ ၁၉၄၉ ခု ဧၿပီလ ၂၇ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ဇာတိက ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း သိႏၷီပါ။
ေမြးခ်င္းမ်ား
          စုိင္းတုမ္ခမ္း၊ စုိင္းခမ္းလိတ္၊ စုိင္းခမ္းသီ၊ နန္းအြမ္ခမ္း ဆုိၿပီး ေမြးခ်င္း ေလးေယာက္ရွိ တယ္။ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိ သံုးေယာက္စလံုး ဖခင္ရဲ႕အႏုပညာအေမြကုိ ရရွိတဲ့သူေတြပါ။ အစ္ကုိ ႀကီး စုိင္းတုမ္ခမ္းက ရွမ္းေခတ္သစ္သီခ်င္းေတြကုိ ေရးသားတဲ့သူျဖစ္တဲ့အျပင္ သူတတ္သမွ် သိသမွ် ညီျဖစ္သူ စုိင္းခမ္းလိတ္ကုိ သင္ေပးခဲ့သူပါ။ သီခ်င္းစာသားမ်ားဟာ ေရးစပ္သူရဲ႕ စိတ္ ထားကုိ တစြန္းတစ ေဖၚျပစၿမဲပါ။ စုိင္းတုမ္ခမ္းေရးသားတဲ့ ရွမ္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ဒုိ႔အမ်ဳိးသား တာ၀န္မုိ႔ ေရွာင္လုိ႔မရပါ သီခ်င္းအရ သူဟာ အမ်ဳိးသားအတြက္ တာဝန္ကုိ ဦး လည္မသုန္ ယူတတ္သူျဖစ္ေၾကာင္း ျပသလွ်က္ပါ။ စုိင္းခမ္းလိတ္လည္း စုိင္းတုမ္ခမ္းထံ ေဝါဟာရအသစ္အဆန္း ရွာေဖြနည္းကုိ ရယူခဲ့ သည့္အျပင္ သံစဥ္ရွာနည္း အေတြးအေခၚအယူ အဆ ယူနည္းမ်ားကုိ ေကာင္းစြာရရွိခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းသားဘ၀
`          ဖခင္ျဖစ္သူက တာဝန္အရ သိႏီၷကေန နမၼတူၿမိဳ႕ကုိေျပာင္းလာရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိလည္း နမၼတူကုိေရာက္လာတယ္။ ၁၉၅၄ ကတည္းက စုိင္းခမ္းလိတ္ဟာ နမၼတူ မူလတန္းေက်ာင္းကို ပန္ဟုိင္း(နမၼတူ)မွာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားနာမည္က ေတာ့ Louvis Kham လူးဗစ္ခမ္း တဲ့။
            နမၼတူ သတၱမတန္းကုိ ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၆၃ ခုမွ ျပင္ဦးလြင္ (ယခင္ေမၿမိဳ႕) St. Albert High School (ယခု ျပင္ဦးလြင္ အမွတ္ ၂) မွာ အ႒မတန္း တက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ တဲြဖက္ေကာင္းျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ မႏဲြ႕ႏြဲ႕တင္နဲ႔ စတင္ေတြ႕ဆံုခဲ့တာပါ။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ေတြ႕ ဆံုမႈဇာတ္လမ္းဟာ လူအမ်ား စိတ္ဝင္စားျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။
            ႏဲြ႕ႏြဲ႕တင္ကေတာ့ စာေတာ္တဲ့သူျဖစ္ၿပီး အတန္းထဲမွာ ပထမေနရာယူခဲ့တဲ့သူပါ။ အ႒ မတန္းတံုးက လူရည္ခၽြန္အျဖစ္ အေရြးခံလုိက္ရေသးတယ္။ လူရည္ခၽြန္ျဖစ္ရင္ ပညာေရးဝန္ ႀကီးဌာနက လူရည္ခၽြန္ေမာင္မယ္မ်ားကုိ ေဒသႏၱရဗဟုသုတရေစရန္ ျမန္မာျပည္ထင္ရွားတဲ့ ေဒသမ်ား စက္႐ုံမ်ား၊ ငပလီအပမ္းေျဖကမ္းေျခစတာေတြကုိ ေခၚသြားတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပုိင္းမွာေတာ့ အင္းေလးမွာေတာ့ ေခါင္တုိင္လူရည္ခၽြန္စခန္း တစ္ခု ယခင္က ရွိခဲ့ဖူး တယ္။ လူရည္ခၽြန္အေရြးခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူဟာလည္း ထက္ျမက္တဲ့ ေက်ာင္း သူေက်ာင္းသားအျဖစ္ အသတ္မွတ္ခံရတယ္။
            လူရည္ခၽြန္ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ဉာဏအားလည္း ေကာင္းရသလုိ၊ က်န္းမာေရးလည္းေကာင္း ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ စာလည္းေတာ္ရမယ္၊ ဘက္စံုထူးခၽြန္ရမယ္ေပါ့။ လူရည္ခၽြန္ အင္တာဗ်ဴးမႈ တစ္ခုကေတာ့
            `မင္း ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ကုိ ဖူးဘူးသလား`
            `ဖူးဘူးပါတယ္`
            ` ေစတီရင္ျပင္ေတာ္အေရာက္ ေလွခါး ဘယ္ႏွစ္ထစ္ရွိသလဲ` စသျဖင့္ ေမးတတ္တာ ေပါ့။ သာမန္လူဆုိရင္ ဘယ္သူက ေလွခါးထစ္ေတြကုိ ေရတြက္ထားမလဲ။ သုိ႔ေသာ္ လူရည္ခၽြန္ ျဖစ္မယ့္ေက်ာင္းသားကေတာ့ ဒီလုိ အေျဖေပးလုိက္တယ္။
            `ကၽြန္ေတာ္ ဓါတ္ေလွခါးနဲ႔ တက္ခဲ့တာပါ ဆရာ`တဲ့ အဲဒါကေတာ့ ဉာဏ္ရည္ကုိ စမ္း တာပါ။ ဥပမာ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ မုိးေရကလဲြလုိ႔ ဘာအရည္ေတြ ထပ္ရွိေသးသလဲ လုိ႔ေမးရင္ ခ်က္ခ်င္း မေျဖတတ္ၾကဘူး။ လူရည္ခၽြန္ေလးေတြကေတာ့ ဒီလုိေျဖၾကတယ္။
            `အုန္းရည္၊ ထန္းရည္ပါဆရာ`တဲ့။
            လူရည္ခၽြန္ျဖစ္တဲ့ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ကေတာ့ ရုပ္လွတယ္။ စာေတာ္တယ္။ အဲဒီေခတ္တံုးက ေက်ာင္းမွာ စူပါစတားေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ကုိ အားက်သလုိ စုိင္းခမ္း လိတ္တစ္ေယာက္လည္း သူမ်ားနည္းတူ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ကုိ အားက်မိသူပါ။
            လူရည္ခၽြန္
          သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပဲြဦးထြက္ဇာတ္လမ္း တစ္ပုုဒ္ကေတာ့ ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္ ကေန စခဲ့တယ္။ နံရံကပ္စာေစာင္ဆုိတာက စာေပဝါသနာပါတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ လြတ္လပ္ စြာ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳတုိေတြေရးၿပီး ဆရာဆရာမမ်ားက ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ဟာ ေတြကုိေက်ာက္သင္ပံုးမွာ လွပစြာ ျပန္လည္ ကပ္ထားေပးတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြက ဝုိင္းၾကည့္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီနံရံကပ္စာေစာင္မွာ စုိင္းခမ္းလိတ္က ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးကာ သြားကပ္ထားလုိက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကုိ တင္ျပတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတင္ျပခ်က္ ကေတာ့ အသြားႏွစ္ဖက္ ရွိတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကုိက လူရည္ခၽြန္ကုိ ရေအာင္ယူမည္ တဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြ အဲဒီကဗ်ာေလးကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဟုိးေလးတေက်ာ္ျဖစ္သြားတာ ေပါ့။ လူသတင္း လူခ်င္းေဆာင္ဆုိသလုိ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္လည္း ၾကားသိသြားတယ္။ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေရးတဲ့သူက စုိင္းခမ္းလိတ္ျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာဆရာမေတြ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအား လံုး အဲဒီအေၾကာင္းကုိ စိတ္ဝင္စားေနၾကတယ္။ ႏြဲ႕တင္ကေတာ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ သူမကုိ ယခုလုိ ေစာင္းလား ခ်ိတ္လား တင္စီးၿပီး ေရးထားတာကုိ ျမင္ရေတာ့ မခံခ်င္တာ အမွန္ပါ။ ဒီေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ သူမတစ္ေယာက္ထဲသာ လူရည္ခၽြန္ျဖစ္ေနေလေတာ့ စုိင္းခမ္းလိတ္က သူမကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး တမင္သက္ကက္ ေရးတဲ့အေၾကာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ႀကီးကုိ သြားတုိင္ပါေလေရာ။ ဒီကိစၥကုိ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကုိယ္တုိင္ စုိင္းခမ္းလိတ္ကုိ ရံုးခန္းမွာ ေခၚေတြ႕တယ္။ စုိင္းခမ္းလိတ္က ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ပဲ အေျဖေပးလုိက္တယ္။
            `ကၽြန္ေတာ္ သူမလုိ လူရည္ခၽြန္ျဖစ္ခ်င္လုိ႔ လူရည္ခၽြန္ကုိ ရေအာင္ယူမယ္လုိ႔ ေရးတာ ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ`တဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပႆနာလည္း ေျပလည္ သြားတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း ခင္မင္ရင္းနီးသြားတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းအစ လူရည္ခၽြန္ကလုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။
            ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတဲ့အတုိင္း နဝမတန္းေရာက္ေတာ့ စုိင္းခမ္းလိတ္လည္း လူရည္ခၽြန္ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရတယ္။ ႏြဲ႕တင္ကလည္း လူရည္ခၽြန္ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ျဖစ္ျပန္တယ္။ (ဒသမ တန္းလည္း ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္က လူရည္ခၽြန္ သံုးထပ္ကြမ္းအျဖစ္ ထပ္မံေရြးခ်ယ္ခံရျပန္တယ္) ေမၿမိဳ႕ လူရည္ခၽြန္အေနနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လူရည္ခၽြန္ခရီးအျဖစ္ အတူတူသြားလာၾကရလုိ႔ ပုိၿပီး ခင္မင္ရင္းနီးလာပါေတာ့တယ္။
            ေမၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္ကတည္းက စုိင္းခမ္းလိတ္ဟာ ရွမ္း၊ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ကဗ်ာ မ်ားကုိ ေရးစပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့သူပါ။ ၁၉၆၅ ခုမွာေတာ့ စုိင္းခမ္းလိတ္က နမၼတူမွာ ဒသမတန္း ျပန္လာ တက္ရတယ္။ ဖခင္ျဖစ္သူ လံုးခမ္းကာလည္း သူ႔သားဝါသနာပါတဲ့ စာေပအႏုပညာကုိ အားေပးခဲ့တယ္။ ညီျဖစ္သူ စုိင္းခမ္းသီလည္း အစ္ကုိကုိ ဂစ္တာတီးဖုိ႔ သင္ေပးလုိက္ျပန္ေတာ့ ဂီတာတီးကာ (ဟတ္ႏုိင္းဖန္ = အိပ္မက္ထဲကအခ်စ္)ဆုိတဲ့ ရွမ္းသီခ်င္းကို စပ္ဆုိႏုိင္ခဲ့တယ္။
ဘာေၾကာင့္ သီခ်င္းေရးျဖစ္တာလဲ
          ဘာမဆုိ အေၾကာင္းရွိမွ အက်ဳိးျဖစ္ေပၚလာစၿမဲပါ။ စုိင္းခမ္းလိတ္ သီခ်င္းေရးျဖစ္တာက ဒီလုိပါ . . .
            ဝါတြင္းကာလ ဥပုသ္သည္မ်ားအတြက္ လူပ်ဳိအပ်ဳိမ်ားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေဝယ်ာဝစၥ သြားလုပ္ၾကတယ္။ ဆြမ္းေတာ္ျပင္ဆင္ၾကရသလုိ ဥပုသ္သည္အတြက္လည္း ထမင္းဟင္းေတြ ခ်က္ၾကတယ္။ အဖိတ္ညမွာ ထမင္းခ်က္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လူပ်ဳိေတြက ဆြမ္းစား ေက်ာင္းမွာ ညအိပ္ေစာင့္ၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဂစ္တာယူလာၿပီး သီခ်င္းဆုိၾက ေပ်ာ္ၾက တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရွမ္းေခတ္သစ္သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္ သံုးပုဒ္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ အဖိတ္ေန႔ တုိင္း အဖဲြ႕ေတြစံုတုိင္း သီခ်င္းေဟာင္းကုိပဲဆုိေနေတာ့ စုိင္းခမ္းလိတ္ကေမးတယ္ `ရွမ္းသီခ်င္း အသစ္ မရွိေတာ့ဘူးလား` သူတုိ႔ကလဲ `ဒါပဲရွိလုိ႔ ဒါပဲဆုိေနတာေပါ့`တဲ့ ဒီလုိနဲ႔ စုိင္းခမ္းလိတ္ က ရွမ္းသီခ်င္းေတြ ျဖစ္လာဖုိ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚၾကည့္ေတာ့တယ္။
            ေမၿမိဳ႕မွာေနတံုးက The Beatles, Shadows, Bob Dylan, Elvis Presley, The Rolling Stones, Elton John, Pink Floyd, Eric Clapton, CCR စတဲ့ နာမည္ႀကီး အဂၤလိပ္ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ဖူးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ရွမ္းစာသားေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္သံစဥ္မွာ ထဲ့လုိက္ရင္ ပရိသတ္ေတြ ႀကိဳက္ၾကမွာပဲဆုိၿပီး ေကာ္ပီသီခ်င္း အပုဒ္ (၂၀) ေလာက္ စပ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂစ္တာတီးၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဆုိျပတယ္။ ဘယ္အပုဒ္ပဲဆုိျပဆုိျပ သူငယ္ခ်င္း ေတြရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈက `ေကာင္းပါတယ္`ေျပာၿပီး ဒီအတုိင္းပဲ တန္႔ေနေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမွလဲ အဲဒီသီခ်င္းေတြကုိ ယူၿပီး မဆုိၾကဘူး။
            စုိင္းခမ္းလိတ္က စဥ္းစား သေဘာေပါက္မိတယ္။ သူမ်ားရဲ႕ ေကာ္ပီသံစဥ္နဲ႔ ရွမ္းသီခ်င္း လာေရးစပ္တာ အသံက ကြက္တိမျဖစ္ဘူး။ အသံ မပီျပင္ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ပုိင္သံစဥ္လဲ ျဖစ္ေအာင္ အသံလည္း ပီျပင္ေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း ႀကံစည္ေနေတာ့တယ္။ ေကာ္ပီသံစဥ္ကုိ လံုးဝ အသံုးမခ်ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။
            ၁၉၆၆ မွာေတာ့ နမၼတူကေန ဒသမတန္းကုိ ႐ူပေဗဒ ဂုဏ္ထူးနဲ႕ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕နယ္မွာ ပထမရကာ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္းမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးရတဲ့ ထူးခၽြန္ ေက်ာင္းသား ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႏၱေလး ေဆးတကၠသုိလ္ကုိ တက္ခြင့္ရတယ္။
            ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀ ႏွင့္ တာဝန္
          ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္လည္း ဆယ္တန္းကုိ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ၿပီး မႏၱေလး ေဆးတကၠသုိလ္ကုိ တက္ခြင့္ရေလေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မန္းေျမ MC မွာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ဖုိ႔ ဖန္လာျပန္တယ္။ ဝါသနာဆုိတာ တားလုိ႔မရပါ ဆုိတဲ့အတုိင္း အႏုပညာဝါသနာပါတဲ့ စုိင္းခမ္းလိတ္ကေတာ့ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝေရာက္ေနေသာ္လည္း သီခ်င္းေရးေနဆဲ၊ ကဗ်ာစပ္ေနဆဲ၊ သီခ်င္းဆုိ ေနဆဲ။ ကုိယ္ပုိင္သံစဥ္အတြက္လည္း မေလွ်ာ့ေသာဇဲြနဲ႔ အားထုတ္းေနဆဲပါ။
            သီခ်င္းေရးတဲ့ေနရာမွာ ပရိသတ္အႀကိဳက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ မလြယ္ဘူးဆုိေပမယ့္ စုိင္းခမ္းလိတ္ကေတာ့ အခက္အခဲကုိ ေၾကာက္ရြံ႕သူမဟုတ္ေခ်။ ႀကိဳး စားရင္ ဘာမဆုိ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္ရ သူ႕ရင္မွာ အၿမဲ ကိန္းေအာင္းေနေလေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိဳးစားခဲ့ရာ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ေရာက္မွ ရွမ္းလူငယ္မ်ား သေဘာေခြ႕ မေနာ ေတြ႕တဲ့ (ဟုိက္မီးစုိင္ဟတ္ေခး = မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ရွိပါေစ) နဲ႔ (ေလာင္ယဥ္ေင့တုိင္း ဟုိက္ခြတ္ ပန္ = ရွမ္းယဥ္ေက်းမႈ ေခတ္မီပါေစ) ဆုိတဲ့ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ စပ္ဆုိႏုိင္ခဲ့တယ္။
            သီခ်င္းစာသားမ်ားဟာ ေရးစပ္သူရဲ႕ အတြင္းသေဘာကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေနျခင္းပါ။ စုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲမွာ ရွမ္းလူငယ္မ်ားကုိ အမ်ဳိးသားဝတ္စံုဝတ္ဖုိ႔ ျမတ္ႏုိးဖုိ႔ တုိက္တြန္း ထားသလုိ သူကုိယ္တုိင္လည္း အၿမဲတမ္း ရွမ္းေဘာင္းဘီ ရွမ္းတုိက္ပံုနဲ႔ပဲ ေဆးေက်ာင္းၿပီးခဲ့တဲ့ သူပါ။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝတံုးကလည္း ရွမ္းတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ဦး ေဆာင္ၿပီး ရွမ္းစာေပ ယဥ္ေက်းမႈလုပ္ငန္းမ်ားကုိ အမ်ဳိးသားေရး တာဝန္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ အစဥ္ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ရွမ္းစာေပယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး တာဝန္ကုိလည္း ယူခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွာ မႏၱေလး တကၠသုိလ္ ရွမ္းစာေပယဥ္ ေက်းမႈကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတဲ့ ရွမ္းစာေပေဆြးေႏြးပဲြကုိ တက္ ေရာက္ခဲ့ၿပီး လင္းေခးသား စုိင္းထီးဆုိင္နဲ႔ ဆံုေတြ႕ခဲ့တယ္။
            ေတာင္ႀကီးမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သိစတံုးက ႐ုိး႐ုိးပဲခင္မယ္လုိ႔သာ ထင္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ခင္မင္ၾကၿပီး ယခုလုိ အႏုပညာစင္ျမင့္မွာ အတူတက္လွမ္းၾကရလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ ထားခဲ့မိဘူး။ အစတံုးကေတာ့ စုိင္းခမ္းလိတ္က စုိင္းဖုန္းေက်ာ္ (ေခၚ) စုိင္ခမ္းမတ္ (တန္႔ယန္း) ရဲ႕ အသံကုိ သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္ခဲ့တဲ့အတုိင္းျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ စုိင္းထီးဆုိင္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဒႆနိကေဗဒယူေတာ့ မႏၱေလးတကၠသုိလ္ လာတက္ရင္း စုိင္းခမ္းသီနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္။ ညီေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆုိေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပုိမုိၿပီး ခင္မင္ ရင္းနီးလာေတာ့တယ္။ စုိင္းခမ္းသီလည္း အႏုပညာပါရမီရွိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတုိင္း သီခ်င္းေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးစပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
            အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေခတ္လူငယ္ေတြ ဂီတာကုိ စတင္ဝါသနာပါလာခ်ိန္ပဲ။ တီးဝုိင္းေတြ လဲ တစ္ဖြဲ႕ၿပီး တစ္ဖဲြ႕ ေပၚလာစပါ။ ၁၉၇၃ ခုမွာေတာ့ စုိင္းခမ္းလိတ္၊ စုိင္းထီးဆုိင္၊ ခြန္မ်ဳိးလြင္၊ ေစာသိိမ္းဝင္းတုိ႔ရဲ႕ အဖဲြ႕ The Outsiders နဲ႔ စုိင္းခမ္းသီ၊ ေစာဂၽြန္ဆင္၊ ေစာေဂ်ာ္နီတုိ႔ရဲ႕ အဖဲြ႕ The Highlanders ေပါင္းမိၾကၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္ႀကီးလာတဲ့ The Wild Ones အဖဲြ႕ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ စုိင္းခမ္းလိတ္ဟာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ရွမ္းစာေပယဥ္ေက်း မႈတာဝန္မ်ားကုိ ထမ္းေဆာင္သည့္အျပင္ သီခ်င္းေရစပ္မႈ၊ သံစဥ္အသြားအလာမ်ားကုိလည္း ဉာဏ္မီသမွ် ေလ့လာခဲ့သည္။ အသိဉာဏ္ၾကြယ္ဝဖုိ႔အတြက္ အေတြးအေခၚစာေပမ်ားကုိလည္း ေလ့လာဖတ္႐ႈခဲ့တယ္။ ေဆးတကၠသုိလ္တက္ေသာ္လည္း တကၠသုိလ္ပညာရပ္ တစ္ခုထဲကုိ သာ ေလ့လာခဲ့သည္မဟုတ္၊ ဗဟုသုတမ်ဳိးစံုကုိ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့တယ္။
            ေလးနက္တဲ့ သီခ်င္းကုိ ေရးသားႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ကမၻာေက်ာ္ ေတးသီခ်င္းမ်ားကုိလည္း နားေထာင္ၿပီး မွတ္သားနည္းယူခဲ့သူပါ။ ဒီ့အျပင္ ၿမိဳ႕မၿငိမ္း၊ ေရႊျပည္ဧ၊ ဦးဗုိလ္ခင္၊ ဦးအံ့ႀကီး၊ ဦးေက်ာ့မွဴးစတဲ့ ျမန္မာအႏုပညာရွင္မ်ားရဲ႕ သီဆုိ ဖဲြ႕ဆုိမႈကုိလည္း ေသခ်ာစြာ ေလ့လာခဲ့ေသး တယ္။ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ အဆုိအမိန္႔ေတြပါမက်န္ ဖတ္ႏုိင္သမွ် မွတ္ႏုိင္သမွ် အခ်ိန္လုၿပီး ေလ့လာ ခဲ့တယ္။ ကမၻာေက်ာ္ပုဂိၢဳလ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့့ Rabindernath Tagore, Robert Frost, Omar Khayyam, Shakespeare, George Bernard Shaw, Ibsen, Leo Tolstoy, Somerset Mangham, Mark Twain, Albert Camus, Henry David Thoreau, Mahatma Gandhi, Martin Luther King, Mao Zedong, Jesus Christ, The Buddha တုိ႔ရဲ႕အေၾကာင္း သူတုိ႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚ အဆုိအမိန္႔မ်ားကုိ ေလ့လာခဲ့တယ္။
            သီခ်င္းေကာင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာဖုိ႔အတြက္ အသိပညာၾကြယ္ဝရမယ္၊ အေတြးအေခၚ သူမ်ားထက္ သာရမယ္။ အေတြးအေခၚ ရွိဖုိ႔အတြက္ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကုိ ေလ့လာမွတ္ သားႏုိင္ရမယ္။ စုိင္းခမ္းလိတ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္စာေပမ်ားကုိ ေလ့လာလုိက္စား႐ံုတင္မက ျမန္မာစာေပမ်ားကုိလည္း မ်ားစြာဖန္႐ႈေလ့လာခဲ့တယ္။ ရွင္မဟာရ႒သာရ၊ ရွင္မဟာသီလဝံသ၊ လက္ဝဲသုႏၵရ၊ အနႏၱသူရိယ၊ နဝေဒး၊ နတ္သွ်င္ေနာင္၊ ဦးၾကင္ဥ၊ စေလဦးပုည၊ သခင္ကုိယ္ ေတာ္မႈိင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ဒဂံုတာရာ၊ ေမာင္အာႏုိး၊ သိပံၸေမာင္ဝ၊ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္၊ လူထုေဒၚအမာ၊ ေအာင္သင္းတုိ႔ရဲ႕ စာေပမ်ားကုိလည္း စုိင္းခမ္းလိတ္ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးဖတ္႐ႈခဲ့ တယ္။
            တခ်ဳိ႕ပုဂိၢဳလ္ဟာ သူတစ္ပါးရဲ႕ စာေပကုိတတ္ေျမာက္ၿပီး မိမိရဲ႕ စာေပကုိ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ျဖစ္တတ္ၾကေသာ္လည္း စုိင္းခမ္းလိတ္ကေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးအစားထဲက မဟုတ္ပါဘူး။ သူေရးတဲ့ ရွမ္းသီခ်င္းေတြထဲက သူ႔ရဲ႕ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကုိ ေဖာ္ညႊန္းေနတာ မ်ားစြာေတြ႕ရပါမယ္။ ရွမ္းစာေပ ေဝါဟာရ ၾကြယ္ဝဖုိ႔ စဝ္ကန္းေဆ၊ လံုးခြန္မဟာ၊ လံုးတန္းေကး၊ ဆရာဦးစုိင္းေအာင္ ထြန္းတုိ႔ရဲ႕ စာေပမ်ားကုိလည္း ဖတ္႐ႈေလ့လာခဲ့ေသးတယ္။ လူဆုိတာ စာဖတ္မ်ားရင္ အသိ ဉာဏ္လည္း မ်ားလာတာပါပဲ။ အသိဉာဏ္မ်ားလာရင္ အေတြးအေခၚလည္း ေကာင္းလာမယ္၊ အေျပာအဆုိ အေရးအသားေတြလည္းေကာင္းလာမယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ ေရးသားတဲ့ စာသားေတြ အဆင့္ျမင့္သလဲဆုိတာ စာဖတ္သူတုိ႔ နားလည္မွာပါ။
            စုိင္းခမ္းလိတ္ဟာ ဘယ္သူကမွ သူ႕ကုိ အသိအမွတ္မျပဳခင္ကတည္းက သီခ်င္းကုိ ေရးစပ္ခဲ့တာပါ။ အခုမွသာ သူေရးတဲ့ သီခ်င္းစာသားေတြ ခန္႔ညားေၾကာင္း က်ဳပ္တုိ႔သိရေပမယ့္ သူသီခ်င္းေရးစပ္သီကုံးေနခ်ိန္မွာ သီခ်င္းသံစဥ္ ရွာေနခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူကမွ သူ႕ကုိ သတိထားမိမွာမဟုတ္ဘူး။
            သူသီခ်င္းေရးတဲ့ေနရာကေတာ့ အရွိန္အဝါႀကီးတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေအာက္မွာ မဟုတ္ဘဲ မီးမလင္းထိန္တဲ့ ဖေယာင္းတုိင္အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ၊ တစ္ခါတစ္ေလ လေရာင္ေအာက္မွာ သာ ေရးစပ္ခဲ့တာပါ။ သူထုိင္ၿပီး သီခ်င္းေရးခဲ့တဲ့ ထုိင္ခံုကေတာ့ ေမြ႕ယာဆုိဖာထုိင္ခံုေတြ မဟုတ္ဘဲ သင္ျဖဴးဖ်ာစုတ္ နဲ႔ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ က်မ္းခင္း အဝါေရာင္သမ္းေေနတဲ့ ျမက္ေခ်ာက္ေတြပါ။ သူ႕သီခ်င္းေရးတဲ့ ေဖာင္တိန္ကလည္း ေရႊကေလာင္မဟုတ္၊ ခဲတံတုိေလး ဒါမွမဟုတ္ မၾကာခဏ မွင္စိမ့္ထြက္ေနတဲ့ ေဖာင္တိန္စုတ္ပါ။ သံစဥ္ေတြကုိ ရွာေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ဂီတာကလည္း လွ်ပ္စစ္ဂီတာမဟုတ္ဘဲ ႀကိဳးျပတ္ေနတဲ့ ဂီတာစုတ္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ သီခ်င္းေရးတဲ့ စာရြက္ကလည္း ျဖဴလြင္ေနတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားလြင့္ပစ္ထားတဲ့ ရည္းစာ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေဟာင္းေတြပါ။ သူသီခ်င္းေရး ေတးသံစဥ္ရွာေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႕အနားမွာ လာထုိင္ၿပီး အားေပးေနတာကေတာ့ လွပေက်ာ့ရွင္းတဲ့ သူေဌးသမီးမဟုတ္။ သူ႕အနားမွာ အၿမဲတမ္း ရစ္သီေနတာကေတာ့ ျခင္နဲ႔ ယင္ေကာင္ေတြပါ။ စည္းနဲ႔ဝါး သံစဥ္ရွုာဖုိ႔အတြက္ Drum Set မဟုတ္ဘဲ လက္မနဲ႔ လက္ခလယ္ကုိသာ အသံုးျပဳခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ နာမည္ ႀကီး သီခ်င္းေရးဆရာ မျဖစ္ခင္က သူ႔ဘဝရဲ႕ သေႏၶေအာင္းတဲ့ကာလလုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ သူ႔ရဲ႕ ရွမ္းကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကလည္း ဒီလုိဆုိထားတယ္။
            ဒုိ႔တေတြ
            ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္တဲ့ေနရာကေတာ့ အေမွာင္ထုထဲ
            တီးတုိးစကား ေျပာတဲ့ေနရာကေတာ့ သူမ်ားမၾကားတဲ့ေနရာ
            နက္ျဖန္ရဲ႕ တစ္ေန႔ေန႔မွာ
            ဒုိ႔တေတြ အလင္းေရာင္ထဲမွာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ရွိႏုိင္မယ္။ (၁၉၇၆)
အႏုပညာ ေျခလွမ္း
          အစကေတာ့ စုိင္းခမ္းလိတ္က ရွမ္းသီခ်င္းေတြပဲေရးျဖစ္တာပါ။ ျမန္မာသီခ်င္း ေရး ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီလုိတဲ့။ တစ္ေန႔ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ သြားထုိင္ေနတံုး သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကုိ ၾကားရေတာ့ နားထဲမွာ အဲဒီသံစဥ္က အင္မတန္ ရင္းနီးေနတယ္။ သီခ်င္းကေတာ့ ကုိေလးလြင္ေရးၿပီး လားရႈိးသိန္းေအာင္ (ဂ်င္မီဂ်က္) ဆုိထားတဲ့ `လယ္သူမေလးခ်စ္သူ`ျဖစ္တယ္၊ အဂၤလိပ္စာသားနဲ႔ပါ အတူဆုိထား ေတာ့ မူရင္းအဂၤလိပ္သီခ်င္းလုိ႔ ထင္ေနရတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာလာတယ္။ စုိင္းခမ္းလိတ္ေရးတဲ့ သီခ်င္းက သူမ်ားရဲ႕ သံစဥ္ကေန ရွမ္းသီခ်င္းေရးထားတာပါတဲ့။ အမွန္မွာေတာ့ အဲဒီလယ္သူမေလးခ်စ္သူ သံစဥ္က စုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ ရွမ္းသီခ်င္း (ယိင္းအြန္ဟတ္စုိင္း) သံစဥ္ကုိ ယူၿပီး လုပ္ထားျခင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီကစၿပီး စုိင္းခမ္းလိတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လုိက္တယ္။ ငါလည္း ဗမာသီခ်င္းေရးႏုိင္ပါတယ္။ ေရးကုိ ေရးရမယ္. . . တဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ ဗမာသီခ်င္း စေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ (ယိင္းအြန္ဟတ္စုိင္း)ရွမ္းသီခ်င္းကုိ ဗမာလုိ ျပန္ေရး တဲ့အခါ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ဟုိတံုးက မေတြ႕မိရင္ ကုိယ္တုိ႔ဇာတ္လမ္းေလးဟာေလ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆုိတဲ႔ “အခ်စ္ကုိဦးစားေပး“သီခ်င္းပါပဲ။
စာေရးဆရာ သီခ်င္းေရးဆရာေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ သူမ်ားဖတ္ဖုိ႔ နားဆင္ဖုိ႔ပါ။ စုိင္းခမ္းလိတ္လည္း မိမိေရးသားတဲ့ သီခ်င္းေတြ အမ်ားျပည္သူ နားဆင္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ တယ္။ ဂီတာနဲ႔တီးၿပီး ေခတ္သစ္သီခ်င္း တစ္ေခတ္စတင္ေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္ကာလျဖစ္ေနလုိ႔ ပရိသတ္ေတြ ခ်က္ခ်င္း လက္မခံႏုိင္လုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ဓါတ္က်မႈ ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ စုိင္းခမ္းလိတ္က သူမ်ားနဲ႔ မတူခဲ့ဘူး။ သူမ်ားက မေကာင္းဘူး ေျပာရင္ ေကာင္းေအာင္ ငါႀကိိဳး စားမယ္၊ အဖန္တစ္ရာမက ႀကိဳးစားမယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္အျပည့္အဝရွိတယ္။ သူ႔သီခ်င္းထဲမွာ လည္း ရွိတယ္ေလ `တစ္ခါလဲရံုနဲ႔ အၿပီးထုိင္လုိက္ေတာ့မွာလား အက်ဳိးရယ္မွ မဟုတ္ေသး တာ`တဲ့။
            ပရိသတ္မ်ား လက္ခံလာေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံု ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုးထြက္တဲ့ `ခ်စ္တဲ့ရွမ္း႐ုိးမ`ေခြကို ရန္ကုန္က ေတးသံသြင္းေတြ လက္မခံခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသံစဥ္နဲ႔ျမန္မာစာသားကုိေတာင္ ျမန္မာပရိသတ္က လက္မခံႏုိင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ စုိင္းခမ္းလိတ္တုိ႔က ကုိယ္ပုိင္သံစဥ္နဲ႔ ရွမ္းတုိင္းရင္းသားက ျမန္မာလုိ ဆုိထားတယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္လက္ခံႏုိင္ဦးမွာလဲ။ အဲဒီေခြကုိ ေတာင္ႀကီးမွာပဲ စတင္ျဖန္႔ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္း အဆုိေတာ္မ်ားကေတာ့ စုိင္းထီးဆုိင္၊ စုိင္းခမ္းသီ၊ စုိင္းခမ္းမတ္၊ ေစာသိမ္းဝင္း၊ စုိင္းေဆးေနာ္၊ ဆြန္က်ဲအုိတုိ႔ ပူးေပါင္းၿပီး စီးရီးေတြ ထုတ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ပရိသတ္ေတြလည္း အေတာ့္ကုိ လက္ခံလာခဲ့တယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူ႕ကုိ ပုိမုိလက္ခံသလဲ ဆုိတာ မသဲကြဲေသးပါဘူး။ အဲ . .  မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္းတစ္ေယာက္ စီးရီးေခြကေတာ့ ေပါက္ေခြလုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။ ကက္ဆက္ လည္း ေပါလာတယ္။ နားေထာင္သူေတြလည္း ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လံုး မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္း တစ္ေယာက္ မဖြင့္တဲ့ေနရာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။
            အဆုိေတာ္ေတြဟာ ေနာက္ပုိင္းမွာ မိမိကုိယ္တုိင္ စီးရီးတစ္ေခြ ထုတ္ခ်င္ၾကတတ္ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စုိင္းခမ္းသီလည္း တစ္ေခြသီးသန္႔ထုတ္ၾကည့္တယ္။ ေစာသိမ္းဝင္းလည္း ထုိ႔အတူပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေခြက မျပန္႔ခဲ့ဘူး။ စုိင္းထီးဆုိင္ ထုတ္တဲ့အေခြ ေတြက်ေတာ့ ပရိသတ္က လက္ခံၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စုိင္းခမ္းလိတ္ေရးတဲ့ သီခ်င္းေတြဟာ စုိင္းထီးဆုိင္ဆုိဖို႔ အတြက္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ စုိင္းထီးဆုိင္လည္း အႏုပညာပါရမီထူးသူျဖစ္ ေၾကာင္း စုိင္းခမ္းလိတ္က အဲဒီလုိေျပာဖူးတယ္။
            “စုိင္းထီးဆုိင္ကေတာ့ သူ႔ကုိ ကုိယ္ပုိင္သံစဥ္ေတြ သင္ေပးလုိက္တာနဲ႔ သူခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္လြယ္တယ္။ ေျပာျပတဲ့အတုိင္း သူလုိက္ဆုိႏုိင္တဲ့ အႏုပညာပါရမီရွင္တစ္ဦးပါ“
            သီခ်င္းေရးတဲ့သူက သီခ်င္းေတြ ဘယ္လုိ အေရးေကာင္းေပမယ့္ ဆုိတဲ့သူ မေကာင္း ဘူးဆုိရင္ အဲဒီသီခ်င္းက ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။ စုိင္းခမ္းလိတ္ေရးတဲ့ သီခ်င္း ေတြ စုိင္းထီးဆုိင္ မဆုိခင္က တျခား အဆုိေတာ္ေတြ ဆုိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ သီခ်င္း ေတြ မေပါက္ခဲ့ၾကဘူး။ အဲဒီသီခ်င္းေတြ စုိင္းထီးဆုိင္ျပန္ဆုိမွပဲ သီခ်င္းေကာင္းေတြ ျဖစ္သြား ၾကကုန္ေတာ့တယ္။ စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ အသံဟာ စုိင္းခမ္းလိတ္ေရးတဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ အလုိက္ဖက္ဆံုး လုိ႔ ဆုိရမွာျဖစ္တယ္။ ၁၉၇၃ ကစၿပီး စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ စီးရီးေတြ ဆက္တုိက္ ထြက္လာေတာ့ သလုိ ေတးေရးဆရာ စုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ နာမည္လည္း တဟုန္ထုိး တက္လာေတာ့တာပါပဲ။
            ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ သီခ်င္းေကာင္းေတြ၊ စာသားလွလွေတြ ေပၚထြက္လာဖုိ႔ အဓိက အိပ္မက္လွလွေပးတဲ့သူကေတာ့ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ပဲျဖစ္တယ္။ ဗမာသီခ်င္း အပုဒ္ ၆၀၀ ေက်ာ္ ထဲမွာ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ကုိ ပတ္သက္တဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရပါတယ္။ အထင္ရွား ဆံုးကေတာ့ “ သိပ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ႏဲြ႕တင္“ နဲ႔ “ ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္“ ပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒါက လူရည္ခၽြန္ကုိ ရေအာင္ယူမယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က စခဲ့တာ။
            သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက စခဲ့တယ္။ ကုိးတန္းေရာက္ေတာ့ အတူတူ လူရည္ခၽြန္ျဖစ္ၿပီး ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ အတူတူသြားခဲ့ရလုိ႔ ပုိမုိ ရင္းနီးခဲ့တယ္။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စုိင္းခမ္းလိတ္က နမၼတူကုိ ျပန္သြားရတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ေဆးတကၠသုိလ္တက္ေတာ့ မန္းေျမမွာ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာတူတပည့္ဘဝနဲ႔အတူ ေက်ာင္းေနဘက္မွာ ခင္ခဲ့ၾကတဲ့ ခင္မင္မႈဟာ အျခားေက်ာင္းသားေတြအၾကားကုိ ေရာက္သြား ရင္ ပုိမုိၿပီး အေလးအနက္ရွိလာတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စုိင္းခမ္းလိတ္နဲ႔ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္တုိ႔ရဲ႕ ခင္မင္မႈဟာလည္း ရင္းနီးမႈကုိ ပုိၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
            ေက်ာင္းသားဘဝဆုိတာလဲ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းတံုးက ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အစစအရာရာ ထိမ္းသိမ္းမႈေအာက္မွာ ေနၾကရတယ္။ တကၠသုိလ္ေရာက္လာ တဲ့အခါက်ေတာ့ သိတတ္တဲ့အရြယ္ျဖစ္ၿပီလုိ႔ သေဘာထားတဲ့အတြက္ ဆရာဆရာမေတြ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ရႈမႈ မရွိေတာ့လုိ႔ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြ ေအာက္ေျခလြတ္ၿပီး တကၠသုိလ္က ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာလုိ႔ ဆုိၾကတယ္။ အမွန္မွာေတာ့ တကၠသုိလ္ဆုိတာ စာေတြလည္း မ်ားလာတယ္။ အဆင့္ျမင့္လာတယ္။ ေပါ့ေပ့ါေရာ့ေရာ့ေန ေပ်ာ္ခ်င္သလုိေပ်ာ္ ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ပ်က္စီးတတ္ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေယာက်ာ္းေလးေတြပါ။
            စုိင္းခမ္းလိတ္လည္း ေယာက္်ားသားေပမုိ႔ ေပ်ာ္တတ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိရဲ႕ ရည္ရြယ္ ခ်က္ကုိေတာ့ အပ်က္မခံခဲ့ပါဘူး။ သူေက်ာင္းပ်က္လုိ႔ အတန္းမတက္ခဲ့ရင္ သူ႕ကုိ ကူညီေပးခဲ့တဲ့သူက ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ပဲျဖစ္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ မွတ္စုစာအုပ္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ရဲ႕ လက္ေရးေတြသာမ်ားပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ရင္းနီးဖုိ႔ ဆုိတာ (၁) ေရွးဘဝတံုးက ေမတၱာေရစက္ရွိခဲ့ၾကတယ္။ (၂) ဒီဘဝမွာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ ေယာက္ကူညီေဖးမခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအေၾကာင္းႏွစ္ခုေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ ႀကိဳက္သြားၾကတာပဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏွစ္ခုစလံုးေၾကာင့္ထင္တယ္။ စုိင္းခမ္းလိတ္ လည္း လူရည္ခၽြန္ကုိ ရေအာင္ယူမယ္ ဆုိတဲ့ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္း ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွာ လူရည္ခၽြန္သံုးထပ္ကြမ္းျဖစ္တဲ့ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္နဲ႔ လက္ထပ္လုိက္ၾကတယ္။
            သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ညားသြားၾကတာကုိ တခ်ဳိ႕အမ်ဳိးမ်ဳိးေဝဖန္ၾက ေလကန္ၾကတယ္။ အမ်ားဆံုးအေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကေတာ့ စုိင္းခမ္းလိတ္ ဘာေၾကာင့္ ရွမ္းမကုိ မယူသလဲ တဲ့။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ရွမ္းမေလးမ်ားကုိ ႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတံုးက ရွမ္းမမ ေတြက သူ႕ကုိ လက္မခံခဲ့ဘူး။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း အၿမဲတမ္း ရွမ္းေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီး တကၠသုိလ္တက္ခဲ့တာကုိ တခ်ဳိ႕ပ်ဳိေမေတြက (တုိက္ေဂါ= ေတာဂုိက္)လုိ႔ေတာင္ ဆုိေသး တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ရွမ္းမ်ဳိးခ်စ္ရူးလုိ႔ေတာင္ ဆုိေသးတယ္။ စုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ သေဘာကေတာ့ အေပးအယူသီခ်င္းထဲကလုိ မင္းလာမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ခင္းေပးပါ့မယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းကုိ မင္းထာဝရေလွ်ာက္ရမယ္ . . . ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ခင္းေပးတဲ့လမ္းေပၚ ထာဝရေလွ်ာက္ မယ့္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ကုိပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
            အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔အတြက္ စုိင္းခမ္လိတ္တစ္ေယာက္ အေတြးေတြမ်ားစြာနဲ႔ မုိးလင္းခဲ့ေပါင္း မနဲေတာ့ပါ။ ႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့ကိစၥကို သူ႕ရဲ႕ သီခ်င္းျဖစ္တဲ့ `ဒုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္“သီခ်င္းကုိ ခံစားၾကည့္ရင္ နားလည္ၾကမွာပါ။ သူနဲ႔ မဆံုျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းမင္း သမီးမ်ားအတြက္လည္း ရွမ္းသီခ်င္းအခ်ဳိ႕ စုိင္းခမ္းလိတ္ေရးထားတာ ရိွပါတယ္။ အဓိပၸါယ္အခ်ဳိ႕ကေတာ့ “ တစ္ညလံုး ႏိုးခဲ့ေသာ္လည္း အိပ္ယာကမထဘဲနဲ႔ မုိးလင္းတဲ့အခါ ငါ့ကုိ မွတ္မိရင္လည္း မေခၚနဲ႔ေတာ့“ တဲ့။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ `လြယ္ဆမ္ဆစ္` သီခ်င္း ပါ။ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီဆုိရင္ အမ်ဳိးသားက အိမ္ေထာင္ဦးစီးတာဝန္ကုိ ဦးလည္မသုန္ ထမ္းရြက္ရ မွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတာဝန္ကုိ ေက်ျပြန္ေအာင္ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့လုိ႔ သူေရးတဲ့ `ဒီေတာင္ကုိ ေမာင္ၿဖိဳပါ့မယ္`ဆုိတဲ့သီခ်င္းက ေပၚလြင္ေစခဲ့တယ္။
            ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူမ်ားရဲ႕ သမီးပ်ဳိကို လက္ထပ္ယူၿပီး မိမိရဲ႕ ၾကင္ယာအေပၚ ကတိ သစၥာမရွိခဲ့ရင္၊ အိမ္ေထာင္ေရးတာဝန္ မေက်ျပြန္ခဲ့ရင္ `အလကားလူ` ဆုိၿပီး အမ်ားရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕မႈကုိ ခံရမယ္။ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္လဲ သူ႔အခ်စ္ဟာ သူမ်ားထက္မေလွ်ာ့ေၾကာင္း `မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္းတစ္ေယာက္`သီခ်င္းက `မန္းပ်ဳိျဖဴတစ္ေယာက္ကုိ ရွမ္းခ်စ္လည္း ဗမာထက္ မေလွ်ာ့တာ တကယ္တမ္းျပခဲ့တယ္`လုိ႔ ဆုိထားတယ္ေလ။
            ဒါကေတာ့ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ ျဖစ္စဥ္တခ်ဳိ႕ကုိ ေဖၚျပျခင္းပါ။ လူတုိင္းလူတုိင္း ဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ အမ်ဳိးအႏြယ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ တာဝန္ရွိပါတယ္။ ရွမ္းလူငယ္မ်ား လူမ်ဳိးျခားေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတာကုိ ေရွးေရစက္မုိ႔လုိ႔ ဆုိရမလား။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးအ ႏြယ္ကုိေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးစုိင္းေအာင္ထြန္းရဲ႕ စကားနဲ႔ လက္ေဆာင္ပါးပါရေစ။
            “ငါတုိ႔ ရွမ္းေတြဟာ ေတာေတာင္ သွ်ဳိေျမွာင္ သစ္ပင္ေတြအၾကား၊ လယ္ေတာ ယာေတာေတြ အၾကား အမ်ဳိးအႏြယ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေနထုိင္လာခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀၀ ေက်ာ္ခဲ့ ေသာ္လည္း ငါတုိ႔အမ်ဳိးအႏြယ္ မေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ဘူး။ ယေန႔တုိင္ တည္ရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္အနာဂတ္မွာ ေတာေတာင္သစ္ပင္ေတြ လယ္ယာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၿပီး ငါတုိ႔တေတြ လူမ်ဳိးျခားေတြရဲ႕ အၾကားမွာ ေနထုိင္သြားၾကရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ဳိးျခားအၾကားမွာ ေနရမယ့္အခ်ိန္ ငါတုိ႔အမ်ဳိးအႏြယ္ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ဘယ္လုိ ေနထုိင္သြားရမွာလဲ။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ နည္းလမ္းသစ္ ရွာရမွာပဲ“ တဲ့။
            ရွမ္းပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားလည္း မွတ္သားစရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါက ေတာ့ “ရွမ္းသားသမီးတုိင္း ရွမ္းမိခင္ဖခင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားရမယ္၊ ရွမ္းဖုိးဖုိး ရွမ္းဖြားဖြား ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္“ တဲ့ ဒီစကားကေတာ့ မိမိတုိ႔ရဲ႕ သားေျမးေတြ ရွမ္းျဖစ္ရင္ မိမိတုိ႔ လည္း ရွမ္းေဖေဖ ရွမ္းေမေမ ရွမ္းဖုိးဖုိး ရွမ္းဖြားဖြားျဖစ္သြားမွာပါ။
            ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္မွာ သူ႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္အျဖစ္ ထြန္းကားခဲ့တာကေတာ့
            (၁) နန္းခမ္းႏြဲ႕လိတ္ ၁၉၇၄
            (၂) နန္းခမ္းဥလိတ္ ၁၉၇၉
            (၃) နန္းခမ္းဟန္လိတ္ ၁၉၈၃
            (၄) စုိင္းခမ္းစုိးလိတ္ ၁၉၈၇ တုိ႔ျဖစ္တယ္။
            လူဆုိတာ ေလာကဓံ အေကာင္းအဆုိးကုိ မလြတ္ႏုိင္ပါ။ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္လည္း ေလာကဓံအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ခံရေသာ္လည္း သူ႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ဦးတည္ခ်က္ကုိေတာ့ မေျပာင္း လဲေစခ့ဲဲပါဘူး။ သူေရးသားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြထဲမွာ သဘာဝတရား နိယာမတရားေတြကုိ ပီျပင္စြာ ေဖၚညႊန္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လူအမ်ားလက္ခံလာၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကုိယ္ပုိင္သံစဥ္ျဖစ္လုိ႔ ပုိၿပီး တန္ဖုိးထားၾကတယ္။
            လူဆုိတာက ခ်ီးမြမ္းျခင္း ကဲ့ရဲ႕ျခင္းအၾကားကေန အသက္ရွင္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ျခင္းပါ။ ေတးေရးဆရာ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္လည္း မလႊတ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ သူေရးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြ ထဲမွာ အေတြးအေခၚေတြ ေကာင္းမြန္ၿပီး သံစဥ္စာသားေတြ ေလးနက္ႏုညက္ေပမယ့္ ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္ရွာတဲ့သူေတြလည္း မရွားပါဘူး။ ရွမ္းစကားပံုတစ္ခုကေတာ့ “ အကဲ့ရဲ႕လြတ္ရင္ မုိးႀကိဳး ပစ္တတ္တယ္တဲ့“ ဒါေၾကာင့္ ကဲ့ရဲ႕တဲ့သူေၾကာင့္ ဒုိ႔တေတြ မုိးႀကိဳးအျပစ္မခံရလုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
            စုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ အေဝဖန္ခံရဆံုး သီခ်င္းစာသားတစ္ပုိဒ္ကေတာ့ “ ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မေမာဘူး“ဆုိတဲ့ဟာပါ။ (အက်ယ္ကုိ ရွမ္းအႏုပညာရွင္ ထူးခၽြန္ဆုရ စုိင္းထီးဆုိင္အေၾကာင္းမွာ ဖတ္႐ႈပါရန္)
ကုိယ္တုိ႔ခ်စ္တဲ့ဘီး၊ ဘီးနံပါတ္ OK 0122L စတဲ့ စက္ဘီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ကေတာ့ ကာတြန္းတစ္ခုကုိ စာေရးသူဖတ္မိတယ္။ သူခုိးတစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းကုိ နားေထာင္မိၿပီး စိတ္ညစ္ေနတဲ့ပံုပါ။ သူခုိးနားပိတ္ၿပီး ညီးညဴေနတာကေတာ့ “သီခ်င္းေရးဆရာရဲ႕စက္ဘီးကုိ မသိလုိ႔ ခုိးမိခဲ့တာပါ. . . အခုေတာ သီခ်င္းနဲ႔ လူကိုႏွိပ္စက္ ေနပါလား“တဲ့။
            ၁၉၇၉ တံုးက ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္က ေမၿမိဳ႕ေဆးရံုမွာ တာဝန္က်ခဲ့တယ္။ အဲဒီတံုး က စာေရးသူ ၉ တန္းေက်ာင္းသားပါ။ ဦးစုိင္းခြန္လူ ေဒၚနန္းခမ္းလံုတုိ႔နဲ႕ လုိက္သြားရၿပီး လူႀကီးေတြ ေျပာတာကုိပဲ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ ေမျမဳိ႕မုိး သီခ်င္းကုိေရးျဖစ္တဲ့အခြင့္ပါ။ ၁၉၇၈ တံုးကလည္း ဦးစုိင္းခြန္လူတုိ႔နဲ႔ အတူ မႏၱေလး၊ စိန္ေက်ာ္ေကြ႕ရွိ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္တုိ႔ အိမ္ကုိလည္း တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးေသး တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ နန္းခမ္းႏြဲ႕လိတ္က ၄ ႏွစ္သမီး အရြယ္ပါ။
            ၁၉၈၃ ခုမွာေတာ့ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံု ေဆးတကၠသုိလ္ ၂ မွာ M.Med.Sc (Anatomy)တက္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၉ မွာ M.Med.Sc (Anatomy) ဘဲြ႕ကုိ ရခဲ့ျပန္တယ္။
            ၁၉၉၁ ခု မႏၱေလးတကၠသုိလ္မ်ား ရွမ္းစာေပယဥ္ေက်းမႈ ဥကၠ႒တာဝန္ကုိ ထမ္းေဆာင္ ရတယ္။ သူတုိ႔ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေခတ္အတြင္း ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ရွမ္းစာေပ အသံုးလံုးကုိ ရွမ္းရြာေတြမွာ သြားသင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးခဲ့တယ္။ ရွမ္းစာေပ မူသစ္ သေႏၶတည္ခဲ့တာ ကေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ဆရာေတာ္ ဦးဝိဇယနႏၵ၊ စဝ္ဆုိင္မိန္း(က်ဳိင္းတံု)တုိ႔ ကစတင္ မ်ဳိးေစ့ခ်ခဲ့တာပါ။ ဆရာႀကီး ဦးစုိင္းေအာင္ထြန္းလက္ထက္မွာေတာ့ အဲဒီရွမ္းစာေပ မ်ဳိးကုိ စတင္ပြားေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ အဲဒီေနာက္ ဦးစုိင္းဖက ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ ပ်ဥ္းမနား၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ လား႐ႈိး၊ ေတာင္ႀကီးစတဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ဦးေဆာင္ၿပီး ရွမ္းေခတ္ သစ္စာေပမ်ားကုိ ေနရာအႏွံ႔သင္ၾကားပုိ႔ခ်ခဲ့တယ္။
            ရွမ္းစာေပသင္တန္းမွာ သီဆုိဖုိ႔ စာေပဆုိင္ရာသီခ်င္းမ်ားကုိလည္း ေဒါက္တာစုိင္းခမ္း လိတ္က ေရးသားေပးခဲ့ၿပီး သင္တန္းဆရာမ်ား ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ရြင္မႈကုိျဖစ္ ေစတဲ့အျပင္ အားေဆးတစ္ခြက္ဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ရွမ္းစာေပ သင္တန္းေက်ာင္းလည္း မရွိသလုိ၊ ရွမ္းဆရာဆရာမအတြက္လည္း လခဆုိတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလပ္တဲ့ ေႏြရာသီမွာ ရက္တုိသင္တန္းပဲဖြင့္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ စာသင္တဲ့အခ်ိန္ကလည္း ရြာသားေတြအဖုိ႔ ေန႔လည္ပုိင္း မအားတဲ့အတြက္ ညပုိင္းမွသာ သင္တန္းဖြင့္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စုိင္းခမ္းလိတ္ ရဲ႕ ရွမ္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္က အဲဒီလုိဆုိထားတယ္။ ညအခ်ိန္ဟာ အိပ္ဖုိ႔ပဲလား. . . တဲ့။ ဆုိလုိတာ က ညဆုိတာ အိပ္ဖုိ႔သက္သက္မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔ရဲ႕ စာေပမ်ားကုိ ေလ့လာသင္ယူရမယ္။ မိသားစုအလုိက္ သင္ေပးသြားရင္လည္း လြယ္ကူစြာနဲ႔ ေရးတတ္ဖတ္တတ္သြားၾကမွာပါ။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား နယ္ဆင္းၿပီး ရွမ္းစာ သင္ၾကားမႈ ေလွ်ာ့ပါးလာတဲ့အခ်ိန္ သံဃာ ေတာ္မ်ားက ရွမ္းဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈကုိ ႏွစ္စဥ္ ပုိ႔ခ်လွ်က္ပါ။
            ၁၉၉၀ မွာေတာ့ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ဟာ မႏၱေလးေဆးတကၠသုိလ္ ခႏၶာေဗဒမွာ ကထိက အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္တယ္။ အရင္တံုးက ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ယခုေတာ့ ဆရာအျဖစ္ တကၠသုိလ္ကုိ ျပန္ေရာက္လာျခင္းပါ။ ၁၉၉၂ ခု ၄၂ (စိန္ေက်ာ္ေကြ႕) လမ္းမွာရွိတဲ့ အိမ္ေဟာင္းက ေန ၆၉ လမ္း ၄၁/၄၂ လမ္းၾကားရွိ မုိင္ဆံုေဂဟာကုိေျပာင္းေရႊ႕လာေတာ့တယ္။
            ၁၉၉၃ ခု မႏၱေလး တကၠသုိလ္မ်ား ရွမ္းစာေပယဥ္ေက်းမႈ ဥကၠ႒တာဝန္ကုိ မယူေတာ့ ဘဲ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ကုိေတာ့ ဆက္လက္ယူေနခဲ့တယ္။ ၁၉၉၅ ခုေတာ့ က်န္း မာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ (ခါးရုိးနာ) ကထိကတာဝန္ကုိ အနားယူလုိက္တယ္။ ၁၉၉၅ ခုမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ တကၠသုိလ္ ရွမ္းစာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာဝန္ေပးျခင္းခံရ တယ္။ အရွင္ဓမၼသာမိ (ေကလဏီယ်တကၠသုိလ္၊ ကုိလံဘုိ၊ သီရိလကၤာ)နဲ႔ အရွင္သုခမိႏၵ (ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတိၱသာသနာ့တကၠသုိလ္၊ ရန္ကုန္)တုိ႔ကုိလည္း နာယကအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ထား တာကုိလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ၁၉၉၅ ခု ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ဦးေဆာင္ၿပီး တကၠသုိလ္လူငယ္ မ်ား က်န္းမာရႊင္လန္းေစဖုိ႔၊ ခင္မင္ရင္းနီးေစဖုိ႔ အတြက္ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီး ရွမ္းလူငယ္ ေဘာလံုး အသင္းကုိ ဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့ၿပီး ၿပဳိင္ပဲြမ်ား က်င္းပေပးခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အင္းေလးေဖာင္ ေတာ္ဦး ဘုရားဖူးရင္း ဝက္သားကင္ေက်ာင္းကို ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ဘုရားရွိခုိးဆုိင္ရာ သီခ်င္းေရးဖုိ႔ အေတြးသစ္တစ္ခုရလာခဲ့ကာ ၁၉၉၇ ခုတြင္ စီးရီးတစ္ေခြစာအျဖစ္ အေကာင္ အထည္ေဖၚႏုိင္ခဲ့တယ္။ စီးရီးေခါင္းစဥ္ကေတာ့ “ ဘုရားတရားသံဃာနဲ႔ ဗုဒၶဝင္အက်ဥ္း“ျဖစ္ ၿပီး နန္းခမ္းႏြဲ႕လိတ္ဆုိထားတာပါ။
            ၁၉၉၈ ခု သမီးျဖစ္သူ နန္းခမ္းဥလိတ္က ျပင္ဦးလြင္ အထက (၂) (ယခင္ စိန္အဲဘတ္) မွာ ဂုဏ္ထူး (၄) ဘာသာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ အဲဒီပညာရည္ ခၽြန္ ဆုေပးပဲြကုိ တက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ သူ႔သမီးအတြက္ Let Your Light Shine သီခ်င္းေရးစပ္ ေပးၿပီး  စုိင္းဆုိင္စြမ္ဖက ကီးဘုတ္တီး၊ နန္းခမ္းႏြဲ႕လိတ္နဲ႔ နန္းခမ္းဥလိတ္တုိ႕က အဲဒီဂုဏ္ျပဳပဲြ မွာ သီဆုိခဲ့ၾကတယ္။
            ၁၉၉၉ ဧၿပီလ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ ႏွစ္ (၅၀)ျပည့္ ေရႊရတုေမြးေန႔ ပဲြကုိ မႏၱေလး တကၠသုိလ္မ်ား ရွမ္းစာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈအဖဲြ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး မႏၱေလးတကၠ သုိလ္မွာ က်င္းပေပးခဲ့တယ္။ ညေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြကုိေတာ့ မႏၱေလး ရွမ္းလူငယ္ေမာင္မယ္မ်ားက ရွမ္းသာေရးနာေရးအသင္းမွာ က်င္းပေပးသြားခဲ့တယ္။
            တစ္ကမၻာလံုး ခရစ္ ၂၀၀၀ ျပည့္ကုိ ႀကဳိဆုိတဲ့အခ်ိန္ ေတးေရးဆရာ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္း လိတ္က ရွမ္း၊ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးစပ္ၿပီး ႀကိဳဆုိခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့
ꨡြင္ꨲꨕꨯꨤꨲပုꨓ္ꨵ ꨟဝ္းꨕꨓ္ꨟꨓ္
ꨡꨓ္လꨤမ္း ꨡꨓ္ပꨱꨓ္ မူိꨓ္ꨀꨓ္ꨬလꨳ
ဝူꨓ္ꨵတꨣꨲတူဝ္ ꨅြမ္းထုိင္တီꨳꨁြင္
ပြင္တꨣꨲသတ္း တင္းသꨱင္ꨳꨬလꨳ။
အိပ္မက္လြန္ေနရာ
မွန္းတာ ညီမွ်ျခင္း ျဖစ္တာ၊
အတၱေတြး ဆံုးထိ လုိက္ရွာ၊
မ်ားသတၱဝါအတြက္ ျဖစ္လာ။
A place beyond dream,
Where what seems is what has been;
A thought for oneself pursued,
Turns out for all living things.
            ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ေဒါက္တာႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္က က်ဳိင္းတံုေဆးရံုမွာ တာဝန္က်လုိ႔ စုိင္းခမ္း လိတ္လည္း က်ဳိင္းတံုကုိ အတူလုိက္သြားခဲ့တယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာကေတာ့ ဘယ္မွာ ေရာက္ ေရာက္ ဘာကုိေတြ႕ေတြ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔အညီ ေတးေတြစီျဖစ္သြားတတ္ၾကတာပဲ။ က်ဳိင္းတံု မွာေတာ့ (က်ဳိင္းတံုစံအိမ္) ဆုိတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ ေဒါက္တာဓမၼသာမိနဲ႔ က်ဳိင္းတံုမွာ ဆံုေတြ႕ခဲ့ၿပီး ပုဂိၢဳလ္ႏွစ္ဦးရဲ႕ စကားမွတ္တမ္းတခ်ဳိ႕က ဒီလုိပါ
(လိတ္) အခုလုိ အရွင္ဘုရားတုိ႔ ႏုိင္ငံျခားမွာ စာေတြေအာင္လာတာ ေတြ႕ရေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဘုရား။
(အရွင္) အခုလုိ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေအာင္ျမင္လာခဲ့တာကလည္း ဒကာႀကီးတုိ႔ အဂၤလိပ္စာတတ္တာကုိ အားက်လုိ႔ ႀကိဳးစားၿပီး အဲလုိျဖစ္လာတာပါ . . . တဲ့။
            ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ ရွမ္းစာေပယဥ္ေက်းမႈအဖဲြ႕က ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္အား ရွမ္းစာေပထူးခၽြန္ဆုကုိ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တယ္။ ကုိးမုိင္ရွမ္းေက်ာင္းမွာ က်င္းပတဲ့ ၂၀၉၅ ရွမ္းႏွစ္သစ္ ကူး အခ်ိန္မွာ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တာပါ။
            ၂၀၀၃ ခု သား စုိင္းခမ္းစုိးလိတ္က ဆယ္တန္းကုိ ဂုဏ္ထူးေျခာက္ဘာသာနဲ႔ ေအာင္ၿပီး မႏၱေလးတုိင္းမွာ နံပါတ္တစ္၊ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာ ဒုတိယရလုိ႔ ရန္ကုန္၊ ပညာေရးဝန္ႀကီး ဌာနက က်င္းပတဲ့ ဂုဏ္ျပဳပဲြကုိ ဖခင္ျဖစ္သူ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ သြားတက္ေရာက္ခဲ့တယ္။
            ၂၀၀၄ ခု မႏၱေလး ရွမ္းစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ နာယကျဖစ္ၿပီး ယခုတုိင္ တာဝန္ယူ လ်က္ပါ။ ၂၀၀၇ ခု မႏၱေလး ဂီတအစည္းအရံုးမွာ ဒုတိယဥကၠ႒အျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရတယ္။ ယခုတုိင္ အဲဒီတာဝန္ကုိ ယူေနဆဲပါ။ ဒီ ၂၀၀၇ မွာပဲ ေဒါက္တာဓမၼသာမိ ဖိတ္လုိ႔ လန္ဒန္ကုိ ေရာက္သြားၿပီး ရွမ္းယဥ္ေက်းမႈ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြမွာ စာတမ္းဖတ္ခဲ့တယ္။ အဆုိေတာ္စုိင္းထီး၊ နန္းခမ္းႏြဲ႕လိတ္၊ ေဒါက္တာစုိင္းစံအုိက္တုိ႔လဲ လုိက္ပါသြားၾကတယ္။ ရွမ္းႏွစ္သစ္ကူးကုိလဲ အဲ ဒီမွာပဲ ဆင္ႏြဲခဲ့တယ္။
            ၂၀၀၈ ခု ေမလ ၁၇ ရက္ ပင္လံုၿမိဳ႕၊ ပိဋကတ္ရွမ္းဘာသာျပန္အဖဲြ႕ခ်ဳပ္၊ ပရိယတိၱ သဒၶမၼပါလစာပဲြေတာ္ ႏွစ္ (၅၀) ျပည့္ ေရႊရတုသဘင္မွာ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္အား ေတးေရးဆရာ ရွမ္းအႏုပညာရွင္ထူးခၽြန္ဆု ကုိ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တယ္။ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္၊ တံဆိပ္နဲ႔ က်ပ္ေငြဆယ္သိန္းပါ။ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ ယခုလုိ ရွမ္းအႏုပညာရွင္ ထူးခၽြန္ဆုရတာကုိ ျမင္ေတြ႕ရလုိ႔ ပရိသတ္ေတြအားလံုး ဝမ္းသာမဆံုးျဖစ္ၾကရတယ္။ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာ အတြက္ႏွစ္ရွည္လမ်ား မေနမနား ႀကိဳးစားလာလုိ႔ ဒီဆုကုိ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ရရွိတဲ့အတြက္ ဆုယူခ်ိန္မွာ လက္ခုပ္သံေတြဟာ မုိးထက္ညံသြားပါေတာ့တယ္။
            ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ကုိယ္တုိင္ ပင္လံုပရိယတိၱသဒၶမၼပါလ ႏွစ္ (၅၀) ေရႊရတုသဘင္ ကုိ လာေတြ႕ရေတာ့ မ်ားစြာ စိတ္စြမ္းအားေတြ တက္လာခဲ့ျပန္တယ္။ မိမိရဲ႕ ေနာက္မွာ ပရိ သတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိလုိ႔ ပုိမုိအားရွိလာေၾကာင္းပါ။ အဲဒီပဲြတံုးက ဇနီးေဒါက္တာေဒၚႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္၊ သမီးနန္းခမ္းႏြဲ႕လိတ္တုိ႔လည္း လုိက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေရႊရတုပဲြေတာ္အတြင္း ေဒါက္တာစုိင္း ခမ္းလိတ္က ဘာသာေရးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ေခတ္ရွမ္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိလည္း ေရးဖဲြ႕သြားႏုိင္ခဲ့တယ္။ (စြမ္းလန္ေစာ၀္ဖရား= ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေနာက္ကုိလုိက္မယ္) တဲ့။
            မ်ဳိးဆက္သစ္ ရွမ္းအႏုပညာရွင္မ်ားလည္း ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ကုိ ႀကိဳဆုိဂါရဝ ျပဳၾကတာေတြ႕ရတယ္။ အားလံုးဟာ အႏုပညာအင္အားေတြ ပုိမုိလန္းဆန္း အားျပည့္လာ သလုိ ခံစားေနၾကရတယ္။ အႏုပညာသမားဆုိတာ အားေပးသူရွိေလ အားျပည့္ေလမဟုတ္ လား။
            ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ေရးဖဲြ႕ခဲ့တဲ့ စာေပ သီခ်င္းမ်ားကေတာ့-
- ရွမ္းသီခ်င္း အပုဒ္ေပါင္း    ၆၀၀ ခန္႔
- ျမန္မာသီခ်င္း အပုဒ္ေပါင္း             ၆၀၀ ခန္႔
- အဂၤလိပ္သီခ်င္း အပုဒ္ေပါင္း   ၃၅  ခန္႔
- ကဗ်ာေပါင္း အပုဒ္ေပါင္း   ၂၀၀ ခန္႔
- ဘာသာျပန္ကဗ်ာ                        ၃၀၀ ခန္႔
- ခုနစ္လံုးကဗ်ာ                     ၁ ပုဒ္
- ဘာသာျပန္ဝတၳဳ                  ၃ ပုဒ္
- ကုိယ္တုိင္ေရးဝတၳဳ                           ၁ ပုဒ္
- ဘာသာျပန္အဆုိအမိန္႔     ၂၀၀ ပုဒ္
စုိင္းခမ္းလိတ္ေရးတဲ့ သီခ်င္းကုိ သီဆုိသူ (ရွမ္း)
          စုိင္းထီးဆုိင္၊ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္၊ ဆခဟ၊ စုိင္းဆုိင္စြမ္ဖ၊ စုိင္းေအာင္ထီးခမ္း၊ စုိင္းဆုိင္စြမ္ေမာဝ္၊ စုိင္းအုိက္ဆြန္၊ စုိင္းေဖာင္း(န္)ေမာဝ္၊ နန္းေမြႏြမ္ေဖာင္၊ နန္းခမ္းႏဲြ႕လိတ္၊ ပုစြန္၊ နန္းခမ္းခင္၊ နန္းခမ္းေနာင့္၊ နန္းဆာရာ။
စုိင္းခမ္းလိတ္ေရးတဲ့ သီခ်င္းကုိ သီဆုိသူ (ဗမာ)
            စုိင္းထီးဆုိင္၊ စုိင္းခမ္းသီ၊ စိုင္းဆုိင္ေမာဝ္၊ ေစာသိမ္းဝင္း၊ စုိင္းေဆးေနာ္၊ ခင္ေမာင္တုိး၊ ေက်ာ္ဟိန္း၊ ဆက္ေမာ္၊ စုိးသူ၊ ရင္ဂို၊ မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္၊ ေဆာင္းဦးလႈိင္၊ အဲလက္စ္၊ စည္သူလႊင္၊ ဘုိျဖဴ၊ အက္စစ္၊ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ ဟန္ထူးလြင္၊ ကုိင္ဇာတင္မုန္း၊ ေမဆြိ၊ အယ္လ္ခြန္းရီ၊ ေကဇင္လတ္၊ မီမီဝင္းေဖ၊ နန္းခမ္းႏြဲ႕လိတ္၊ ရတနာဦး၊ ဆုန္သင္းပါရ္၊ ေႏြညီအစ္မမ်ား။
            အခု ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္ဟာ မႏၱေလး၊ မုိင္ဆံုေဂဟာမွာ ဇနီးသားသမီးတုိ႔နဲ႔ အတူ ေနထုိင္ၿပီး ဝါသနာအရ သီခ်င္းေတြ ေရးေနဆဲပါ။ ဇနီးေဒါက္တာေဒၚႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ကေတာ့ ကေလး အထူးကုေဆးရံုမွာ တာဝန္ထမ္းလာခဲ့ၿပီး ဒီ ၂၀၁၀ မွာေတာ့ ပင္စင္ယူၿပီး အျပင္ ေဆး ခန္းမွာပဲ အလုပ္လုပ္ေတာ့တယ္။ သမီးႀကီး နန္းခမ္းႏြဲ႕လိတ္ကေတာ့ B.E (Civil) ဘဲြ႕ယူၿပီး ၂၀၀၉ ခုအတြင္း လန္ဒန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ကာ ေမာင္ဆန္းညႊန္႔နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တယ္။ နန္းခမ္းအုလိတ္ကေတာ့ M.B.B.S ဘဲြ႕ရ၊ နန္းခမ္းဟန္လိတ္ကေတာ့ B.A (English) ဘဲြ႕ရကာ ကုိကုိေမာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ကာ ေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္အတြက္ ေျမးႏွစ္ေယာက္ရေစသူပါ။ သားငယ္ စုိင္းခမ္းစုိးလိတ္ကလည္း M.B.B.S ပါ။ သားသမီးမ်ားအားလံုးကုိ ဘဲြ႕ရျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဖခင္ေကာင္းေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္နဲ႔ မိခင္ေကာင္း ေဒါက္တာႏြဲ႕ႏြဲ႕ တင္ကေတာ့ သားသမီးအတြက္ ပညာအေမြေပးခဲ့ေလၿပီ။
            ရွမ္းအႏုပညာရွင္ ထူးခၽြန္ဆုရ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္တစ္ေယာက္ ဇနီး သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြနဲ႕ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ ေတးသီခ်င္းမ်ား ဆက္လက္ေရးသားႏုိင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေတာင္းအပ္ပါတယ္။
မွီျငမ္း-
(၁)        စုိင္းေအာင္မိန္း (မုိတုိင္း)ေရးတဲ့ “ရွမ္းအႏုပညာရွင္ထူးခၽြန္ဆုရ ေဒါက္တာ စုိင္းခမ္းလိတ္၏ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း“ ကုိ မွီျငမ္းသည္။
(၂)        စာေရးသူ၏ ကိုယ္ေတြ႕
၂၀၀၉ ခု ေရႊရတုပံုရိပ္ မဂၢဇင္းမွ ရွမ္းစာေရးဆရာ ဟုိင္းေဆခုိင္၏ ရွမ္းစာမူကုိ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားသည္။

နန္းခမ္းႏြဲ႔လိတ္၊ ေဒါက္တာစုိင္းခမ္းလိတ္၊ ေဒါက္တာေဒၚႏြဲ႕ႏြဲ႕တင္ (ပင္လံုေရႊရတုပဲြ ၂၀၀၈)

ref : shanviews