မတ္(၆)
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွပင္ ၾကားေနရ ေသာ စြာက်ယ္က်ယ္ အသံတုိ႔က မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာမို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက လွမ္း လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ႏုပ်ဳိေသာ အသံ မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကားေန ရသည့္ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ မယဥ္ ေက်း။ ယင္းအသံပိုင္ရွင္တုိ႔ကား စြန္႔ပစ္အမႈိက္ေကာက္သည့္ က ေလးငယ္အုပ္စုဆီမွ လြင့္ပ်ံလာျ ခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္ ေယာက္တြန္းထိုးေနာက္ ေျပာင္ရင္း အုပ္စုဖြဲ႕လွမ္းလာသည့္ သူတို႔ေျခ လွမ္းတုိ႔က ခပ္ယိုင္ယိုင္။သူတုိ႔ႏႈတ္ မွ ထြက္လာသည့္စကား သံတုိ႔မွာသူတုိ႔ပင္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ သေဘာေပါက္ပါရဲ႕လားမသိရသည့္ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း အသံုးအႏႈန္းတုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
သူတုိ႔လက္ထဲမွ ကိုင္ထား သည့္အရာက သတိထားၾကည့္စရာ မလိုဘဲႏွင့္ ေကာ္ဘူးမွန္း သိသာလွ သည္။ အဖံုးကိုဖြင့္ဖြင့္ၿပီး ႐ွဴ႐ိႈက္ေန သည့္ သူတုိ႔ဟန္ပန္က တ႐ိႈက္ မက္ မက္ႏွင့္မို႔ ယင္းကိုပင္သူတုိ႔အတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုသဖြယ္ ဖက္တြယ္ မိေနၿပီလားအေတြးပြားစရာ။
”အဲဒီဘူးေတြက ဘယ္မွာမဆို ဝယ္လို႔ရတယ္။ ထိုင္းက လာတာ ထင္တယ္ဗ်။ ေစ်းကလည္း ေလး၊ ငါးရာပဲ ရိွေတာ့ သံုးတာေပါ့။ ဒီ ေကာင္က ႐ွဴလိုက္ရင္ အစာအိမ္ ထဲမွာ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ သလိုျဖစ္ ၿပီး မူးလာေရာ၊ ဗုိက္လည္း မဆာ ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီကေလးေတြကုိ ခဏခဏကို ေတြ႕ေနရတယ္” ဟု လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္မွ ဂစ္တာသမား ဒီမြန္က ေျပာသည္။
Popular Myanmar News Journal
