ဧၿပီ(၁၃)
အစားအစာ အဆိပ္မ်ဳိးစံုသင့္၍ လူအမ်ား ေရာဂါရၾကသည့္ အေၾကာင္းကို သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေရးသားခ်က္မ်ားအရ ထိုျပႆနာမွာ အမ်ဳိးသားျပႆနာႀကီး တစ္ရပ္အျဖစ္ ေရာက္ရွိလာေၾကာင္း ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္မူလ တန္းေက်ာင္းသား ဘဝမွ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီး တကၠသုိလ္ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္း၌ ကင္ဆာျဖစ္ေနသူ တစ္ဦးမွ် မျမင္ခဲ့ဖူးပါ။။ ကြၽန္ေတာ္ ဆုိလုိသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အတန္းတူ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ၄င္းတုိ႔၏မိဘမ်ား၊ တစ္လမ္းတည္းေနသူမ်ား၌ ကင္ဆာ ေရာဂါသည္ မေတြ႔ဖူးေၾကာင္း ဆုိလုိ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဆး႐ုံမ်ားတြင္ေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါသည္ ရွိမည္ျဖစ္ပါသည္။ ေလျဖတ္သူ ဆုိ၍လည္း ေလးငါးေယာက္ ေလာက္သာ ေတြ႔ဖူးပါ သည္။ ေသြးတိုးေရာဂါ၊ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ဆီးခ်ဳိေရာဂါျဖစ္သူ မွာလည္း နည္းပါးလွပါသည္။ အ႐ိုးက်ီးေပါင္း ေရာဂါမွာလည္း အေတာ္ျဖစ္ခဲပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ ၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ား ေရာက္လာေတာ့မွ အထက္ပါ ကင္ဆာအပါအဝင္ ႏွလံုး၊ ေလျဖတ္၊ ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ဳိ၊ အ႐ိုးက်ီးေပါင္း၊ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ မ်ား တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ အျဖစ္မ်ား လာပါသည္။
အထက္ပါ ေရာဂါမ်ားျဖစ္ရသည့္ အဓိကအေၾကာင္းမွာ ဆီ၊ အဆီႏွင့္ အဆိပ္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ရေၾကာင္း ေတြ႔ ရွိႏုိင္ပါသည္။
အခ်ဳိမႈန္႔ ေပၚေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း တ႐ုတ္လူမ်ဳိး စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္ အသုိင္းအဝိုင္း ေလာက္တြင္သာ အသံုး ျပဳၾကပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားက မွ်င္ငံျပာရည္ႏွင့္ ငါးငံျပာရည္ကိုသာ အဓိကထား သံုးစြဲေနခဲ့ၾကပါသည္။ အခ်ဳိမႈန္႔ကို လူအမ်ားစု အသံုးမျပဳၾက ပါ။ စစ္အစိုးရတက္လာၿပီး ျပည္သူပိုင္သိမ္းသျဖင့္ စီးပြားေရးပ်က္၍ ေမွာင္ခို စီးပြားေရးႏွင့္အတူ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံမွ တစ္ဆင့္ အခ်ဳိမႈန္႔မ်ား အႀကီးအက်ယ္ ေမွာင္ခို တင္သြင္းလာခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါတြင္မွ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား အခ်ဳိမႈန္႔ကို တြင္က်ယ္စြာ အသံုးျပဳလာ ၾကပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရကပင္ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕နယ္၌ အခ်ဳိမႈန္႔စက္႐ံုတည္ ေဆာက္လ်က္ ဆြမ္းအုပ္တံဆိပ္ အခ်ဳိမႈန္႔ မ်ား ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ် ျဖန္႔ျဖဴးခဲ့ပါ သည္။ အခ်ဳိမႈန္႔မပါေသာဟင္း မရွိသေလာက္ျဖစ္လာပါသည္။ အခ်ဳိမႈန္႔ ကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ စားသံုးလာသည့္ အခါမွစ၍ ကင္ဆာ၊ ႏွလံုး၊ ေသြးတုိး၊ ေလျဖတ္၊ ဆီးခ်ဳိ၊ အ႐ိုးက်ီးေပါင္း၊ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ အပါအဝင္ အျခား ေရာဂါမ်ား တစ္ေန႔တျခား အျဖစ္မ်ားလာခဲ့ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မဆုိးရြားလွေသးပါ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္ၿပီးေနာက္ စစ္အစုိးရက ႏုိင္ငံျခားမွ စားအုန္းဆီမ်ား အႀကီးအက်ယ္ တင္သြင္းလာပါသည္။ လူအမ်ား စားအုန္းဆီ ကို စားလာၾကပါသည္။ စားအုန္းဆီ မွာ ပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီေလာက္ မေကာင္းသည့္ အျပင္ ပညာရွင္မ်ား၏ ေျပာဆုိ ေရးသားခ်က္မ်ားအရ ေရာဂါမ်ဳိးစံု ျဖစ္ႏုိင္မွန္း လူအမ်ား သိရွိၾကေသာ္ လည္း ေငြေၾကးအေျခအေနအရ စားအုန္းဆီကိုသာ လူအမ်ားအဓိကထား စားသံုးလာၾကပါသည္။ ဤအခါ တြင္ ကင္ဆာ၊ ေသြးတိုး၊ ေလျဖတ္၊ ႏွလံုး၊ အ႐ုိးက်ီးေပါင္းႏွင့္ အျခားေရာဂါ မ်ား ယခင္ကထက္ အျဖစ္မ်ားလာပါ သည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္ အစားအစာမ်ား ၌ ဓာတုေဗဒဆုိးေဆးမ်ား၊ အသီးအႏွံ ႀကီးထြားေစေသာေဆးမ်ား အမ်ားအျပား သံုးစြဲလာပါသည္။ စိုက္ပ်ဳိးရာတြင္ လည္း ဓာတ္ေျမၾသဇာႏွင့္ ပိုးသတ္ေဆး မ်ား၊ စည္းကမ္းမရွိ သုံးစြဲလာၾကပါ သည္။ လူအမ်ား ေန႔စဥ္စားသံုးေနေသာ အသီးအႏွံမ်ားတြင္ အဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ပါဝင္ေနသျဖင့္ ေန႔စဥ္လုိလုိ အဆိပ္မ်ားကို လူအမ်ားစားသံုးေနရပါသည္။
သားငါးဘက္တြင္လည္း အဆိပ္ ႏွင့္ မကင္းပါ။ ယခင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ နယ္ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ သားငါးပုစြန္ စသည္တုိ႔ တင္ပို႔ရာတြင္ ေရခဲမ်ားႏွင့္အတူ ေရခဲ ႐ိုက္၍ ပို႔ၾကပါသည္။ ယခုအခ်ဳိ႕က ပိုမုိအျမတ္ရရန္ ေရခဲေလွ်ာ့ၿပီး လူေသေကာင္ မပုပ္ေစရန္သံုးသည့္ ေဖာ္မလင္ ေခၚ ေဆးမ်ား ထည့္သြင္း အသံုးျပဳေနၾကပါသည္။ အသားမ်ား၊ ငါးမ်ားႏွင့္ ပုစြန္ မ်ားကို ေဆးဆုိးၾကသည္မွာ လူအမ်ား အသိပင္ျဖစ္ပါသည္။ ငါးပိ အျမန္ႏူးနပ္ေစရန္ ငါးပိရည္ကို ဓာတ္ေျမၾသဇာ ထည့္ၾကပါသည္။
ဝက္သား၊ ဘဲသား၊ အမဲသား၊ ၾကက္သား စသည့္ တိရစၦာန္အဆီမ်ား ေၾကာင့္ ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ၾကရသည္ကို ယခင္ကပင္ သိရွိၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။
ယခုမၾကာေသးမီ တစ္ႏွစ္ေလာက္ မွ စ၍ ေဈးမ်ားတြင္ အလြန္ႀကီးေသာ ငါးၾကင္း၊ ငါးျမစ္ခ်င္းမ်ား ေတြ႔ရွိ လာရပါသည္။ သကၤာမကင္း ျဖစ္မိေသာ္လည္း အေၾကာင္းရင္းကို မသိခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္၏ အိမ္ေရွ႕အိမ္၌ သန္လ်င္ဘက္မွ ေဆးတကၠသိုလ္(၂) လာတက္ေနေသာ ေဆးေက်ာင္းသူေျပာမွ အျဖစ္မွန္ကို သိရပါေတာ့သည္။ ေဆးေက်ာင္းသူက ၄င္း၏မိဘမ်ားမွာ ငါးကန္မ်ား ႏွင့္ ငါးေမြးသည့္ လုပ္ငန္းလုပ္ေၾကာင္း၊ အခ်ဳိ႕ငါးေမြးသူ မ်ားသည္ ငါးကန္မ်ား မွ ၄င္းတုိ႔သတ္မွတ္ထားေသာ အဆင့္မီ ငါးမ်ားကို ႀကီးထြားေဆးမ်ား ထည့္ေဖ်ာ္ထားသည့္ အလ်ား၊ အနံ ၃၀ ေပခန္႔ရွိ အုတ္ကန္ထဲ၌ ထည့္၍ ၄င္းတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္ ႀကီးႏုိင္သမွ် ႀကီးသည္အထိ ထပ္မံေမြးျမဴၿပီး ေဈးကြက္တင္ ေရာင္းခ်ၾကေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ ေဆးေက်ာင္းသူမွာ ပညာဗဟုသုတ ရွိသူလည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ႀကီးမား ေသာ ငါးမ်ားကို မစားၾကရန္ ေျပာပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါးႀကီးသားကို အၿမဲ စားေနသူမ်ားမွာ ငါး၏ဇာစ္ျမစ္ကို စံုစမ္းၿပီးမွသာ စိတ္ခ်လက္ခ် စားသင့္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက အဆိပ္မ်ားကို စားေနရသလုိ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ေလထုကလည္း တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုမိုဆိုးရြားလ်က္ ရွိပါသည္။ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ား အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ နည္းပါးလ်က္ ရွိေနရာတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား အဆမတန္ မ်ားျပားလာၿပီး ၄င္းတို႔မွ ထြက္ရွိလာေသာ အဆိပ္ဓာတ္ေငြ႕မ်ား ေၾကာင့္ ေလထုမွာ မသန္႔ရွင္းေတာ့ ေၾကာင္း အားလံုးအသိပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ား အရ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဆီ၊ အဆီႏွင့္ အဆိပ္မ်ားကို ေန႔စဥ္ စားေသာက္ေနၾကရပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကမၻာေပၚတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္သူ အမ်ားဆံုး၌ ဒုတိယအဆင့္ ေရာက္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အျခားေရာဂါ ျဖစ္သူ မ်ားမွာလည္း အလြန္မ်ားျပား လ်က္ရွိပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္က မေတြ႔ႀကံဳ ဖူးေသာ ကင္ဆာေရာဂါမွာ အႏွံ႔အျပား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ရပ္ကြက္တိုင္းသာမက လမ္းတိုင္းတြင္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ေနသူ၊ ေသဆံုးခဲ့သူမ်ား ေတြ႔ႀကံဳ ေနရသည္။ ကင္ဆာေရာဂါနည္းတူ ႏွလံုး၊ ေသြးတိုး၊ ေလျဖတ္၊ အသည္း အဆီဖံုး၊ ဆီးခ်ဳိ၊ ေသြးခ်ဳိ၊ အ႐ိုး က်ီးေပါင္း၊ ေရာဂါျဖစ္သူမ်ားမွာလည္း လမ္းတိုင္း၌ ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါသည္။
အဆိုပါေရာဂါမ်ား နည္းပါးေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ တကြ လူမႈေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားအားလံုးတြင္ တာဝန္ ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ကာကြယ္ၾကရပါမည္။
ကြၽန္ေတာ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ဖခင္က ေရာဂါမ်ားအျဖစ္မ်ား လာရျခင္း ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာၾကားခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိပါသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး မျဖစ္မီ အခ်ိန္က ဆန္စပါးစိုက္ပ်ဳိး ရာတြင္ ဓာတ္ေျမၾသဇာႏွင့္ ပိုးသတ္ေဆး ကို လူအမ်ား အသံုးမျပဳၾကေၾကာင္း၊ ထိုစဥ္က ဓာတ္ေျမၾသဇာ ႏွင့္ ပိုးသတ္ေဆး ကို အခ်ဳိ႕လယ္သမားမ်ား အသံုးျပဳ ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မတြင္က်ယ္ေသးေၾကာင္း၊ သဘာဝေျမၾသဇာႏွင့္ စိုက္ပ်ဳိး ေသာ ဆန္ႏွင့္ အသီးအရြက္မ်ားကိုသာ စားသံုးရၿပီး ဆီစားသံုးရာတြင္လည္း ႏွမ္းဆီကိုသာ အသံုးျပဳၾကေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစဥ္က လူအမ်ားေရာဂါ အျဖစ္နည္းေၾကာင္း၊ လူအေသ အေပ်ာက္လည္း အလြန္နည္းေၾကာင္း ရြာတစ္ရြာတြင္ ၂ ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကာမွ လူတစ္ေယာက္ ေလာက္သာ ေသဆံုးေၾကာင္း၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဓာတ္ေျမၾသဇာႏွင့္ ပိုးသတ္ေဆးကို စိုက္ပ်ဳိးေရးတြင္ အမ်ားအျပား အသံုးျပဳလာၿပီး လူအမ်ားက ပဲဆီကို ပိုမို စားသံုးလာသျဖင့္ ေရာဂါဘယ မ်ားထူေျပာလာေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
မၾကာမီက ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ဂ်ာနယ္ႏွင့္ ေရးသူကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ၄င္း၏မိသားစုတြင္ ေသြးတိုးႏွင့္ အ႐ိုး က်ီးေပါင္းေရာဂါ ျဖစ္ပြားေနသူမ်ား ရွိရာ မည္သို႔မွ် ကုသ၍ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘဲ ရွိေနရာမွ အညာရွိ ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံ ႏွမ္းဆီ စစ္စစ္မွာ၍ လအတန္ၾကာ စားသံုးခဲ့ရာတြင္မွ ေသြးတိုးႏွင့္ က်ီးေပါင္းေရာဂါ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရေၾကာင္း၊ အျခားသူမ်ား လည္း လက္ေတြ႔ ႏွမ္းဆီစားသံုးၾကည့္ ၾကပါရန္ ေရးသားထားပါသည္။
ကင္ဆာ၊ ေသြးတိုး၊ ႏွလံုး၊ ေလျဖတ္၊ ဆီးခ်ဳိ၊ ေသြးခ်ဳိ၊ ေက်ာက္ကပ္ ေရာဂါမ်ားအပါအဝင္ အျခားေရာဂါမ်ား မျဖစ္ရေအာင္ အျဖစ္နည္းပါး သက္သာေအာင္ ေအာက္ပါအတိုင္း စားေသာက္ ေနထိုင္သင့္ပါသည္။
အသီးအရြက္မ်ားကို ေသခ်ာစြာ ေဆးေၾကာၿပီးမွစားပါ။ ငါးပိရည္ကို သတိျပဳ စားသံုးၾကပါ။ အခ်ဳိမႈန္႔ လံုးဝ မစားပါႏွင့္။
စားအုန္းဆီ မစားသံုးဘဲ ႏွမ္းဆီကိုသာ စားသံုးၾကပါရန္၊ ႏွမ္းဆီစားရန္ ေဈးႀကီးသည္ဆိုလွ်င္ စားအုန္းဆီ ၁၀ သား စားမည့္ေနရာတြင္ ႏွမ္းဆီ၊ ေနၾကာဆီ ငါးက်ပ္သား စားသံုးၾကပါ။
ဆီ၊ အဆီႏွင့္ အဆိပ္ကို အေတာ္ အသင့္ကာကြယ္ႏိုင္ေသာ ကန္စြန္းရြက္ မ်ားမ်ားစားၾကပါ။ ဤေနရာတြင္ ဓာတ္ေျမၾသဇာႏွင့္ ပိုးသတ္ေဆးမ်ား အစဥ္အသံုးျပဳေနသည့္ ေဈးကြက္မ်ား၌ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေရာင္းခ်ေနေသာ တ႐ုတ္ ကန္စြန္းရြက္မ်ားကို မဆိုလိုပါ။ ေတာရြာမ်ားႏွင့္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ မ်ားတြင္ ေပါမ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္ေန ေသာ ျမန္မာကန္စြန္း႐ိုးနီ ႏွင့္ အ႐ိုးစိမ္း ကန္စြန္းရြက္ မ်ားကို စားသံုးၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။
အရွင္နာဂသိန္ေရးသားေသာ “လက္စြဲေဆးအဘိဓာန္ (ပထမတြဲ) စာမ်က္ႏွာ ၁၁၂” တြင္ “ကန္စြန္းပင္သည္ ခ်ဳိ၏။ သတၱိေအး၏။ အဆိပ္ကို ေျပေစ၏။ ႏို႔ရည္ႏွင့္ သုက္ဓာတ္ကို တိုးပြားေစ၏။ ေလသလိပ္ကိုျဖစ္ေစ၏။ ကင္းဆိပ္၊ တက္နာ၊ မီးေလာင္နာ၊ ေရငတ္၊ ေက်ာက္တည္ဆီးေရာဂါတို႔ကို ေပ်ာက္ကင္းေစ၏။ ေသြးဝမ္း၊ မီးယပ္ျဖဴ၊ နီ၊ ပန္းေသ၊ ပန္းညႇိဳးေရာဂါ တို႔၌ အက်ဳိးျပဳ၏” ဟု ေရးထားပါသည္။ စာမ်က္ႏွာ ၁၁၄ တြင္ “ကန္စြန္းရြက္ သတၱဳရည္ကို လက္ဖက္ရည္ တစ္ပန္းကန္ ခန္႔ တိုက္ေကြၽးေသာ္ ဘိန္းဆိပ္ႏွင့္ စိန္အဆိပ္သင့္ျခင္း မ်ားကို ေပ်ာက္ကင္းေစ၏။ တစ္နည္း - ကန္စြန္းရြက္ကို ထန္းလ်က္ႏွင့္ က်ဳိေသာက္လွ်င္လည္း အဆိပ္ေျပ၏။ တက္စာျဖစ္ေသာ မွ်စ္၊ မိႈ၊ ငါးသေလာက္၊ အဆီစာမ်ားျဖစ္ေသာ ဘဲ၊ ဝက္၊ ငါးတန္၊ ငါးျမင္းသားမ်ား ခ်က္လွ်င္ ကန္စြန္းရြက္အနည္းငယ္ ထည့္ခ်က္စားပါက အဆိပ္အေတာက္ တက္သည့္ေဘး၊ အဆီပိတ္သည့္ ေဘးမွ ကာကြယ္၏" ဟု ေရးသားထားပါသည္။
ဦးသာတင့္ေရး “ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္း” စာမ်က္ႏွာ ၁၄၅ တြင္ “ေရကန္စြန္းပင္သည္ ႏို႔ရည္ကို ျဖစ္ေစ၏။ သုက္ကိုျဖစ္ေစ၏။ ေရ၌ ရွိေသာ ပိုးကိုပယ္တတ္၏။ ႏူနာေရာဂါ အက်ဳိးျပဳ၏။ ၄င္းအျပင္ အန္ေဆး၊ ပိုး၊ ဝမ္းဗိုက္ေရာင္၊ အဖ်ား၊ ဝါသင့္နာ၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ အသည္းႏွင့္စပ္ေသာ ေရာဂါတို႔ႏွင့္လည္း အက်ဳိးျပဳ၏" ဟု ေရးသားထားပါသည္။
Health Digest အတြဲ (၇) အမွတ္ (၂၂)၊ မတ္လ ၁၀ ရက္ေန႔၊ ၂၀၁၀ စာမ်က္ႏွာ - ၃ “အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာ” ေဒါက္တာရည္ညြန္႔ေမ ေရးေဆာင္းပါးတြင္ ကန္စြန္းဥ၏ ေဆးဖက္ဝင္ပံုကို အက်ယ္တဝင့္ေရး သားထားပါသည္။ အဓိကအားျဖင့္
“မ်က္စိအား ေကာင္းေစသည္။ ကင္ဆာကို တုိက္ထုတ္သည္။ ႏွလံုးကို ကာကြယ္သည္။ အ႐ိုးကို သန္မာေစသည္။ စိတ္ဓာတ္ကို ခိုင္မာေစသည္။ ကိုယ္ခံအားစနစ္ကို ေကာင္းေစသည္” ဟုေရး သား ထားပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တစ္ေန႔လွ်င္ ကန္စြန္းရြက္ တစ္စည္း ၁၀၀ က်ပ္ဖိုး ေန႔စဥ္ သံုးခြက္ တစ္ခြက္တင္ က်ိဳေသာက္ပါသည္။
သံုးႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မဝပါ။ အဆီပိုမရွိပါ။ ပိန္လည္း မပိန္ပါ။ အဆီမရွိသျဖင့္ ေသြးတိုး ေရာဂါမျဖစ္ပါ။ ကန္စြန္းရြက္ တစ္မ်ဳိးတည္းႏွင့္ ကင္ဆာေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းသည္ဟု အတိအက် မေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း ေဆး႐ံုတြင္ ေဆးကုသခံေနသည့္ ကင္ဆာေရာဂါသည္ သံုးဦးမွာ
ကန္စြန္းရြက္ျပဳတ္ရည္ကိုပါ ေသာက္ခုိင္းရာ ကင္ဆာေရာဂါ လ်င္ျမန္စြာ သက္သာေပ်ာက္ကင္း ခဲ့ပါသည္။
အဆီႏွင့္အဆိပ္အျပင္ အျခား ေရာဂါမ်ဳိးစံု ေပ်ာက္ကင္းေစႏုိင္ေသာ ကန္စြန္းရြက္ကို ေန႔စဥ္စားသံုးသင့္ ပါသည္။
ႏုိင္ငံေတာ္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ လူမႈေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ဦးေဆာင္ၿပီး ႏုိင္ငံသူ၊ ႏုိင္ငံသားအမ်ား ပါဝင္လ်က္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ဆီ၊ အဆီ ႏွင့္ အဆိပ္အႏၲရာယ္တို႔မွ ကင္းေဝးရန္ ဝုိင္းဝန္းေဆာင္ရြက္ သင့္ပါသည္။
the voice weekly
