ဖြိဳင္းဟံ;ေခၚ ေျမအိုးမ်ားသည္လည္း ေက်းလက္ေဒသေန ပ်ဴ(ပအို၀္း) တိုင္းရင္းသားမ်ား ယေန႔တိုင္ အသံုးျပဳလ်က္ရိွေနေသးေသာ လက္မႈပညာလက္ရာ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေျမအိုးျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေသာ ထမင္းမွာ ရနံ႔ပိုသင္းၿပီး ခံတြင္းပိုၿမိန္ေၾကာင္း ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ ခံယူေျပာဆိုေလ့ ရိွၾကပါသည္။
ပုဂံေခတ္ေကာင္းစားစဥ္အခါက က်န္စစ္သားမင္းသည္ မင္းဒဏ္သင့္ကာ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာရင္း လြယ္လံုေခၚ ပင္ေလာင္းေဒသသို႔ ေရာက္ရိွခဲ့ေၾကာင္း၊ သမ ၻဴလတို႔ ေနထိုင္ရာ ေတာင္ေပၚေဒသ ေက်းေတာရြာ အနီးဂူျဖစ္ေၾကာင္း က်န္စစ္သားႏွင့္ သမ ၻဴလတို႔ ခ်စ္ႀကိဳးေႏွာင္တြယ္ၿပီး အတူေန လက္ထပ္ခဲ့ၾကေၾကာင္၊ က်န္စစ္သား၏ ေယာကၡမက ေတာင္ယာအလုပ္ စိုက္ေရးပ်ိဳးေရးမလုပ္ဘဲ ပ်င္းရိေနေသာ က်န္စစ္သားအား ျငဴစူေျပာဆိုေၾကာင္း က်န္စစ္သားက လွံျဖင့္ ေ၀ွ႔ကာ ဆူးဖ်မား ဖန္တီးခဲ့ရာ ယေန႔တိုင္မပ်က္မစီး တည္ေနေသးေၾကာင္း ပုဂံျပည္သို႔ က်န္စစ္သားျပန္သြားေၾကာင္း၊
မင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပုဂံသို႔လိုက္ပါသြားၾကရာ နန္းတြင္းအမႈထမ္းတို႔က ေရႊပန္းကန္ ေရႊခြက္ ေရႊလင္ပန္းမ်ား စသည္ျဖင့္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္စြာ ျပဳစုဧည့္ခံေသာ္လည္း ေရႊမ်ားျဖင့္ အသံုးမျပဳလို ေျမကိုသာ လက္ညိဳးညႊန္လ်က္ ေျမခြက္ ေျမအသံုးအေဆာင္မ်ားျဖင့္သာ ဧည့္၀တ္ကို ခံယူခဲ့ၾကေၾကာင္း ေနထိုင္စရာ ေျမကိုသာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေဆာင္ရြက္ ေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေၾကာင္း က်န္စစ္သားမင္းႏွင့္ ေတာင္ေပၚသားပအို၀္းမ်ားမွာ လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း ေနထိုင္ စားေသာက္ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေျပာင္းထမင္းႏွင့္ ခရုဟင္းကို အမွတ္သညာျပဳခဲ့သည္အထိ သမိုင္းစကား ထင္ရွားရိွခဲ့ပါသည္။ေျမအိုးေျမခြက္မ်ားကို ယေန႔တိုင္ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်ေနေသးေသာ ေက်းရြာမွာ ကေလာၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းအပါအ၀င္ ေအာင္ဘန္း ဟဲဟိုးနယ္ရိွ သရက္ပု ေက်းလက္အနီးေဒသ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေဒသမွ အိုးမ်ားကို ေတာင္ႀကီးေစ်းသို႔တင္မက စဥ့္ဟယ္၊ ဆည္လဲစေသာ ေက်းရြာႀကီးမ်ားသို႔ တိုင္ေအာင္သြားေရာက္ ေရာင္းခ်ေနေသးသည္ကို ေတြ႔ရိွရပါသည္။