Thursday, September 19, 2013

ပ်ဴေခတ္လက္ရာ ရတနာအပ္ႏွံသူမ်ားကို ထိုက္တန္ျမန္ဆန္ ဂုဏ္ျပဳရန္လုိၿပီ

0 comments

 19.9.2013

“ပ်ဴေခတ္ ေရွးေဟာင္းေရႊထည္ႏွင့္ ေငြထည္ပစၥည္း ေတြ႕ရိွသူမ်ားအား ဆုခ်ီးျမႇင့္မည္” ဆိုတဲ့ မဂၤလာသတင္းေခါင္းစဥ္ကို 7 Day Daily (ေသာၾကာ၊ ဂ်ဴလိုင္ ၂၆၊ ၂၀၁၃) ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ စာေရးသူအဖို႔ ၾကည္ႏူး ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေတာ္သစ္ရဲ႕ ဂုဏ္ကိုျမႇင့္ေပးႏိုင္သလို ဖတ္ရသူေတြအဖို႔လည္း ၀မ္းေျမာက္စရာပါ။ ေခတ္မီႏိုင္ငံႀကီးတုိင္းမွာ မိမိတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားတတ္ၾကသလုိ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ၀ယ္ယူစုေဆာင္းတက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးႀကီး ႀကီးမားမား ျပတုိက္ႀကီးေတြထဲမွာ ခန္းခန္းနားနား ျပသထားေလ့ရိွခဲ့ၾကတာၾကာျမင့္လွပါၿပီ။

ျပင္သစ္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ မီးစတင္ေတာက္လာမယ့္ အရိပ္နိမိတ္ေတြ ျမင္ရကတည္းက ပါရီ ၿမိဳ႕ေတာ္ က “လုဗ္ျပတိုက္” ႀကီးအပါအ၀င္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာရိွၾကတဲ့ ျပတုိက္ေတြအားလံုးကို ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွအစိုးရရဲ႕ အစီအစဥ္အရ ျပတုိက္၀န္ထမ္းေတြဟာ တန္ဖိုးႀကီးေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြကို ေဘးကင္းလံုးၿခံဳရာ အရပ္ေတြဆီကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ပို႔ေဆာင္ၾကတယ္။ ေတာင္ေစာင္းေတြမွာ လိုဏ္ေခါင္းေတြတူးၿပီး စနစ္တက် သို၀ွက္ၾကတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို တာ၀န္ရိွသူတိုင္းက သစၥာရိွရိွ ႏႈတ္လံုလံုနဲ႔နာဇီေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေက်ာ္ျဖတ္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲစစ္ႀကီးၿပီးမွ လိုဏ္ဂူေတြကို ျပန္ဖြင့္ၿပီးမူလျပ တုိက္ေတြထဲမွာ လက္ရာမပ်က္ျပန္လည္ ျပသႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုထက္တုိင္ သူတို႔ျပည္သူေတြ ေရာ ႏိုင္ငံတကာ ျပည္သူေတြပါ ၾကည့္႐ႈေလ့လာႏိုင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာလည္း လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္ကတည္းက “အမ်ဳိးသားျပတိုက္” ကုိထူေထာင္ၿပီး ျမန္မာ့ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြကို စုေဆာင္းထိန္းသိမ္းျပသႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရွးေဟာင္းသုေတသန မ်ဳိးေစ့ကိုေတာ့ ကိုလိုနီေခတ္က ႏိုင္ငံျခားပညာရွင္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ “ေဒါက္တာဗလက္ဒင္” “ေဒါက္တာဖုိးခ်မ္းမား” “ေဒါက္တာဂ်ီ၊ အိပ္(ခ်္)လုစ္” စတဲ့ ပုဂ္ၢိဳလ္မ်ားက စတင္ခ်ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရိွပါတယ္။ ““မစၥတာေတာ္စိန္ခို” “ေက်ာက္စာ ၀န္ေဟာင္းဦးျမ” နဲ႔ “ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္” စတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ပညာရွင္မ်ားကလည္း လက္္ဆင့္ကမ္းေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ခဲ့ၾကလုိ႔ “ေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာန” ဟာ ယခုေလာက္ ေအာင္ျမင္ေနျခင္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါ။ ဆက္လက္ၿပီး ဆရာဦးစိန္ေမာင္ဦး၊ ဦးျမင့္ေအာင္၊ ဦးမြန္ ဘုိေက၊ ဦးသန္းေဆြ (ယခု ဒု-၀န္ႀကီး ယဥ္ေက်းမႈ ၀န္ႀကီးဌာန) တို႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ခဲ့မႈေတြကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳ ေက်းဇူးတင္ၾကရမွာပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အျခားၿမိဳ႕အနည္းငယ္မွာ ျပတိုက္ေတြဖြင့္ထားၾကေပမယ့္ ေခတ္မမီပါ။ “ဘုရားျပတိုက္” မ်ဳိးေတြ သာမ်ားပါတယ္။ ပ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္း “သေရေခတၱရာျပတိုက္” ကို ေလ့လာဖူးပါတယ္။ စနစ္က်နေပမယ့္ မစံုလင္ပါ။ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းေတြကို အဲဒီတုန္းက “ရန္ကုန္အမ်ဳိးသားျပတိုက္” ကို ပို႔လိုက္ရလို႔ပါ။ “ဗိႆႏိုးျပတုိက္” ကိုေတာ့ ခုထိ မေရာက္ဖူးေသးပါ။ “ဟန္လင္း” မွာေတာ့ ေဒသခံဆရာေတာ္ အဆက္ဆက္က ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတိုက္တစ္ခု ရိွပါတယ္။ ဆရာေတာ္ “ဦးနာဂ” က စတင္စုေဆာင္းခဲ့ၿပီးအခု “ဦးေတဇနိယ” (ေညာင္ကိုးပင္ေက်ာင္းတုိက္) က ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ျပသေပးေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါ တယ္။ “ပုဂံျပတိုက္သစ္ႀကီး” ကေတာ့ ပစၥည္း စံုလင္ၿပီး ျပသထားပံုက အဆင့္မီတယ္။

သည္ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ဆက္တိုက္ဆုိသလုိ ပ်ဳဳေခတ္လက္ရာ ေရႊထည္ေငြထည္ လက္၀တ္ရတနာေတြကိုေတြ႕ရိွခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ဇြန္ (၂၈) က မေကြးတိုင္းမင္းဘူးၿမိဳ႕နယ္ “က်ီးပင္ကန္” ရြာသား ဦးတင္ထြန္းဟာ ထြန္ယက္ ရရိွခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ၂၀၁၃၊ ေမ(၁၈)ေန႔မွာလည္း မင္းဘူးၿမိဳ႕နယ္က ““လက္ခုတ္ကုန္းရြာ”” အနီးမွာေရနံပိုက္လိုင္းတူးေနတုန္း ေျမသယ္သမ “မေကဇင္” ဟာ (နဂါးေခါင္းနဲ႔ အၿမီးပါ) ပ်ဴ လက္ေကာက္ တစ္ဖက္ (၁၆ က်ပ္သား) ကိုရရိွခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးဟာ ေရႊသားစစ္စစ္ခ်ည္းျဖစ္ၾကပါတယ္။ (ႏိုင္ငံေတာ္ကုိ အပ္ႏွံၿပီး၊ တန္ဖိုး သုံးဆေက်ာ္ ဆုေငြခ်ီးျမႇင့္ၿပီးျဖစ္တယ္။)

ေဟာအခုလည္း ႏွစ္ေပါင္း (၂၀၀၀) ေလာက္ သက္တမ္းရိွတယ္လုိ႔ ပညာရွင္ေတြက ယူဆရတဲ့ ပ်ဴေခတ္ လက္ရာေရႊထည္၊ ေငြထည္ပစၥည္းေတြ ေတြ႕ရိွခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ ျမင္းမူၿမိဳ႕နယ္ သမေႏၲာေက်းရြာက “ဦးသန္းေဇာ္” က ယာထြန္ရင္းေတြ႕ခဲ့တာပါ။ ေရႊဘယက္၊ ေရႊပုတီးလံုးဆြဲႀကိဳး၊ ေရႊျပား (အလယ္စက္၀ိုင္းေဖာက္) ဆြဲႀကိဳး၊ ေရာင္စံုေက်ာက္ပုတီး” စတဲ့ ေရႊထည္ေက်ာက္ထည္ေတြအျပင္ ေငြဇလံုသုံးလံုးလည္း ပါ,ပါတယ္။

“ေတြ႕ရိွသူဟာစာေရးသူရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းတစ္ဦး (သို႔မဟုတ္) မိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ေနလိမ့္ေလမလား” လို႔ ေအာ္မိလိုက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ (၁၉၇၂) ကေန (၁၉၈၅) ခုႏွစ္အထိ စာေရးသူဟာ “ေတာေခ်ာင္း ဦးရြာ” အလယ္တန္းေက်ာင္း (ယခုတြဲဘက္ အထက္တန္းေက်ာင္း) မွာ (၁၃) ႏွစ္တိုင္တိုင္ ပညာေရးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ “သမေႏၲာရြာ” နဲ႔ “ေတာေခ်ာင္းဦး” ရြာႏွစ္ရြာက ႏွစ္မိုင္ခန္႔သာ ေ၀းကြာပါတယ္။ “သမေႏၲာရြာ” က အေရွ႕ဘက္မွာရိွပါတယ္။ “ေတာေခ်ာင္းဦးရြာ” က တုိက္နယ္ရြာႀကီး ျဖစ္လို႔ (၁၉၇၂) မွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းအဆင့္ တိုးျမႇင့္ဖြင့္ေပးခံရေတာ့ တာ၀န္ခံေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ရိွလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ ပါတယ္။ “သမေႏၲာရြာ” က မူလတန္းေက်ာင္းက စတုတၳတန္းေအာင္ျမင္သူေတြ ဟာ စာေရးသူတို႔ေက်ာင္းကိုႏွစ္စဥ္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားကိစၥ သာေရးနာေရးကိစၥေတြ ရိွတိုင္း “သမေႏၲရြာ” ကို ေရာက္ခဲ့ ရတာမၾကာခဏပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီသတင္းကုိဖတ္ၿပီး ရင္ခုန္မိခဲ့ ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူ အဲဒီေဒသမွာရိွစဥ္ကလည္း “သမေႏၲာ”၊ “ပဒတၳဳင္း”၊ “ဂ႐ု”၊ “ပဥၥကုံး”၊ “ေညာင္ပင္ကန္”၊ “ကုံးရြာ”၊ “ေရႊယင္းမာ”၊ ပဲေတာင္း၊ လက္ပန္တစ္၀ိုက္မွာ ေရႊတုေငြစအနည္းငယ္စီရရိွခဲ့ဖူးတဲ့ သတင္းေတြၾကား သိခဲ့ရဖူး ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေလာက္ လက္ရာေျမာက္ရတနာေတြ မ်ားမ်ားစားစား မရခဲ့ဖူးၾကပါ။ (ရခဲ့ေပမယ့္ သတင္းမရ တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)

ျမင္းမူနယ္ဟာ ေရွးေဟာင္းပစ္ၥည္း ႂကြယ္၀ တဲ့ေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္လယ္၊ ေက်ာက္ေခတ္ေႏွာင္း ေက်ာက္လက္နက္မ်ဳိးစံု ရရိွစုေဆာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရြာေတြက ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဗဟုသုတေပးၿပီး စုေဆာင္းတာပါ။ ေတြ႕ရိွသူ ေတြ႕ရာေနရာ၊ ေန႔စြဲေတြ ေရးမွတ္ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္မွာ မႏၲေလးယဥ္ေက်းမႈ ျပတိုက္မွဴး “ေဒၚတင္လွ” ထံ ေပးပို႔လွဴဒါန္းခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသည္တုန္းက “ဆရာဦး၀င္းတင္” အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ လုပ္ၿပီးမႏၲေလးမွာထုတ္ေ၀ေနတဲ့ ဟံသာ၀တီသတင္းစာထဲမွာ သတင္းနဲ႔ဓါတ္ပံု ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခုသတင္းထဲမွာ ဦးသန္းေဇာ္က ျမင္းမူၿမိဳ႕က ေရႊဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို သြားေရာင္းတယ္။အဲဒီေရႊဆိုင္ကမ၀ယ္လုိ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕က ေရႊထိပ္ဦးေရႊဆိုင္ကို ဇူလုိင္ (၂၂) ရက္က သြားေရာင္းဖုိ႔ ပစၥည္းေတြကို ျပသခဲ့သတဲ့။ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ က ဗဟုသုတျပည့္စံုသူျဖစ္လို႔ တုိင္းမႈခင္းအကူဌာနထံ အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ အဲသည္ ကမွတစ္ဆင့္ အမ်ဳိးသားျပတိုက္နဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ဦးစီးဌာနက ပညာရွင္ေတြကို ျပသစစ္ေဆးေစသတဲ့။ သည္အခါမွာ ပ်ဴေခတ္ လက္ရာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေနေၾကာင္းသိရိွရသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုသိန္းေဇာ္က ဦးစီးဌာနထံ အပ္ႏွံခဲ့ပါ သတဲ့။ ေရွးေဟာင္း သုေတသနဌာန ဒု- ညႊန္မွဴး ဦးညိဳျမင့္ထြန္းက ဒီပစၥည္း ေတြကို ေနျပည္ေတာ္က ယဥ္ေက်းမႈ ၀န္ႀကီးဌာနထံ ေပးပို႔အပ္ႏွံထားၿပီးပါၿပီ။ အမ်ဳိးသားျပတုိက္မွာ ျပသထားၿပီး အမ်ားျပည္သူေတြ ေလ့လာ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ထားပါမယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကလည္း ေနာက္ဆက္တြဲ မဂၤလာသတင္းေကာင္းပါပဲ။

ေရွးေဟာင္းလက္ရာ ေရႊထည္ေငြထည္ေတြဟာ ကာလေပါက္ေစ်းသိန္း (၃၀၀) ေက်ာ္တန္ဖိုး ရိွေၾကာင္း ေတြ႕ရိွ သူကို ေခတ္ကာလတန္ဖိုးအျပင္ ဆုေၾကးေငြကိုပါ ၀န္ႀကီးဌာနက ဆုအျဖစ္ေပးအပ္မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကိုလည္း ထပ္ေလာင္းသိရိွရလို႔ ျမင္သာထင္သာသတင္းအျဖစ္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ စစ္ေဆးမယ့္ကာလ ၾကာျမင့္မည္ျဖစ္၍ မည့္သည့္အခ်ိန္ေပးမည္ကို ေျပာဆုိႏိုင္ျခင္းမရိွေသးဆုိတဲ့ သတင္း စကားကေတာ့ စာေရးသူအဖို႔ သိပ္ဘ၀င္မက်မိပါ။ ေရွးေဟာင္း သုေတသနဌာနမွာ ပညာရွင္ေတြ မ်ားေနပါၿပီ။ ပ်ဴလက္ရာကို စီစစ္သံုးသပ္ အေျဖထုတ္ႏိုင္သူေတြ ရိွေနပါၿပီ။ လက္ရိွယဥ္ေက်းမႈ ဒု-၀န္ႀကီး ဆရာဦးသန္းေဆြဆိုရင္ ပ်ဴၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြကို လက္ေတြ႕ကြင္းဆင္း တူးေဖာ္ခဲ့သူ အစီရင္ခံစာေတြေရးခဲ့ တဲ့သူ၊ ျပည္တြင္းမွာေရာႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာပါ စာတန္းေတြ ဖတ္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ေက်းလက္ျပည္သူေတြဟာ ႐ိုးသားၾက သေလာက္ ပညာတတ္သူ အလြန္နည္းပါးလွပါတယ္။ မိမိတို႔ ကံအရေတြ႕ရိွတဲ့ေရႊေငြရဲ႕ ေငြေၾကးတန္ဖိုးေလာက္သာသိၾကပါတယ္။ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ပညာမသင္ ဖူးၾကေတာ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းရဲ႕ တန္ဖုိးအစစ္ကို မသိၾကေသးပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ေရႊဆိုင္ေတြကေရႊကို ေၾကးလုိ႔ေျပာၿပီးေစ်းႏွိမ္၀ယ္ယူလိုက္တာမ်ဳိးေတြလည္း ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ခမ်ာ မွတ္ေက်ာက္မွ မၾကည့္ တတ္ၾကပဲကို။ ဒါ့အျပင္ အခုကိစၥမွာလည္း ျမင္းမူကေရႊဆုိင္နဲ႔ ေရႊထိပ္ဦးေရႊဆိုင္ေတြက ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ အျမင္က်ယ္မႈေၾကာင့္သာေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြ ၀န္ႀကီးဌာနထံ ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ (အပ္ႏွံသူအျပင္ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေရႊေငြ ပစၥည္းေတြ မ၀ယ္ၾကတဲ့ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြကိုလည္း ဆုေၾကးေငြနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ ခ်ီးျမႇင့္ထိုက္ပါၿပီ။) ဒါမွလည္းေနာင္အခါမွာ ေရွးေဟာင္းအႏုပညာလက္ရာ ေရႊထည္ေငြ ထည္ပစၥည္းေတြကို အပ္ႏွံသူေတြကလည္း ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ အပ္ႏွံၿပီး ဆုေၾကးေငြကို ထုိက္ထိုက္တန္တန္ ရယူလာရဲ ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြက ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ မ၀ယ္ဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့ ဆုေၾကးေငြနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ကို ျမတ္ႏိုးေထြး ပိုက္လာၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဆုေပးပြဲက်င္းပပံုကိုလည္း ႐ုုပ္ျမင္သံၾကားေတြက ျပသေပးသလုိ အစိုးရသတင္းစာေတြကလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေဖာ္ျပေပးၾကရပါလိမ့္မယ္။ ပုဂၢလိကသတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကိုလည္း ဖိတ္ၾကားသတင္းခြင့္ ျပဳယူၾကရမွာပါ။ သက္ဆိုင္ရာၿမိဳ႕နယ္ေတြကလည္း ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ က်င္းပေပးသင့္ၾကပါတယ္။ ဒါမွယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းၾကြယ္၀ျမင့္မားတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ျဖစ္လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

Mizzima - News in Burmese

Leave a Reply

 
Shan News © 2011 DheTemplate.com & Main Blogger. Supported by Makeityourring Diamond Engagement Rings

You can add link or short description here