ေက်ာင္းတက္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက…
ကၽြန္ေတာ္ “ေမ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူး၊ ေငြလြဲေပးပါဦး။”
အေမ “ဘယ္ေလာက္ယူမွာလဲ?”
ကၽြန္ေတာ္ “ ၂ ေသာင္း”
အေဖ “ ၃ေသာင္းလြဲေပးလိုက္၊ ဒီေကာင္ေက်ာင္းမွာဇယားေတြရႈပ္တယ္၊ က်န္းမာေရးလဲဂရုစိုက္ဦး။”
ကၽြန္ေတာ္ “သားအတန္းတက္ေတာ့မယ္၊ ေငြျမန္ျမန္လြဲေပးေနာ္။”
ေနာက္ေန႔ ေငြ ၅ေသာင္းလြဲလာေပးခဲ့တယ္။
ပထမႏွစ္မွာ…
ကၽြန္ေတာ္ “ ေမ သားအိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။”
အေမ “ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ သား?”
အေဖ “ ဒီေကာင္ေငြလိုေနၿပီနဲ႔တူတယ္၊ အေဖ လြဲေပးလိုက္မယ္။”
ကၽြန္ေတာ္ “ မဟုတ္ပါဘူး၊ သားအိမ္ျပန္ခ်င္လို႔ပါ။”
ေဖေမ “ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ေစာေစာျပန္လာခဲ့၊ လက္မွတ္ေစာေစာ၀ယ္ထား၊ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဦးေနာ္။”
အေဖ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ့ကိုေျပာျပတယ္။ ဖုန္းေျပာၿပီးေနာက္မွာ အေမငိုတယ္၊ အေဖ့ကို လဲ အျပစ္တင္ၿပီးအျမဲေျပာတယ္… ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေ၀းတဲ့ၿမိဳ႕ကိုေရြးရတာလဲလို႔…
ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္မွာ …
အေမ “ သားဖုန္းမဆက္တာၾကာၿပီ… ဘာေတြရႈပ္ေနလို႔လဲ?”
ကၽြန္ေတာ္ “သားခုတေလာ အလုပ္အရမ္းမ်ားေနတယ္။ အခ်ိန္ကိုမရွိဘူး။”
အေဖ “ မင္း အေမ မင္းကိုလြမ္းေနတယ္။ သူ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္း၊ အားရင္လဲအိမ္ကို ဖုန္းေလးဘာေလးဆက္ပါဦးကြာ။”
ကၽြန္ေတာ္ “သားသိပါၿပီ။ အခုေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ ေနာက္အခိ်န္ရမွ ဆက္မယ္ေနာ္။”
အေဖ “မင္းကားဘယ္ အခ်ိန္လဲ၊ ေရာက္ရင္လာႀကိဳမယ္။”
ကၽြန္ေတာ္ “မလိုပါဘူး၊ အခု ၿမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ၊ သူ႕အိမ္မွာ ထမင္းစားေနတယ္။”
အေမ “ သားႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြ အမ်ားႀကီးခ်က္ထားတာ၊ ဘာလို႔မျပန္လာရတာလဲ?”
ကၽြန္ေတာ္ “သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆံုဖို႔ခက္တယ္ေလ၊ ဆံုတုန္းေလးပါ။”
အေမ “သားလဲ အိမ္ျပန္ခဲတယ္ေလ၊ ႏွစ္၀က္ေလာက္ေနမွ တစ္ခါေတြ႕ရတာ။”
ေနာက္ဆံုးအိမ္ျပန္ေရာက္ပါၿပီ။ ထမင္းစားခ်ိန္လဲေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ေလးဆာေနတယ္။ ေရခဲေသတၱာဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဟင္းေတြက မထိထားသလိုပါဘဲ။ အေမကေျပာတယ္… “သားမရွိေတာ့ သားအေဖလဲထမင္းစားရတာ မေကာင္းဘူးတဲ့။”
အလုပ္သင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ…
ကၽြန္ေတာ္ “ ေမ အလုပ္သင္ရတာ အရမ္းပင္ပန္းတာဘဲ။ သားအိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။”
အေမ “အိမ္ျပန္ခဲ့၊ အနားယူ၊ သားကို ေကၽြးႏိုင္ပါတယ္ေနာ္။”
အေဖ “ အိမ္ျပန္ခဲ့၊ ငါ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ မင္းကိုေတာင္မေကၽြးႏိုင္ဘူးဆို ငါ အလကားဘဲ။”
သူတို႔ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တိုးတက္လိုစိတ္ ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ အိမ္ျပန္ ၿပီးခဏ ပုန္းေနလိုက္ေသးတယ္…
အလုပ္သင္ၿပီးခါနီးမွာ…
အေမ “အလုပ္အရမ္းမ်ားေနတာလား? ထမင္းစားၿပီးၿပီလား?”
ကၽြန္ေတာ္ “အရမ္းမ်ားတာဘဲ၊ ေခါက္ဆြဲထုတ္ဘဲ စားထားလိုက္တယ္။”
အေမ “ ေခါက္ဆြဲထုတ္ဘဲစားလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ၊ အာဟာရရွိေအာင္လဲစားဦးမွေပါ့။ အျပင္မွာ ၀ယ္စားရလဲ ၀ယ္စားေပါ့ သားရယ္…”
ကၽြန္ေတာ္ “ အင္း၊ သားသိပါၿပီ။”
ႏွစ္ကူးလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခုလံုးက ဟင္းေျခာက္၊ အသားေျခာက္ေတြ နဲ႔ျပည့္ေနတယ္။ အေမကေျပာတယ္… ဒါေတြက အသင့္စားရံုဘဲ၊ ေခါက္ဆြဲထုတ္ထက္စာရင္ ပိုေကာင္းတယ္။ သူ႔လက္မွာ ဆီပူေလာင္ထားတာေတြ နီရဲေနတာေတြ႕လိုက္တယ္…
အခုခ်ိန္…
ကၽြန္ေတာ္ “ေမ သားဒီမွာ အေျခက်ေနၿပီ လာလည္ပါလား၊ သားမွာ အခုပိုက္ဆံရွိၿပီ။”
အေမ “သားမွာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိႏိုင္မွာမို႔လဲ။ အျပင္မွာ စရိတ္ႀကီးတယ္။ သား ေငြကို ေခၽြတာသံုးပါ။”
ကၽြန္ေတာ္ “သားတကယ္ ပိုက္ဆံရွိပါၿပီ။ အေမလာရင္ တည္းဖို႔ေနရာလဲရွိတယ္။”
အေမ “ ေအး… အေမ သား အေဖကို ျပဳစုရဦးမယ္ေလ…”
အေဖက ဘယ္ေတာ့မွ အေမနဲ႔ မခြဲႏိုင္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ အေမ့ ဘ၀က ဒီလို ပင္ပန္းေနရတာဘဲ။
ေန႔တိုင္းဖုန္း တစ္ခါေခၚတယ္၊ ဒီစကား ၂ခြန္း၃ခြန္းနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ အေမေတာင္ၿငီးေငြ႕လာၿပီလားလို႔။
ခုတေလာ အလုပ္ေတြအရမ္းမ်ားလို႔ အိမ္ကို ဖုန္းမေခၚႏိုင္ဘူး။ မေန႔က ဆက္လိုက္တယ္၊ ဖုန္းျမည္ျမည္ခ်င္းဘဲ အေမေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေမးတယ္… ေနေကာင္းလား၊ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား၊ အလုပ္ပင္ပန္းလား?
ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ ေန႔တိုင္းဖုန္းဆက္ေနတာ၊ ေျပာစရာ စကားလဲ အဲေလာက္မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ဖုန္းကိုေမွ်ာ္ေနရွာတယ္။
အိမ္ျပန္တိုင္း… ထမင္းစားစားပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ဟင္ေတြကေတာ့ အျမဲရွိေနတယ္။
စကားေျပာတိုင္း သူတို႔ေမးတတ္တယ္… ထမင္းစားၿပီးၿပီလား၊ အဆင္ေျပလား၊ ပင္ပန္းလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒါေတြကို အေမးနည္းေနတယ္၊ လံုး၀ေတာင္ေမးခ်င္မွေမးလိမ့္မယ္။
သူတို႔ဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက မိုးေကာင္းကင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၁ ဆိုရင္ ၂ မရဘူး။ မင္းလဲ ဘယ္ေတာ့မွ မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ဟာ မင္းေျပာသမွ်စကားကို နားေထာင္ေနရတယ္။ မင္းဘာေျပာေျပာမွန္ေနတာဘဲ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႕အိုၿပီ၊ ေနာက္ေက်ာမွီဖို႔ စရွာေနရပါၿပီ။ သူတို႔ဒီဘ၀မွာပိုင္ဆုိင္တာဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဘဲရွိပါေတာ့တယ္။
ဖုန္းမ်ားမ်ားဆက္ေပးပါ။ ၃ မိနစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဆြဲထုတ္ရတာ အဲေလာက္မခက္ပါဘူး။ ခ်စ္သူေတြနဲ႔ တစ္ေန႔ တစ္နာရီေျပာႏိုင္တာ သူတို႔ကိုလဲေက်းဇူးျပဳ၍ ၃မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးလိုက္ပါ။ ဒီေန႔ဘာေတြလုပ္ေနလဲ? ဘာေတြစားၿပီးၿပီလဲ? ဟိုတုန္းက သူတို႔ေမးသလိုမ်ိဳး သူတို႔ကို ျပန္ေမးပါ။ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဒီေမးခြန္းေတြကို မၿငီးေငြ႔တတ္ပါဘူး။
တစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာဖူးတာမွတ္မိေသးတယ္…
သူကေျပာတယ္ “ တစ္ႏွစ္ကို ၅ ႀကိမ္ အိမ္ျပန္တယ္ဘဲ ထားဦး၊ သူတို႔ အသက္၁၀၀ ထိရွည္ပါေစဦး၊ ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ အႀကိမ္ အေရအတြက္ဟာလဲ ၂၀၀ ေက်ာ္ဘဲရွိပါေတာ့တယ္၊ ေတာ္ေတာ္နည္းတာဘဲ”…
ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ လက္ခ်ိဳးရည္ၾကည့္လိုက္တယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္…
ကၽြန္ေတာ္ အခုရင္ထဲမွာ တိတ္တဆိတ္မ်က္ရည္က်ေနပါတယ္… ခံစားရလြယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး…
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူတို႔ကို ဆပ္စရာေက်းဇူးေတြဟာ မ်ားလြန္း မ်ားလြန္း လွလို႔ပါ ဗ်ာ…
Zane
+%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%82%80%E1%80%80%E1%80%AE%E1%80%B8%E1%81%BF%E1%80%99%E1%80%AD%E1%80%B3%E1%82%95%E1%80%94%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%A5%E1%80%80%E1%81%A0%E1%80%8C+%E1%80%A5%E1%80%AE%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%85%E1%80%AC%E1%80%9A%E1%80%BC%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%95%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%BD+%E1%80%90%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%B1%E1%80%94%E1%80%95%E1%80%B6%E1%80%AF.JPG)
