ကၽြန္ေတာ္က
အခု ပေလာင္စစ္သားတစ္ေယာက္ပါ. ဟုိနမ့္ရြာကပါ. အရင္တုန္းကေတာ့ ပေလာင္ တပ္မေတာ္ေပါ့ေနာ္.
အခုေတာ့ ပေလာင္(တအာင္း)အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (TNLA)ဆိုၿပီး အမည္သစ္နဲ႔ဖြဲ႔တယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲမသိဘူး၊ ရပ္တည္ခ်က္တို႔ ရည္မွန္းခ်က္ တို႔လည္း ဘာလဲ မသိ ပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း
ဘာမွေျပာမျပပါဘူး. သူတို႔လုပ္ေနတာေတြကိုလည္း နားမလည္ေတာ့ ဘူး၊ ပေလာင္ေဒသနဲ႔ ကုိယ့္လူမ်ဳိးအက်ိဳးအတြက္
ဘာမွလည္း လုပ္ေပးတာမေတြ႔ရဘူး။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို လူေကာင္း ကေန လူဆိုးျဖစ္ေအာင္၊ စိတ္႐ိုင္းစိတ္မိုက္၀င္ေအာင္
႐ိုက္သြင္းေနသလိုပဲ။ အတင္း ပေလာင္စစ္သား လုပ္ခိုင္း တယ္။ မလုပ္ရင္ အသတ္ခံရမယ္ေပါ့. အဲေတာ့
အသတ္ေတာ့မခံႏိုင္ဘူး။ ထြက္ေျပးေနတာပဲေကာင္း တယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။
ဒါေပမယ့္
အခုေတာ့ ပေလာင္စစ္သား ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြအေပၚ အႏိုင္ယူေနရတဲ့ အရသာကို ၿငီးေငြ႔လာၿပီ။
ဟိုး..က လူႀကီးေတြေရာ၊ ေခတ္စနစ္ေတြေရာ ေျပာင္းေနၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အရသာကို လည္း ျမန္ျမန္လိုခ်င္ေနၿပီ။
ဒီအေတြးေတြကို ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားခဲ့ရတာၾကာပါၿပီ၊ အခု မမ်ိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ရင္ဖြင့္ရတာပါ၊
ပေလာင္စစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ပါ။
အခု ကၽြန္ေတာ့လို စိတ္တူကိုယ္တူေတြ ရႏိုင္သေလာက္စုစည္းေနပါတယ္။ ရင္ဖြင့္ေပးၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လက္ေအာက္က ပေလာင္စစ္သားေတြရဲ႕
ရင္တြင္းခံစားခ်က္ကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳေနတာလား၊ မသိဟန္ေဆာင္ ေနတာ လား။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုေမးခ်င္ပါတယ္။
ဒီခံစားခ်က္ေတြကို မိုင္းအိုက္ဖုန္းနဲ႔ မိုင္းဘုန္းေက်ာ္သိပါသလား။
ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရ႕ဲဘ၀ကို ေအာက္ေျခ အဆင့္ထိ လာၾကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံျခားမွာေနၿပီး လုပ္ခ်င္တာေတြ
မလုပ္ပါနဲ႔။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ပဲ မၾကည့္ပါနဲ႔။ လူအမ်ားရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ကိုၾကည့္ေပးပါ။
ဒီအတိုင္းဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ပေလာင္စစ္သားေတြရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြေပါက္ကြဲကုန္ေတာ့မယ္။
သူမ်ားရဲ႕ လက္ေ၀ခံ၊ သူမ်ားခိုင္းတိုင္း လုပ္ေနမွာလား။ သူမ်ားခိုင္းတိုင္း၊ ေျမာက္ေပးတိုင္းလုပ္ရင္
ကိုယ္ဘယ္အဆင့္ေရာက္သြား မလဲ စဥ္းစားပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို
အေမေတြက ျပန္ေခၚေနၿပီ...
(ပေလာင္တပ္သား တေယာက္မွ ေပးပို႔ပါသည္)