ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ တုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ခ်္ ဒဘလ်ဴ ဘြတ္ရွ္ဟာ သူမကို အိမ္ျဖဴ ေတာ္ထဲမွာ ဖိတ္ၾကားၿပီး ေတြ႕ဆံုခဲ့ပါေသးတယ္၊ ခ်မ္ေတာင္းဟာ ကမၻာမွာ ၾသဇာတကၠိမ အရွိဆံုး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို တနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ ျမန္မာျပည္က ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡဆင္းရဲေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါတင္မကပါဘူး။ နန္းခ်မ္ေတာင္းဟာ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ထဲမွာလည္း ၿဗိတိသွ် ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး ဂ်က္စထေရာနဲ႕ လြတ္ေတာ္အမတ္ေတြကို ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရခဲ့ျပန္ပါတယ္၊ ဒါဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡ သည္ေတြအတြက္ေတာ့ စဥ္းစားမိဖုိ႕ရာေတာင္ မလြယ္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
နန္းခ်မ္ေတာင္းဟာ ဒီလို အခြင့္အလမ္းေတြ ရခဲ့တဲ့ အျပင္ နာမည္ေက်ာ္ မာရီကလဲ အမ်ဳိးသမီး မဂၢဇင္းႀကီးရဲ႕ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ကမၻာေပၚက ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ စာရင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရသလို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ တိုင္းမ္ မဂၢဇင္းရဲ႕ အာရွ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ေဖာ္ထုတ္ျခင္းကိုလည္း ခံခဲ့ရပါေသးတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ ရီးေဘာက္ လူ႕အခြင့္အေရး ဆုကိုေတာ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရပါတယ္။
နန္းခ်မ္ေတာင္းကို ေတြ႕ဆံု စကားေျပာခြင့္ရတဲ့ ေနရာကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ တကၠသိုလ္က ႏိုင္ငံ တကာ စင္တာရဲ႕ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ သူဟာ ႏိုင္ငံျခားသား လွဳပ္ရွားသူတခ်ဳိ႕နဲ႕ ျမန္မာျပည္ အေရး ေဆြး ေႏြးေနခဲ့ပါတယ္။
အခုလို ႏိုင္ငံတကာ ခ်ီးျမွင့္မွဳေတြ ရရွိတာနဲ႕ ေရာင့္ရဲမေနပဲ အမ်ားႀကီး ဆက္ႀကိဳးစားဖို႕ လိုေသးတယ္ လို႕ နန္းခ်မ္ ေတာင္းက ေျပာပါတယ္။
“ကြ်န္မတို႕လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြအေပၚမွာ ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ျပဳမွဳေတြ အေျမာက္ အမ်ားရ ေပမဲ့လည္း ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက လက္ေတြ႕မွာ ျမန္မာစစ္အုပ္စုက ျပစ္မွဳေတြကို ဆက္လက္ က်ဴးလြန္ ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္၊ ျပည္သူေတြအေပၚမွာ ရက္စက္ ယုတ္မာမွဳေတြ လုပ္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္၊ ကြ်န္မတို႕ လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ႏိုင္ဖို႕ လြယ္လြယ္နဲ႕ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိထားတဲ့ အတြက္လည္း ကြ်န္မတို႕တေတြ အတူတကြ လက္တြဲၾကဖို႕လိုတယ္၊ လူထုၾကားမွာ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံတကာ ကူညီ ေထာက္ပံ့ မွဳေတြ ပူးေပါင္းျခင္းအားျဖင့္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အေျပာင္း အလဲ ျဖစ္လာရမွာပါ၊ ကြ်န္မတို႕တေတြ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႕လိုပါတယ္၊ ႀကံဳလာသမွ် အခက္အခဲေတြကို အရွံးးမေပးဖို႕လိုပါတယ္။”
နန္းခ်မ္ေတာင္းကို ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းမွာ ေမြးဖြားခဲ့တာပါ၊ သူ႕အေဖ ကေတာ့ ျမန္မာစစ္အုပ္စုကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္က တပ္မွဴးတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ နန္းခ်မ္ေတာင္း အသက္ ၆ ႏွစ္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ နယ္စပ္မွာ ရွိတဲ့ မိဘမဲ့ ေဂဟာ တခုကို သူ႕မိဘ ေတြက ပို႕ထားလိုက္ ပါတယ္၊ အဲဒီမွာရွိတဲ့ ဆရာမရဲ႕ တင္းၾကပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ေအာက္မွာ ခ်မ္ေတာင္းတေယာက္ ႀကီးျပင္း ခဲ့ရတာပါ၊
နယ္စပ္က ခ်မ္ေတာင္းေနခဲ့ရတဲ့ မိဘမဲ့ ေဂဟာေလးကို သြားၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ၿခံ၀န္းေလးတခုထဲမွာ ကေလး အေယာက္ သံုးဆယ္ေလာက္ စာသင္ေနၾကတာကို ေတြ႕ ရပါတယ္၊ အမိုးသာ ရွိၿပီး အကာမရွိတဲ့ ေလဟာျပင္ စာသင္ခန္းေလးထဲမွာ ဆရာတေယာက္က တရုတ္စာသင္ေပးေနၿပီး ကေလးေတြက ေနာက္က လိုက္ဆို ေနၾက ပါတယ္။
ကေလးေတြရဲ႕ စာအံသံေတြ ၾကားကျဖတ္လာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ေဂဟာကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့။ အသက္ ၇၀ ေလာက္ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာမႀကီး ေမရီကို ေတြ႕ရပါတယ္၊ ဆံပင္ေတြ ျဖဴေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့လည္း ဆရာမေမရီရဲ႕ မ်က္လံုး ေတြကေတာ့ စြမ္းအားေတြ ျပည့္၀ေနသလိုပါပဲ၊ ေတာက္ပေနပါတယ္၊ သတၱိရွိတဲ့။ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ ရဲတဲ့ ရွားပါးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ရဲ႕ အင္အားေတြကို ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။
“ကြ်န္မကို ဘုရင္ဂ်ီ သီလရွင္ေတြက သင္ၾကားေပးခဲ့တာပါ၊ သူတို႕ေတြကို အတုယူၿပီး ကေလးေတြကို ကြ်န္မျပန္သင္ၾကားေပးပါတယ္၊” ေျပာရင္း ဆရာမေမရီက အနည္းငယ္ ရယ္ေမာ လိုက္ပါတယ္။
“မနက္ေစာေစာ ေလးနာရီခြဲမွာ သူတို႕ေတြ အိပ္ရာထရတယ္၊ ကိုယ္လက္သန္႕ ရွင္းေရးလုပ္ရတယ္၊ ငါးနာရီ ခြဲရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရတယ္၊ ၆ နာရီ ခြဲအထိ အဂၤလိပ္စာ သင္ရတယ္၊ အဲဒီ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ေတြ အတြက္ ရမယ့္ မုန္႕ဖိုးလာယူ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ထုိင္းေက်ာင္းကို သြားရပါတယ္၊” ဆရာမေမရီအိမ္မွာ ေနတဲ့ မိဘမဲ့ ကေလးေတြက တရက္ကို မုန္႕ဘိုး ဆယ္ ဘတ္ရၾကပါတယ္။
“ထိုင္းေက်ာင္းက ျပန္လာရင္ သူတို႕အလုပ္ေတြ သူတို႕လုပ္ရတယ္၊ အဲဒီေနာက္ သူတို႕ညစာ စားရပါတယ္၊ ညေန ၆ နာရီကေန ၇ နာရီ အထိေတာ့ ရွမ္းစာသင္ရတယ္၊ ၇ နာရီကေန ၈ နာရီ အထိ သူတို႕ ယကၠန္း ယက္ရပါတယ္၊ ည ၈ နာရီက ၉ နာရီအထိေတာ့ သူတို႕ အိမ္စာလုပ္ရတယ္၊ စာက်က္ရတယ္၊ ၉ နာရီထိုး တာနဲ႕ အိပ္ရပါတယ္။”
ဒါဟာ နန္းခ်မ္ေတာင္းတေယာက္ ၉ ႏွစ္ေက်ာ္။ ၁၀ ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့စဥ္ကတည္းက ကေလး ေတြအတြက္ အခ်ိန္ စာရင္းျဖစ္ပါတယ္၊ ဆရာမေမရီရဲ႕ အိမ္မွာေနတဲ့ ကေလးေတြက အပတ္စဥ္ စေန။ တနဂၤေႏြရက္ေတြမွာ တရုတ္ စာကိုလည္း သင္ၾကရပါေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဂဟာမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ နန္းခ်မ္ေတာင္းတေယာက္ သူ႕မိခင္ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ ရွမ္းစကား အျပင္။ ထိုင္း။ တရုတ္နဲ႕ အဂၤလိပ္စကားေတြကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေရးႏိုင္ ေျပာႏိုင္တာ ျဖစ္ပါ တယ္။
ဒီလို တင္းၾကပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြ ေအာက္မွာ ေနခဲ့ၾကရေပမယ့္လည္း ဆရာမေမရီကို ကေလးတိုင္းက ခ်စ္ ေၾကာက္ ရိုေသၾကတယ္လို႕ နန္းခ်မ္ေတာင္းက ေျပာျပပါတယ္။
“ဆရာမ ေမရီဟာ အင္မတန္ ခြန္အားရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးပါ၊ စကားေျပာရင္လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္ ပါတယ္၊ အလုပ္လည္း သိပ္ႀကိဳးစားပါတယ္၊ ဒါတင္မကဘူး။ သူ႕အိမ္က ကေလးေတြကို သာမကဘူး ေတြ႕သမွ် လူအားလံုးကို ၾကင္နာတတ္တဲ့ သူတ ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ သူ႕မွာရွိတဲ့ အသိပညာ။ အတတ္ပညာ ေတြကိုလည္း သူတတ္ႏိုင္ သမွ် တျခားသူေတြကို ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့ရွိပါတယ္။”
ဆရာမ ေမရီဟာလည္း မိဘမဲ့ ဘ၀နဲ႕ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူ တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္၊ သူ႕အသက္ ၂ လသား အရြယ္မွာ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ သီလရင္ေတြကို သူ႕ေဆြမ်ဳိးေတြက ေပးပစ္ခဲ့ တာပါ၊ သူဟာ အဲဒီ စစၥတာေတြရဲ႕ သင္ၾကားမွဳေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာပါ၊ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့ မိသားစု ျပသနာတခုေၾကာင့္ သူဟာ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။
နယ္စပ္ကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီမွာ ရွိေနတဲ့ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို တလွည့္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ဒီမိဘမဲ့ ေဂဟာေလးကို တည္ေထာင္ျဖစ္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဆရာမေမရီက သူ႕တပည့္ျဖစ္တဲ့ နန္းခ်မ္ေတာင္း ဟာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အရံွးမေပးတတ္တဲ့ လံု႕လ၀ီရိယ ရွိသူေလးတေယာက္ျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာျပပါတယ္။
“သူက သိပ္စိတ္ေကာင္းရွိတယ္၊ သူဟာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားတယ္၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနရာ တိုင္းမွာ စိတ္ရွည္သည္းခံႏိုင္တယ္၊ ကြ်န္မသူ႕အတြက္ သိပ္ဂုဏ္ယူပါတယ္၊ ကေလးေတြကို စာသင္တဲ့ အခါ တိုင္းမွာ ခ်မ္ေတာင္းကိုနမူနာေပးၿပီး အၿမဲတမ္းေျပာျပပါတယ္၊ ‘မင္းတို႕ သူ႕လိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကရမယ္။ သူ႕လို ႀကိဳးစားရမယ္၊ ငါက စာသင္ေပးတဲ့ သူျဖစ္တယ္။ မင္းတို႕က ပညာရွာတဲ့ သူေတြျဖစ္တယ္၊ မင္တို႕ႀကိဳး စားဖို႕လိုတယ္’လို႕ သူတို႕ကို ေျပာပါတယ္၊ ခ်မ္ေတာင္းက သိပ္ေကာင္းတဲ့ ကေလးပါ၊ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ႀကီးၾကပ္ခဲ့တယ္၊” ဆရာမေမရီက ရယ္ေမာရင္း ေျပာျပ တယ္။
အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်မ္ေတာင္းဟာ ဒုကၡမ်ဳိးစံုထဲက သူ႕လူမ်ဳိးေတြအတြက္ အလုပ္ေတြ စလုပ္ပါေတာ့တယ္၊ လူ႕အခြင့္အေရး အဖြဲ႕ေတြနဲ႕ စာေစာင္ေတြအတြက္ ၁ ႏွစ္ၾကာေအာင္ အလုပ္ လုပ္ေပးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်မ္ေတာင္းဟာ ဂ်နီဗာမွာ ရွိတဲ့
ကုလသမဂၢလူ႕အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ႏိုင္ငံတကာက ေခါင္းေဆာင္ေတြကို သူ႕ရဲ႕ ျပည္သူေတြခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡသုကၡေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပခြင့္ ရေနပါၿပီ။ သူဟာ ရွမ္းအမ်ဳိး သမီးေရးရာ ဆက္သြယ္ဖလွယ္ လွဳပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေရး အသင္း ကိုလည္း တျခား ရွမ္းအမ်ဳိး သမီး လွဳပ္ရွားသူေတြနဲ႕ ပူးေပါင္း တည္ေထာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႕မွာ လုပ္ကိုင္ေနယင္းနဲ႕ပဲ ခ်မ္ေတာင္းဟာ ျမန္မာျပည္က အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ထိုင္းနိုင္ငံက လိင္လုပ္ငန္းေတြမွာ ေရာင္းစား ခံေနရ တာကို ကာကြယ္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြနဲ႕ ရွမ္းျပည္က ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးလုပ္ငန္းေတြထဲမွာ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ ခဲ့ပါတယ္။
ခ်မ္ေတာင္းဟာ ႏိုင္ငံတကာ စည္းရံုးလွဳံ႕ေဆာ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ပါတယ္၊ သူဟာ ရွမ္းအမ်ဳိး သမီး အဖြဲ႕ရဲ႕ လွဳံ႕ေဆာ္စည္းရံုးေရး အဖြဲ႕၀င္တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ရွမ္းျပည္ကေန ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းတေက်ာင္း ကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ နန္းခ်မ္ေတာင္းဟာ ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။
“ရွမ္းဒုကၡသည္ေတြ စုေပါင္းၿပီး ရွမ္းျပည္က တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု လူငယ္ေတြ အတြက္ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္၊ ကြ်န္မတို႕ေတြ ဒီလို ထူေထာင္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ား မဟာမင္းႀကီးက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ ရွမ္းေတြကို ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳလို႕ပါ၊ အဲဒီလို ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳခံရတဲ့ အတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ စားေရး။ ေနေရး။ က်န္းမာေရး။ ပညာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳေတြကို သူတို႕ မရခဲ့ၾကပါဘူး၊ လူငယ္ေတြအတြက္ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိး သမီးေတြ အတြက္ကေတာ့ အေျခအေနပိုဆိုးပါတယ္၊ ”
အိမ္ရွင္ထိုင္းႏိုင္ငံက ခ်မွတ္တ့ဲ မူ၀ါဒေတြေအာက္မွာ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ကုလသမဂၢဒုကၡသည္ ဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုးဟာ ရွမ္းလူမ်ဳိး ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ေတာ့ လံုၿခံဳမွဳ မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး၊
“ကြ်န္မ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဒါရိုက္တာအေနနဲ႕ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ပါတယ္၊ အခုဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ ဘာသာ ရပ္ေတြ အျဖစ္နဲ့ လူ႕အခြင့္အေရး။ ဒီမိုကေရစီ။ ကြန္ျပဴတာပညာနဲ႕ အဂၤလိပ္ စာေတြ တတ္ကြ်မ္းေအာင္ သင္ၾကားေပး ပါတယ္၊ သူတို႕ရဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္း ေတြၾကားမွာ ဒီပညာေတြ ျပန္အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္လို႕ပါ၊ သူတို႕ေတြကို လူ႕အခြင့္ အေရး ျမွင့္တင္ သူေတြလဲ ျဖစ္လာေစခ်င္ပါတယ္။”
သူတို႕ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေလးရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြကိုေတာ့ ခ်မ္ေတာင္းက အခုလို ဆက္ေျပာျပျပန္ ပါတယ္။
“အခုဆိုရင္ သူတို႕ထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ ရပ္ရြာလူထုအေျချပဳ ေရဒီယို အသံလႊင့္ဌာနမွာ အစီအစဥ္ ေၾကညာ သူေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အိတ္ခ်္အိုင္ဗီ။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္အေၾကာင္း ပညာေပးသူေတြ ျဖစ္ေန ပါၿပီ၊ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းဆရာေတြျဖစ္လာတယ္၊ တခ်ဳိ႕က ေဆး၀န္ထမ္းေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ၊ တခ်ဳိ႕ေတြ ကေတာ့ အမ်ဳိးသမီး အဖြဲ႕ေတြ။ မီဒီယာ အဖြဲ႕အစည္းေတြထဲမွာ လုပ္ကိုင္ေနပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕ေတြကဆို ႏိုင္ငံတကာ လွဳပ္ရွားသူေတြ အျဖစ္နဲ႕ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူ႕အခြင့္အေရး အေျခအေနေတြ ကို ႏိုင္ငံတကာက သိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။”
မိဘမဲ့ကေလးတေယာက္ အေနနဲ႕ ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေမရီကေလးဟာ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ျပန္ေစာင့္ ေရွာက္ရင္း ေဂဟာ ေလးတခုကို ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္၊ အကြယ္အကာမဲ့ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိး ေထာင္ပါတယ္၊ အဲဒီ ေဂဟာေလးမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ နန္းခ်မ္ေတာင္း တေယာက္ကေတာ့ တိုင္းျပည္အေရး လွဳပ္ရွား သူ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္သူ။ ပညာေပးသူ တေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္၊ အခုတခါ နန္းခ်မ္ ေတာင္းကလည္း သူနဲ႕ ဘ၀တူ ဒုကၡသည္ ရွမ္းလူငယ္ေလးေတြကို ပညာအေမြ ထပ္ဆင့္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
ဒီလိုနဲ႕ ေမတၱာနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ပညာေရး ႏွလံုးသား စက္၀န္းေလးဟာ ဆက္လက္ လည္ပတ္လို႕ ေနပါတယ္။
အမ်ဳိးသမီးမ်ားအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (ျမန္မာႏိုင္ငံ)ႏွင့္ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးေရးရာ ပူးေပါင္းဆက္သြယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ားသည္ ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလကလည္း အေမရိကန္အေျခစိုက္ Peter Gruber Foundation အဖဲြ႔က ေပးအပ္ေသာ ၂ဝဝ၅ အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရး ေရႊတံဆိပ္ဆုႏွင့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂ သိန္းကို ရရွိခဲ့ေသးသည္။
သွ်မ္းနီလူငယ္
.PNG)
