ျမန္မာ့ မူးယစ္ေဆး၀ါး ျပႆနာ ပိုဆိုးလာေၾကာင္း အတည္ျပဳ

ဇူလိုင္လအတြင္း ဘိန္းျဖဴ ၁၁၆ ကီလိုႏွင့္ အဖက္တမင္း ေဆးျပား ၁ ဒႆမ ၄ သန္းကို ဖမ္းဆီးရမိလိုက္ၿပီးေနာက္
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အဖက္တမင္း မူးယစ္ေဆး၀ါးျပႆနာသည္ `အလြန္အႏၲရာယ္ရွိ´ သည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိ
ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တာ၀န္ရွိသူမ်ားက သတိေပး ေျပာၾကားလိုက္သည္။

“အေျခအေန ပိုဆိုးလာပါတယ္။… ၂၀၁၄ ခုႏွစ္မွာ မူးယစ္ေဆး၀ါး ကင္းစင္ေစရပါမယ္လို႔ ကတိျပဳထားေပမယ့္ ဘိန္းမဲပဲ ကင္းစင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ၾကြေဆးကေတာ့ ဆက္ရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု တာ၀န္ရွိသူတဦးက မၾကာေသးခင္က ေအအက္ဖ္ပီ သတင္းဌာနကို ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ဇူလိုင္လအတြင္း မူးယစ္ေဆး၀ါးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္သည့္မႈခင္းေပါင္း ၃၄၂ မႈ ျဖစ္ပြါးခဲ့ၿပီး မသကၤာသူ ၄၇၃ ဦးကို ဖမ္းဆီးခဲ့
သည္ဟု ႏိုင္ငံပိုင္မီဒီယာက ဗုဒၶဟူးေန႔က သတင္းေဖာ္ ျပခဲ့သည္။

စိတ္ၾကြေဆးအမ်ားစုကို ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေရွ႕ဘက္နယ္စပ္တြင္ ဖမ္းဆီးရမိခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔လည္း ၀င္ေရာက္လာေနေၾကာင္း တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေျပာသည္။

ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမႈႏွင့္ အဖက္တမင္းေဆးျပား ထုတ္လုပ္မႈသည္ အခ်ဳိ႕ေသာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ား
အတြက္ ေငြ၀င္လမ္းတခု ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း အစိုးရတာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေျပာသည္။

အာဖဂန္နစၥတန္ႏိုင္ငံ ၿပီးလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့ဒုတိယအႀကီးဆံုး ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိး ထုတ္လုပ္သည့္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။

ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ႀကီး၏ အဆိုအရ ရွမ္းျပည္နယ္သည္ မက္တာအဖက္တမင္း ထုတ္လုပ္သည့္ အဓိကေနရာ
ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ၁၉၉၈ မွ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္အတြင္း အဖက္တမင္းပံုစံ စိတ္ၾကြေဆး ဖမ္းဆီးရမႈသည္ လွ်င္ျမန္စြာ တိုးပြါးလာေနကာ ၀ယ္လိုအား ျမင့္တက္မႈေၾကာင့္ သံုးဆနီးပါး ျမင့္တက္လာခဲ့ေၾကာင္း  ကုလ က ေျပာသည္။

“ကုလ မူးယစ္ေဆး၀ါး ထိန္းခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ (UNODC) အား ရွမ္းျပည္နယ္တြင္း ၀င္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ ျပဳထား
သည့္နရာမ်ားအား  အစိုးရတာ၀န္ရွိသူမ်ားက ထပ္မံတိုးခ်ဲ႕ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ျပဳခဲ့သျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မၾကာေသးမီက ရရွိခဲ့ေသာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္မ်ား ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကုလ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေအဂ်င္စီ
အေနျဖင့္ အားတက္မိေၾကာင္း” ေျပာဆိုခဲ့သည္ကို မဇၩိမ က ဇူလိုင္လအတြင္းက သတင္းေပးပို႔ခဲ့သည္။

“ကာလၾကာရွည္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈရဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ရင္၊ ေက်းလက္ စားနပ္ရိကၡာ မလံုေလာက္မႈကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးႏိုင္ရင္၊ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡကို ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ဘိန္းစိုက္
ေတာင္သူေတြကို ဘိန္းခင္းေတြဆီ မသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္” ဟု UNODC ဘန္ေကာက္ရံုး ကိုယ္စားလွယ္ ဂယ္ရီလူး၀စ္စ္ က ဆိုသည္။

ေတာင္သူမ်ားအား ဤသို႔ အသြားႏွစ္ဘက္ရွိေသာ ၀င္ေငြရလမ္းမွ ေရွာင္ဖယ္သြားေစလိုပါက ၎တို႔၏ စား၀တ္
ေနေရးကို တနည္းတဖံု ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ လုိေၾကာင္းလည္း သူက ေျပာသည္။

“ဒီလုပ္ငန္း ထိေရာက္ဖို႔ဆိုရင္ ေတာင္သူေတြကို သူတို႔စား၀တ္ေနေရး ေရရွည္ဖူလံုေစမယ့္ အျခား နည္းလမ္းေတြ
ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ လိုမယ္။ ေတာင္သူေတြ ဘိန္းစိုက္တာ စားနပ္ရိကၡာ ၀ယ္ဖို႔ပါ။ ေၾကြးဆပ္ဖို႔ပါ။ က်န္းမာေရး အသံုးစရိတ္နဲ႔ ေက်ာင္းလခ ေပးႏိုင္ဖုိ႔ပါ” ဟု ဂယ္ရီလူး၀စ္စ္ က ေျပာသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္အတြင္း UNODC ႏွင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဘိန္းစိုက္
ေတာင္သူမ်ားကို ဘိန္းမစိုက္ရန္ ဆြဲေဆာင္သည့္အေနႏွင့္ စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ေစရန္ အေျဖရွာေပးခဲ့သည္။ လမ္းမ်ား ေဖာက္ေပးခဲ့သည္။ ဆည္ေျမာင္း တာတမံႏွင့္ ေရေၾကာင္း သြားလာေရးအတြက္ ကူညီခဲ့သည္။ ရပ္ရြာ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ စနစ္မ်ား လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့သည္။

ဥေရာပသမဂၢႏွင့္ ဂ်ပန္ႏွင့္ ဂ်ာမဏီအစိုးရမ်ားက ေပးအပ္ေသာ ရန္ပံုေငြမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေနေသာ UNODC ၏ အျခားနည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အကူအညီမ်ားသည္ မၾကာေသးခင္ အခ်ိန္အထိ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းရွိ သံုးၿမိဳ႕နယ္တြင္သာ
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည့္ အေသးစား ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ယင္းသည္ ရွမ္းျပည္နယ္တခုလံုးႏွင့္ တႏိုင္ငံလံုးအတြက္ လိုအပ္ေနေသာ အေျခခံ အေဆာက္အအံုမ်ား၊ ေစ်းမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ ေရရွည္ တည္တံ့ႏိုင္မည့္ စား၀တ္ေနေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရန္ မလံုေလာက္ပါ။

အစိုးရတပ္မ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသားႏွင့္ႏိုင္ငံေရး သူပုန္အဖြဲ႔အစည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးအၾကား ရာစုႏွစ္ တ၀က္ေက်ာ္ၾကာ
ျဖစ္ပြါးေနေသာ ျပည္တြင္းပဋိပကၡေၾကာင့္ ႏိုင္ငံမွာ အစိတ္စိတ္ ကြဲျပားေနရၿပီး မတည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို
ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္ဟု UNODC က ေျပာသည္။

ကရင္ လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (KNLA) ႏွင့္ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ ေတာင္ပိုင္း (SSA-S) အပါအ၀င္
ျမန္မာျပည္တာင္ပိုင္းမွ တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္အေစာပိုင္းတြင္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး စာခ်ဳပ္မ်ား ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့
ျခင္းေၾကာင့္ ယခင္က မသြားေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ေဒသမ်ားသို႔ ယခု သြားေရာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

UNODC ၏ ေလ့လာမႈအရ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမႈသည္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ၃၈,၁၀၀ ဟက္တာ ရွိခဲ့ရာမွ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ၄၃,၆၀၀ ဟက္တာအထိ ရွိလာခဲ့သည္ဟု ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ စစ္တမ္းတြင္
ေဖာ္ျပထားသည္။ ယင္းစိုက္ပ်ဳိးေျမ အမ်ားစုသည္ ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္း ရွိသည္ဟုလည္း ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရအေနျဖင့္ ဘိန္းတိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း ဘိန္းစိုက္ေျမ စုစုေပါင္း ၆,၁၂၄ ဟက္တာကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၿပီး ၂၀၁၀ ခုႏွစ္အတြင္း ၅,၁၃၆ ဟက္တာသာ ဖ်က္ဆီးႏိုင္ခဲ့
သည္ ဟု စစ္တမ္းက ေလ့လာေဖာ္ျပထားသည္။

ႏိုင္ငံတြင္း ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမႈတြင္ အိမ္ေထာင္စုေပါင္း ၂၄၆,၀၀၀ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနၿပီး ယင္းတို႔အထဲမွ ၉၁ ရာခိုင္ႏႈန္း
သည္ ရွမ္းျပည္နယ္မွ ျဖစ္သည္ဟု UNODC ၀ဘ္ဆိုက္၏ ေမလ ေဆာင္းပါးတြင္ ေရးသားထားသည္။

ဘိန္းတုိက္ဖ်က္ေရးသည္ ျမန္မာအစိုးရ၏ ဦးစားေပးလုပ္ငန္းျဖစ္ၿပီး မၾကာေသးမီက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဘိန္းတိုက္ဖ်က္
ေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ သိိသိသာသာ တိုးတက္လာၿပီး ဘိန္းစိုက္ခင္း အေျမာက္အမ်ားကို ဖ်က္ဆီးႏိုင္ခဲ့သည္။

“သို႔ေသာ္ ယင္းလုပ္ငန္းသည္ သာမန္အားျဖင့္ ဆင္းရဲၿပီး ေၾကြးထူေသာ ဘိန္းစိုက္ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ အလြန္အထိနာေသာ ေနာက္ဆက္တြဲအက်ဳိးဆက္မ်ား ေပၚထြက္လာေစခဲ့သည္။ ေတာင္သူ အမ်ားအျပားသည္ စားနပ္ရိကၡာ ၀ယ္ယူရန္ႏွင့္ မေသရံုေလး ေနထိုင္ႏိုင္ရံုအတြက္သာ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္” ဟု အဆိုပါ အစီရင္ခံစာတြင္ ေရးသားထားသည္။

အျခားနည္းလမ္းျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးျခင္းမျပဳဘဲ ဘိန္းတိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္းကို လုပ္ေဆာင္ပါက ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးျခင္းမွ ရရွိသည့္၀င္ေငြအေပၚ ရပ္တည္ေနရေသာ အိမ္ေထာင္စုမ်ားအတြက္ စားနပ္ရိကၡာ မလံုေလာက္မႈျပႆနာ ပိုမိုႀကီးထြားလာႏိုင္ၿပီး မိသားစုမ်ားကို ေကၽြးေမြးႏိုင္ရန္အတြက္ အျခား ၀င္ေငြရလမ္းမ်ားကို ရွာေဖြၾကရလိမ့္မည္ဟု UNODC ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ မန္ေနဂ်ာ ေဂ်ဆင္ အီေလး (Jason Eligh) က ေျပာသည္။

မၾကာမီ ကာလမ်ားအတြင္း ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးေျမ တိုးတက္လာရျခင္း အဓိကအေၾကာင္းမ်ားမွာ ကာလ ရွည္ၾကာေနၿပီျဖစ္
ေသာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၊ စားနပ္ရိကၡာလံုျခံဳမႈ ေလ်ာ့က်လာျခင္းႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ေဒသတြင္း လံုျခံဳမႈမရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု သူက ေျပာသည္။ UNODC သည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က စ၍ ရွမ္းျပည္နယ္
ေတာင္ပိုင္းတြင္ ေရရွည္ တည္တံ့မည့္ စား၀တ္ေနေရး ဖူလံုေစမည့္ အျခားနည္းလမ္းမ်ား ႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာ လံုျခံဳမႈရွိေစမည့္ စီမံကိန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ဥေရာပသမဂၢႏွင့္ ဂ်ာမဏီအစိုးရ တို႔က ေပးအပ္ေသာ ရန္ပံုေငြမ်ားျဖင့္ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးျခင္းအေပၚ မွီခိုေနေရေသာ ရပ္ရြာအသိုင္းအ၀ိုင္းကို ကြင္းဆင္းကာ တိုက္ရိုက္ အကူအညီမ်ားအျဖစ္ ေပးအပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။