19.9.2013
“ပ်ဴေခတ္ ေရွးေဟာင္းေရႊထည္ႏွင့္ ေငြထည္ပစၥည္း ေတြ႕ရိွသူမ်ားအား ဆုခ်ီးျမႇင့္မည္” ဆိုတဲ့ မဂၤလာသတင္းေခါင္းစဥ္ကို 7 Day Daily (ေသာၾကာ၊ ဂ်ဴလိုင္ ၂၆၊ ၂၀၁၃) ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ စာေရးသူအဖို႔ ၾကည္ႏူး ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေတာ္သစ္ရဲ႕ ဂုဏ္ကိုျမႇင့္ေပးႏိုင္သလို ဖတ္ရသူေတြအဖို႔လည္း ၀မ္းေျမာက္စရာပါ။ ေခတ္မီႏိုင္ငံႀကီးတုိင္းမွာ မိမိတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားတတ္ၾကသလုိ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ၀ယ္ယူစုေဆာင္းတက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးႀကီး ႀကီးမားမား ျပတုိက္ႀကီးေတြထဲမွာ ခန္းခန္းနားနား ျပသထားေလ့ရိွခဲ့ၾကတာၾကာျမင့္လွပ
ျပင္သစ္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ မီးစတင္ေတာက္လာမယ့္ အရိပ္နိမိတ္ေတြ ျမင္ရကတည္းက ပါရီ ၿမိဳ႕ေတာ္ က “လုဗ္ျပတိုက္” ႀကီးအပါအ၀င္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာရိွၾကတဲ့ ျပတုိက္ေတြအားလံုးကို ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွအစိုးရရဲ႕ အစီအစဥ္အရ ျပတုိက္၀န္ထမ္းေတြဟာ တန္ဖိုးႀကီးေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာလည္း လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္ကတည္းက “အမ်ဳိးသားျပတိုက္” ကုိထူေထာင္ၿပီး ျမန္မာ့ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြကို စုေဆာင္းထိန္းသိမ္းျပသႏိုင္ခဲ့ၾ
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အျခားၿမိဳ႕အနည္းငယ္မွာ ျပတိုက္ေတြဖြင့္ထားၾကေပမယ့္ ေခတ္မမီပါ။ “ဘုရားျပတိုက္” မ်ဳိးေတြ သာမ်ားပါတယ္။ ပ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္း “သေရေခတၱရာျပတိုက္” ကို ေလ့လာဖူးပါတယ္။ စနစ္က်နေပမယ့္ မစံုလင္ပါ။ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းေတြကို အဲဒီတုန္းက “ရန္ကုန္အမ်ဳိးသားျပတိုက္” ကို ပို႔လိုက္ရလို႔ပါ။ “ဗိႆႏိုးျပတုိက္” ကိုေတာ့ ခုထိ မေရာက္ဖူးေသးပါ။ “ဟန္လင္း” မွာေတာ့ ေဒသခံဆရာေတာ္ အဆက္ဆက္က ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတိုက္တစ္ခု ရိွပါတယ္။ ဆရာေတာ္ “ဦးနာဂ” က စတင္စုေဆာင္းခဲ့ၿပီးအခု “ဦးေတဇနိယ” (ေညာင္ကိုးပင္ေက်ာင္းတုိက္) က ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ျပသေပးေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါ တယ္။ “ပုဂံျပတိုက္သစ္ႀကီး” ကေတာ့ ပစၥည္း စံုလင္ၿပီး ျပသထားပံုက အဆင့္မီတယ္။
သည္ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ဆက္တိုက္ဆုိသလုိ ပ်ဳဳေခတ္လက္ရာ ေရႊထည္ေငြထည္ လက္၀တ္ရတနာေတြကိုေတြ႕ရိွခဲ့ပါတယ
ေဟာအခုလည္း ႏွစ္ေပါင္း (၂၀၀၀) ေလာက္ သက္တမ္းရိွတယ္လုိ႔ ပညာရွင္ေတြက ယူဆရတဲ့ ပ်ဴေခတ္ လက္ရာေရႊထည္၊ ေငြထည္ပစၥည္းေတြ ေတြ႕ရိွခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ ျမင္းမူၿမိဳ႕နယ္ သမေႏၲာေက်းရြာက “ဦးသန္းေဇာ္” က ယာထြန္ရင္းေတြ႕ခဲ့တာပါ။ ေရႊဘယက္၊ ေရႊပုတီးလံုးဆြဲႀကိဳး၊ ေရႊျပား (အလယ္စက္၀ိုင္းေဖာက္) ဆြဲႀကိဳး၊ ေရာင္စံုေက်ာက္ပုတီး” စတဲ့ ေရႊထည္ေက်ာက္ထည္ေတြအျပင္ ေငြဇလံုသုံးလံုးလည္း ပါ,ပါတယ္။
“ေတြ႕ရိွသူဟာစာေရးသူရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းတစ္ဦး (သို႔မဟုတ္) မိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ေနလိမ့္ေလမလား” လို႔ ေအာ္မိလိုက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ (၁၉၇၂) ကေန (၁၉၈၅) ခုႏွစ္အထိ စာေရးသူဟာ “ေတာေခ်ာင္း ဦးရြာ” အလယ္တန္းေက်ာင္း (ယခုတြဲဘက္ အထက္တန္းေက်ာင္း) မွာ (၁၃) ႏွစ္တိုင္တိုင္ ပညာေရးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ “သမေႏၲာရြာ” နဲ႔ “ေတာေခ်ာင္းဦး” ရြာႏွစ္ရြာက ႏွစ္မိုင္ခန္႔သာ ေ၀းကြာပါတယ္။ “သမေႏၲာရြာ” က အေရွ႕ဘက္မွာရိွပါတယ္။ “ေတာေခ်ာင္းဦးရြာ” က တုိက္နယ္ရြာႀကီး ျဖစ္လို႔ (၁၉၇၂) မွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းအဆင့္ တိုးျမႇင့္ဖြင့္ေပးခံရေတာ့ တာ၀န္ခံေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ရိွလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ ပါတယ္။ “သမေႏၲာရြာ” က မူလတန္းေက်ာင္းက စတုတၳတန္းေအာင္ျမင္သူေတြ ဟာ စာေရးသူတို႔ေက်ာင္းကိုႏွစ္စဥ္ေရ
စာေရးသူ အဲဒီေဒသမွာရိွစဥ္ကလည္း “သမေႏၲာ”၊ “ပဒတၳဳင္း”၊ “ဂ႐ု”၊ “ပဥၥကုံး”၊ “ေညာင္ပင္ကန္”၊ “ကုံးရြာ”၊ “ေရႊယင္းမာ”၊ ပဲေတာင္း၊ လက္ပန္တစ္၀ိုက္မွာ ေရႊတုေငြစအနည္းငယ္စီရရိွခဲ့ဖူးတ
ျမင္းမူနယ္ဟာ ေရွးေဟာင္းပစ္ၥည္း ႂကြယ္၀ တဲ့ေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္လယ္၊ ေက်ာက္ေခတ္ေႏွာင္း ေက်ာက္လက္နက္မ်ဳိးစံု ရရိွစုေဆာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရြာေတြက ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဗဟုသုတေပးၿပီး စုေဆာင္းတာပါ။ ေတြ႕ရိွသူ ေတြ႕ရာေနရာ၊ ေန႔စြဲေတြ ေရးမွတ္ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္မွာ မႏၲေလးယဥ္ေက်းမႈ ျပတိုက္မွဴး “ေဒၚတင္လွ” ထံ ေပးပို႔လွဴဒါန္းခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသည္တုန္းက “ဆရာဦး၀င္းတင္” အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ လုပ္ၿပီးမႏၲေလးမွာထုတ္ေ၀ေနတဲ့ ဟံသာ၀တီသတင္းစာထဲမွာ သတင္းနဲ႔ဓါတ္ပံု ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။
အခုသတင္းထဲမွာ ဦးသန္းေဇာ္က ျမင္းမူၿမိဳ႕က ေရႊဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို သြားေရာင္းတယ္။အဲဒီေရႊဆိုင္ကမ၀ယ
ေရွးေဟာင္းလက္ရာ ေရႊထည္ေငြထည္ေတြဟာ ကာလေပါက္ေစ်းသိန္း (၃၀၀) ေက်ာ္တန္ဖိုး ရိွေၾကာင္း ေတြ႕ရိွ သူကို ေခတ္ကာလတန္ဖိုးအျပင္ ဆုေၾကးေငြကိုပါ ၀န္ႀကီးဌာနက ဆုအျဖစ္ေပးအပ္မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကိုလည္း ထပ္ေလာင္းသိရိွရလို႔ ျမင္သာထင္သာသတင္းအျဖစ္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စစ္ေဆးမယ့္ကာလ ၾကာျမင့္မည္ျဖစ္၍ မည့္သည့္အခ်ိန္ေပးမည္ကို ေျပာဆုိႏိုင္ျခင္းမရိွေသးဆုိတဲ့
ေက်းလက္ျပည္သူေတြဟာ ႐ိုးသားၾက သေလာက္ ပညာတတ္သူ အလြန္နည္းပါးလွပါတယ္။ မိမိတို႔ ကံအရေတြ႕ရိွတဲ့ေရႊေငြရဲ႕ ေငြေၾကးတန္ဖိုးေလာက္သာသိၾကပါတယ္
ဆုေပးပြဲက်င္းပပံုကိုလည္း ႐ုုပ္ျမင္သံၾကားေတြက ျပသေပးသလုိ အစိုးရသတင္းစာေတြကလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေဖာ္ျပေပးၾကရ
Mizzima - News in Burmese