ဗီယက္နမ္ ရိုးရာ Ao’ Da’i ၀တ္စံု

အိမ္မွာ အမ်ားက ကုိရီးယားကားမ်ားကုိ ႀကဳိက္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ ႀကဳိက္တဲ့ကားဆုိရင္ေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အခုတစ္ေလာ ကြၽန္မထုိင္းလုိင္းက လာေနတဲ့ Golden Bride ဆုိတဲ့ Series ကုိ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းသားက ကုိရီးယားျဖစ္ၿပီး သူရဲ႕သတုိ႕သမီးကေတာ့ ဗီယက္နမ္သူကေလးပါ။

မင္းသမီးေလးက မေခ်ာရွာပါဘူး။ သူ႔ခမ်ာ ဗီယက္နမ္ကလာၿပီး သတုိ႕သားနဲ႔ လက္ဆက္ရတာပါ။ မင္းသမီးက ေသးေသးသြယ္သြယ္ ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးပါ။ ဒီမင္းသမီးေလးက Ào Dài လုိ႔ေခၚတဲ့ ဗီယက္နမ္သူေတြ အမ်ားဆုံးဝတ္ၾကတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ႐ုိးရာဝတ္စုံကုိ ဝတ္လုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါေတာ့တယ္။
မင္းသမီးေလး ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္နဲ႕ Ào Dài ဝတ္ထားတာကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မ ၿပံဳးမိသြားပါတယ္။ ကြၽန္မက ႏိုင္ငံတကာမွာ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ရသူ ဆိုေတာ့ ေရာက္တဲ့ႏိုင္ငံက အမ်ဳိးသမီးမ်ားဝတ္စားဆင္ယင္ ထံုးဖြဲ႕မႈကို အၿမဲစိတ္ဝင္စားၿပီး ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ဝတ္တတ္ဆင္ တတ္သံုးတတ္စြဲတတ္ၾကတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုခုကုိေတာ့ အမွတ္တရအျဖစ္ ဝယ္တတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားဝတ္ၾကတဲ့ ဝတ္စံုကို ဝယ္လာခဲ့ပါတယ္။
    ဓာတ္ပုံ – http://laotze.blogspot.com/
ကြၽန္မ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ ဟိုင္ႏႊမ္းၿမိဳ႕မွာ ယူနီဆက္တာဝန္နဲ႕ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေန႕စဥ္ကြၽန္မေနတဲ့ ေနရာကေန ယူနီဆက္႐ံုးကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာပါ။ ဒီလို လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ား အစုလိုက္ စက္ဘီးစီးသြားၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕ေလးေတြက ကြၽန္မတို႕ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးၾကတဲ့ ဗီယက္နမ္သူမ်ားဝတ္ၾကတဲ့ ေခါင္းစြပ္ကိုယ္က်ပ္ေဘးကြဲ အက်ႌရွည္မ်ားကို ဝတ္ထားၾကပါတယ္။ အားလံုးက အျဖဴေရာင္ ဆင္တူဝတ္ထားၾကၿပီး ေအာက္ကေဘာင္းဘီရွည္ကေတာ့ အေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပါ။ တခ်ဳိ႕က အျဖဴေရာင္၊ တခ်ဳိ႕က ႏို႕ႏွစ္ေရာင္၊ တခ်ဳိ႕က အဝါႏုေရာင္မ်ား ဝတ္ထားၾကပါတယ္။
အရြယ္ေတြကလဲငယ္ငယ္ ဆင္တူလဲဝတ္ထားတာေၾကာင့္ ကြၽန္မသူတုိ႕ကို ေက်ာင္းသူေလးေတြလို႕ ထင္မိပါတယ္။ ကြၽန္မတို႕ဆီမွာ အက်ႌျဖဴ လံုခ်ည္စိမ္းေလးေတြဝတ္ ၿပီး တြဲသြားတတ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို သတိရမိသြားပါတယ္။
သူတို႕ေလးေတြအေပၚကဝတ္ထားတဲ့ ေခါင္းစြပ္အက်ႌက ခါးနားမွာ ေရွ႕တစ္ျခမ္း ေနာက္တစ္ျခမ္း ခြဲထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိန္းကေလးေတြ စက္ဘီးစီးသြားတဲ့အခါမွာ ေလတိုက္ရင္ ေနာက္ဘက္အစက ေလထဲမွာ လြင့္ေနပါေတာ့တယ္။ မိန္းကေလး မ်ားတန္းစီၿပီး စက္ဘီးစီးသြားရင္ ေလထဲမွာ တလူလူလြင့္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္စေလးေတြက ၾကည့္လို႕ကို မၿငီးပါဘူး။ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႕ လိႈင္းေလေတြ ႐ိုက္ခတ္ေနသေယာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
႐ံုးပိတ္ရက္မွာ ကြၽန္မ ဟိုင္ႏြမ္းၿမိဳ႕တြင္း လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါမ်ားမွာလဲ ဗီယက္နမ္အမ်ဳိးသမီးမ်ား ဒီအက်ႌမ်ဳိးဝတ္ၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ စက္ဘီးျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖစ္ျဖစ္စီးၿပီး သြားေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေစ်းထဲမွာေတြ႕ရင္ေတာ့ အနီးကပ္ေလ့လာလို႕ ရပါတယ္။ သူတို႕တစ္ေတြက ေက်ာင္းသူမ်ားလို အျဖဴေရာင္ဝတ္ ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အေရာင္စိုစိုေတာက္ေတာက္ ဝတ္ၾကတဲ့အျပင္ ရင္ဘတ္အေရွ႕ျခမ္းမွာ ဒီဇိုင္းေလးေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးထိုးထားတာကို ဝတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဝတ္ထားသူတိုင္းကေတာ့ သြယ္သြယ္လ်လ်ေလးေတြခ်ည္းပါပဲ။
ဒီဗီယက္နမ္အမ်ဳိးသမီးေတြ ဝတ္ထားတာက ၾကည့္လို႕ေကာင္းတာေၾကာင့္ အခါအခြင့္သင့္တဲ့အခါမွာ ကြၽန္မရဲ႕ထံုးစံအတုိင္း ယူနီဆက္႐ုံးရွိ စာေရးမေလးေတြကို အက်ႌအေၾကာင္းေမးမိပါတယ္။
ဓာတ္ပုံ – http://iuvietnam.blogspot.com
ကြၽန္မေတြ႕ေနတာက သူတို႕ရဲ႕ ကမၻာသိလူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ Ào Dài လို႕ေခၚတဲ့ ဗီယက္နမ္အမ်ဳိးသားဝတ္စံု Vietnamese National Dress လို႕ ရွင္းျပပါတယ္။ ဒီအက်ႌက အက်ႌရွည္ျဖစ္ၿပီး ခါးနားမွစၿပီး တစ္ဘက္တစ္ ခ်က္ေအာက္အထိခြဲထားပါတယ္။ အက်ႌက လက္ရွည္ျဖစ္ၿပီး လည္ပင္းကေတာ့အဝိုင္း ဒါမွမဟုတ္ V Shape ပံုသဏၭန္ပါ။ ေကာ္လာကေတာ့ အေထာင္ပဲဝတ္တာ မ်ားၾကတယ္ တဲ့။
Ào Dài က တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီး မ်ားဝတ္ၾကတဲ့ Qipao နဲ႕ခပ္ဆင္ဆင္တူတာဆုိပဲ။ ၁၈ ရာစုေလာက္က ဗီယက္နမ္နန္းတြင္းမွာ စဝတ္လာၾကၿပီး ဝတ္ထားသူကိုၾကည့္ရတာ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္း ေသေသသပ္သပ္ရွိတဲ့ အျပင္ဝတ္ဆင္ရတာလြယ္ကူၿပီး သက္သက္သာသာရွိတာေၾကာင့္ ေပၚျပဴလာျဖစ္လာတာတဲ့ေလ။
ဒီ Ào Dài ကို အထက္တန္း ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ တခ်ဳိ႕ေကာလိပ္ေက်ာင္းေတြမွာ ဝတ္ဆင္ဖို႕ ျပ႒ာန္းထားေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကြၽန္မ မနက္ ႐ံုးလာတဲ့အခါမွာ မိန္းကေလးေတြ Ào Dài ဆင္တူဝတ္ၿပီး စက္ဘီးနဲ႕ေက်ာင္းတက္သြားတာကို ေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။
ဒီအက်ႌက ဗီယက္နမ္ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ သေကၤတျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ Tour Guide မ်ား၊ ဟိုတယ္ Rece-ptionist မ်ား၊ တခ်ဳိ႕႐ံုးဝန္ထမ္းမ်ား၊ စာေရးစာခ်ီမ်ားကလဲ ဝတ္ၾကပါတယ္။
စာေရးမေလးေတြ အေျပာအရ နန္းတြင္းမွစလာတဲ့ ဝတ္စံုဆုိေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ဝင္စားမိသြားပါတယ္။ အခါအခြင့္ရရင္ေတာ့ ဗီယက္နမ္မွာ ေနတုန္းကေတာ့ Ào Dài တစ္ထည္ ေလာက္ဝယ္ဦးမယ္လို႕ စိတ္ကူးမိပါတယ္။
ကြၽန္မ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံမွာရွိေနစဥ္ ဗီယက္နမ္အလယ္ပိုင္းနဲ႕ ေတာင္ပိုင္းခရီးစဥ္ေတြကို က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာန မိခင္နဲ႕ကေလးတာဝန္ခံ အမ်ဳိးသမီးဆရာဝန္နဲ႕အတူ သြားၾကရပါတယ္။ ကြၽန္မတို႕တာဝန္နဲ႕ ဗီယက္နမ္အလယ္ပိုင္းရွိ ေဟြၿမိဳ႕-Hue ကိုလဲ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ေဟြၿမိဳ႕က ေနာက္ဆံုးဘုရင္ နန္းစိုက္သြားတဲ့ၿမိဳ႕လို႕ ကြၽန္မနဲ႕ အတူသြားရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးဆရာဝန္ ကေျပာေတာ့ ကြၽန္မတို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဘုရင္နန္းစိုက္သြားတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကိုသတိရသြားပါတယ္။ သူက ဆက္ၿပီး ေဟြၿမိဳ႕မွာ ေရွးဘုရင္လက္ထက္က နန္းတြင္းကို ဆက္ရတဲ့ ေရႊခ်ည္ေငြခ်ည္ထိုး ရက္ထည္ေတြကလဲ အထူးနာမည္ႀကီးေၾကာင္း ေျပာျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မ မႏၲေလး ရက္ထည္ ခ်ိတ္ထမီေတြကို ျမင္ေယာင္လာျပန္ပါေတာ့တယ္။
သူ႕အေျပာအရ တျခားၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာလဲ ရွိေပမယ့္ မိ႐ိုးဖလာေရွးနန္းဆက္ကတည္းက သင္ယူထားတဲ့ပညာနဲ႕ လက္ရာက ေဟြၿမိဳ႕မွာပဲရွိေၾကာင္း။ ေဟြၿမိဳ႕ကထြက္တဲ့ လက္ရာက အလွဆံုး အေကာင္းဆံုးလို႕ ဆိုပါတယ္။ ကြၽန္မတို႕ရဲ႕မႏၲေလး လြန္းတစ္ရာခ်ိတ္ ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္ႀကီးသလိုျဖစ္မွာပါ။
ကြၽန္မကို ေဟြၿမိဳ႕ေရာက္တုန္း ရက္ထည္မ်ားသြားၾကည့္ခ်င္လား။ ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းရွိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္မလဲ ေရာက္တုန္းေပါက္တုန္း သူတုိ႕လက္ရာေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႕ ကြၽန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ခံဆရာဝန္မေလးကိုေခၚၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းရွိအထည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို သြားလိုက္ၾကပါတယ္။
ဆိုင္က လူေနအိမ္ေျခရပ္ကြက္ရွိ အိမ္ဆိုင္ေလးပါ။ အိမ္ေရွ႕အခန္းမွာ အထည္မ်ားကို ခင္းက်င္းျပသထားၿပီး ေနာက္ဘက္မွာေနၾကတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
ဆိုင္အဝင္ဝမွာ ကြၽန္မစိတ္ဝင္စားေနတဲ့ Ào Dài ဝတ္စံုကို Dummy အ႐ုပ္မွာ ဝတ္ဆင္ေပးထားပါတယ္။ အက်ႌအေရာင္ကေတာက္ေနၿပီး အက်ႌေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာ ေရႊခ်ည္ေငြခ်ည္နဲ႕ Sequenceမ်ားေရာယွက္ၿပီး နဂါး ႐ုပ္ပံု ေဖာ္ထိုးထားတာက ၾကြၾကြရြရြနဲ႕ အသက္ဝင္လြန္းလွပါတယ္။
ပါလာတဲ့ ဆရာဝန္မေလးက ”ဒီဆိုင္ကကြၽန္မတုိ႕ၿမိဳ႕မွာနာမည္ႀကီးပါတယ္။ ေရွးယခင္က မင္းဆက္ေတြလို ဆက္လာခဲ့ရတ့ဲ မ်ဳိး႐ိုးကလာၾကသူေတြပါ။ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ ဒီပညာကုိ သင္ယူထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီဆိုင္က အထည္ေတြက အႏုစိပ္ၿပီး လက္ရာသိပ္ေျမာက္တယ္။ ကြၽန္မတို႕ ပြဲထိုင္သြားစရာရွိရင္ ဒီဆိုင္မွာလာဝယ္ၾကရတယ္” လို႕ရွင္းျပပါတယ္။
ဆရာဝန္မေလးကဆက္ၿပီး သူ တို႕ Ào Dài ဝတ္ၾကရင္ အတြင္းခံေဘာ္လီ ခံဝတ္တတ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ဝင္စားသြားပါတယ္။ ကြၽန္မတို႕ဆီမွာေတာင္ ေဘာ္လီဝတ္သူနည္းေနပါၿပီ။
သူ႕အေျပာအရေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ အတြင္းခံေဘာ္လီက ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလးပါ။
ရင္ခံလိုခ်ဳပ္ၿပီး ကုပ္မွာႀကိဳးနဲ႕တစ္ခါ၊ ခါးမွာေနာက္တစ္ႀကိဳး ခ်ည္ထားပါတယ္။ ကုပ္မွာခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးက ေကာ္လာေထာင္ရွိေနတာေၾကာင့္ ႀကိဳးကိုမျမင္ရပါဘူး။
ခါးေအာက္မွာ ေနာက္ႀကိဳးတစ္ႀကိဳးက ခ်ည္ထားရေတာ့ ေက်ာ ျပင္ႀကီးေျပာင္ေနမွာကို ေတြးမိၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ”ေက်ာျပင္ေျပာင္ေနတာက ဒီ Ào Dài ဝတ္တာမွာ အသား”လို႕ ေျဖပါတယ္။
ေက်ာျပင္ေျပာင္ေနတယ္ဆိုရာမွာ အသားေပၚေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အေပၚကဝတ္ထားတဲ့ Ào Dài ပိုးစ ပါးပါးေလးရဲ႕ ေအာက္မွာ ေက်ာျပင္ရဲ႕အလွကို ဦးစားေပးတာျဖစ္မွာပါ။
ဆရာဝန္မေလးအေျပာအရ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီလိုအတြင္းခံေဘာ္လီမ်ဳိး မဝတ္ၾကတာလဲ ရွိပါေသးတယ္တဲ့။ ပံုသဏၭာန္က တ႐ုတ္ေရွးကားေတြမွာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားဝတ္ၾကတဲ့ အတြင္းခံေဘာ္လီမ်ဳိးနဲ႕ဆင္ဆင္တူေနတာပါ။
ဝတ္ဆင္ၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားရဲ႕ ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႕လိုက္ၿပီး ဝတ္ၾကတဲ့ အေရာင္အသားေတြကလဲကြဲျပား ေသးတယ္လို႕ေျပာျပပါတယ္။ အရင္တုန္းက သာမန္႐ိုး႐ိုး အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ခ်ည္အျဖဴအမည္းသာ ေန႕စဥ္ဝတ္ၾကရၿပီး မဂၤလာေဆာင္မွ အနီသို႕မဟုတ္ ပန္းေရာင္ဝတ္ၾကတယ္ တဲ့။ လူကံုထံမ်ားကေတာ့ ပိုးစအေရာင္ႏုႏုမ်ား ဝတ္ၾကၿပီး ဘုရင္မ်ဳိးႏြယ္မ်ားက ပိုးဖဲအေရာင္စိုစို ဝတ္တတ္ၾကတာကို သူဖတ္ဖူးေၾကာင္း ဆက္ေျပာပါတယ္။
ေရွးေခတ္ကဆိုရင္ အိတ္ေသးေသးထည့္ခ်ဳပ္ၿပီး ေရေမႊးသို႕မဟုတ္ အေမႊးနံ႕သာဆြတ္ထားတဲ့ ပိတ္စကို အိတ္ထဲထည့္ၾကတယ္တဲ့။ သူေျပာေတာ့ ကြၽန္မအဘြားေလး ေဘာ္လီအိတ္ထဲ လက္ကိုင္ပဝါထည့္သံုးခဲ့တာကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသြားပါတယ္။
ဆရာဝန္မေလး ေျပာျပတာကုိ နားေထာင္ၿပီး ဆိုင္ထဲမွာ လိုက္ၾကည့္ေတာ့လဲ သူေျပာသလိုပဲ လက္ရာေတြက ႏုၿပီးရြရြေလးလွေနတာပါ။ ကြၽန္မလဲ ေရာက္တုန္း ေပါက္တုန္း Ào Dài တစ္ထည္ခ်ဳပ္ဖို႕ ထိုးထားတဲ့အစေတြမွာ စိတ္ႀကိဳက္လိုက္ရွာရပါတယ္။
ကြၽန္မနဲ႕အတူလာခဲ့တဲ့ ဟိုင္ႏြမ္းက အမ်ဳိးသမီး ဆရာဝန္လဲ ေရြးလိုက္ မးလိုက္နဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာပါပဲ။ ကြၽန္မလဲ စိတ္ႀကိဳက္ အစေတြ႕ေတာ့ သူ႕နားကပ္သြားၿပီး ကြၽန္မေရြးထားတဲ့ အစ ေစ်းကိုေမးခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
သူက ကြၽန္မေရြးထားတဲ့ အစ ကိုၾကည့္ၿပီး ”ေဒါက္တာခင္ ဘာခ်ဳပ္မွာလဲ”လို႕ ေမးပါတယ္။
ကြၽန္မက ”ေဒါက္တာတို႕ဝတ္ၾကတဲ့ Ào Dài ခ်ဳပ္မလို႕ေလ။ ဒီအစ တစ္စဆုိရင္ Ào Dài တစ္ထည္ခ်ဳပ္ရတယ္ဆို” လုိ႕ ျပန္ေမးလိုက္ပါ တယ္။
သူက ကြၽန္မကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္လိုက္ၿပီး ”ေဒါက္တာခင္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးနဲ႕ ဒီ Ào Dài ဝတ္စံုနဲ႕က မလိုက္ဖက္ဘူး” တဲ့ေလ။
သူေျဗာင္ေျပာခ်လိုက္တာကို ကြၽန္မအံ့ၾသသြားပါတယ္။ သူက သူတို႕ရဲ႕ အက်ႌက ခႏၶာကိုယ္ပိန္ပိန္ သြယ္သြယ္ဝတ္မွ အဆင္ေျပမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္မလို တင္ကားရင္ႀကီး သူေတြဝတ္ရင္ အက်ႌကတုပ္ၿပီး ၾကည့္မေကာင္းဘူးလို႕ ရွင္းျပရွာပါတယ္။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတုိ႕အမ်ဳိးသမီးေတြက ပိန္ပိန္ပါးပါးသြယ္သြယ္ေလးေတြပါ။  ကြၽန္မသာဝတ္လိုက္ရင္ မုန္႕ဖက္ထုပ္ လိုျဖစ္ေနမွာကို ျမင္ေယာင္မိသြားပါတယ္။
သူက ကြၽန္မကိုေျပာၿပီး အားနာသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ”ေဒါက္တာခင္ ေရြးထားတဲ့ဒီဇိုင္းကလွတယ္။ Ào Dài မခ်ဳပ္လဲ အမွတ္တရဝယ္သြားပါ။ ေနာက္တစ္ခုခုေတာ့ ခ်ဳပ္လို႕ရမွာပါ”လို႕ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန႕က သူကေတာ့ အစေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝယ္ျဖစ္ပါတယ္။
ညဘက္ထမင္းစားေသာက္ၾကရင္း သူက”ေဒါက္တာခင္ ဗီယက္ နမ္ဝတ္စံုဝတ္ခ်င္ရင္ ကြၽန္မတို႕ဟို ခ်ီမင္းၿမိဳ႕ေရာက္မွ ကြၽန္မလိုက္ျပ ပါ့မယ္။ ကြၽန္မတုိ႕ရဲ႕ ေတာင္ပိုင္းဝတ္ စံုမွ ေဒါက္တာ ဝတ္လို႕အဆင္ေျပ မွာပါ”လို႕ ေျပာပါတယ္။
ဘယ္လိုဝတ္စံုပါလိမ့္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဗီယက္နမ္ဝတ္စံုတစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ရရင္ေတာ္ပါၿပီ။ အမွတ္တရ တစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ဝယ္ကို ဝယ္မယ္လို႕ ကြၽန္မဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္မတို႕ အလုပ္တာဝန္ခရီးစဥ္က ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕မွာ ၿပီးဆံုးပါတယ္။  အမ်ဳိးသမီး ဆရာဝန္လဲ သူ႕ကတိအတိုင္း ကြၽန္မကို အထည္ဆိုင္ေခၚသြားခဲ့ပါတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ  ညဝတ္အက်ႌ Pajamaလို ေဘာင္းဘီရွည္ပြပြနဲ႕ အက်ႌပြပြ အရြယ္အမ်ဳိးမ်ဳိး အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ခင္းက်င္းျပသထားပါတယ္။ ခ်ဳပ္ၿပီးသားေတြရွိသလို မခ်ဳပ္ရေသးတဲ့အစ အတြဲလိုက္လဲ ရွိပါတယ္။
ကြၽန္မက ဗီယက္နမ္ဝတ္စံု ၾကည့္ခ်င္ေနတာ ဘာေၾကာင့္ ဒီညဝတ္အက်ႌဆုိင္ကို ေခၚလာပါလိမ့္။ ကြၽန္မစဥ္းစားလို႕ မရပါဘူး။ ကြၽန္မ ေတြးေနတာကို ရိပ္မိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ”ေဒါက္တာခင္ ဒါကကြၽန္မတုိ႕ရဲ႕ Ao canh့ ဝတ္စံုပါ။ ကြၽန္မတို႕ေျမာက္ ပိုင္းက Ao canh့ ေခၚၾကၿပီး ေတာင္ပိုင္းကေတာ့ ဒီဝတ္စံုကို Ao ba ba လို႕ေခၚၾကတယ္။ ဒါက Pajama Like costume ပါ။ ေဒါက္တာခင္က ဒါမ်ဳိးဝတ္မွျဖစ္မွာပါ။ Ào Dài ကေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလုိ႕ ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မလဲ ေရာက္လက္စနဲ႕ Ao canh ဝတ္စံုသံုးထည္ ဝယ္လိုက္ပါတယ္။
သူေျပာတာ ဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္မက သူတုိ႕လိုလွခ်င္တာဆို ေတာ့ Ào Dài ဝတ္စံုကို ဝတ္ခ်င္မိသြားတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Ào Dài ခ်ဳပ္ဖို႕ နဂါး႐ုပ္လံုးၾကြထိုးထားတဲ့ ေရႊခ်ည္ထုိးပိတ္စ ခပ္အိအိေလးကို ဝယ္ျဖစ္ေအာင္ ဝယ္လာခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္နဲ႕လိုက္တဲ့ ျမန္မာဝတ္စံု ခ်ဳပ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႕ ဝတ္စံုလို ေရႊနဂါး႐ုပ္ကို ေရွ႕မွာထားရတာဆိုေတာ့လဲ အစဥ္ေျပမယ့္ စကပ္ထဘီအျဖစ္ အသြင္ကူးေျပာင္း သြားရပါေတာ့တယ္။
ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။