ကေလး၀ၿမိဳ႕နယ္ ေက်းရြာတစ္ရြာရိႇ စာသင္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားအား ေတြ႕ရစဥ္
24.9.2013
Written by - ကိုဆူး (ခ်င္းေတာင္ေျခ)
ျဖစ္ရပ္ (၁)
ဟုမၼလင္းၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းမႇာ မူလြန္ေက်ာင္း ႏႇစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ကုိ မုိးႀကိဳးပစ္လုိ႔ ကေလးသံုးေယာက္ မုိးႀကိဳးထိမႇန္တယ္ ဆုိတဲ့ သတင္းတစ္ခု ၾကားလုိက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသူေလး သံုးေယာက္ ဆုံးတယ္လုိ႔ တစ္ဆက္တည္း သိလုိက္ရတယ္။ မိတ္ေဆြက ပုိ႔လုိက္တဲ့ ဓာတ္ပုံေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဓာတ္ပုံထဲမႇာ လြင္တီးေခါင္ေခါင္ ေက်ာင္းပုံရယ္၊ ေနာက္စာသင္ခုံေတြ လဲေနတယ္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕ ဖိနပ္ေတြ ဟုိတခ်ဳိ႕ ဒီတခ်ဳိ႕ တကယ့္ဖ႐ုိဖရဲ။ ကြန္ပါဘူးေလးေတာင္ မပိတ္ႏုိင္ၾကဘူး။ အားလုံးဟာ ျပန္႔က်ဲလုိ႔။ စာသင္ခုံေပၚမႇာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး တစ္လုံး၊ စာသင္ခုံ ေအာက္နားေလးမႇာက တစ္လုံး၊ စာအုပ္ေတြက ဟုိတစ္ခ်ိဳ႕ ဒီတစ္ခ်ိဳ႕။ စာသင္ခုံမႇာ လြယ္အိတ္ေတြ က်န္လ်က္ရႇိေသး။ ေက်းလက္မႇာ စာသင္ေက်ာင္း ဆုိေတာ့ အေဆာက္အအံုရယ္လုိ႔ ရႇိေပမယ့္ ဒီလုိႀကီးမားတဲ့ အေဆာက္အအံုမႇာ မုိးႀကိဳးလႊဲ တပ္ဆင္ေပးရမယ္ ဆုိတာ သက္ဆုိင္သူေတြ မသိၾကဘူးလား။ နားေမာ္ဆုိတဲ့ ရြာကုိ မေရာက္ဖူးေပမယ့္ အဲဒီရြာေဘးက ျဖတ္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီနားက ရြာေလးေတြကုိ ေရာက္ဖူးေတာ့ အလုိလုိ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မိေနတယ္။ ေသဆုံးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသူေလး ေတြကုိလည္း ကုိယ့္သမီးေလးလုိ ႏႇေျမာတသမိတယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းျပန္ တက္ဖုိ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ေနရႇာမႇာပဲ။ ဒီအျဖစ္ဆုိးႀကီးက သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀မႇာ ဘယ္ေတာ့မႇ ေမ့ႏုိင္မႇာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္ႏႇစ္က ေက်ာင္းအိမ္သာကုိ မုိးႀကိဳးပစ္ခံရ ေသးတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက မုိးႀကိဳးလႊဲတပ္ဖုိ႔ ဘာလုိ႔မ်ား မစဥ္းစား ခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။ သူတုိ႔မႇာ ဘာေတြ အခက္အခဲမ်ား ရႇိေနပါလိမ့္။ ခုေတာ့ ...
ျဖစ္ရပ္ (၂)
တစ္ရက္က ေဖ့စ္ဘြတ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ စေတးတပ္တစ္ခု တက္လာတာကုိ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ျပတယ္။ ဒီေဖ့စ္ဘြတ္ ပုိင္ရႇင္က ေတာနယ္မႇာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကလည္း ညီမေလး တစ္ေယာက္လုိ ခင္မင္ေနရသူ။ သူေရးထားတာက ''ေန႔တိုင္းငါးနာရီထိ စာသင္ရတယ္ ေျမျဖဴမေပးလဲ ရပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ၀ယ္ၿပီး သင္လိုက္ပါ့မယ္။ စစ္ေဆးေရးေတြ လာရင္ ဟင္းတစ္ခြက္စီ ပို႔ရမယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆားနဲ႔စားစား ဧည့္သည္ေတြ အတြက္ေတာ့ မ်က္ႏႇာလႇေအာင္ ဟင္းေကာင္းေလး ပို႔ေပးရမႇာေပါ့။ ေက်ာင္းေဆာင္က ေလတိုက္လို႔ သြပ္ေတြလန္သြားတယ္။ ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့။ ဆရာ ဆရာမေတြစုၿပီး လႇဴရမႇာေပါ့။ ဒီအေဆာင္က ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသား သင္ရမႇာပဲ။ ဟုတ္ကဲ့ ... ဟုတ္ကဲ့ ...ဟုတ္ကဲ့ ဆိုင္ကယ္ ေရာင္းမည္။ ဖုန္းေရာင္းမည္လို႔ မၾကာခင္ ေၾကာ္ျငာပါ့မယ္'' တဲ့။ ဒါေလးကုိ ဖတ္လုိက္ေတာ့ ရင္ထဲမႇာ ဘာေျပာရမႇန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ စာသင္ဖုိ႔ ေျမျဖဴကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ကုိယ္၀ယ္တဲ့။ ေက်ာင္းကုိ စစ္ေဆးေရးေတြ လာလုိ႔ ဟင္းေကာင္းေလး တစ္ခြက္ေတာ့ ပုိ႔ရမယ္တဲ့။ သူေတာ့ဆားနဲ႔ စားမယ္တဲ့ေလ။ ေက်ာင္းမႇာ သြပ္ေတြ ေလလန္သြားတာ ဘယ္သူမႇ မလႇဴၾကဘူးလား။ ဆရာမေလးကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဖုန္းနဲ႕ ဆုိင္ကယ္ေတာင္ ေရာင္းရမယ့္ အေျခအေနလုိ႔ ဆုိထားတယ္။ လုိအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားေနတဲ့ ေက်းလက္ပညာေရး က႑တစ္ခုရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။ ဒါေတြကုိ ဘယ္သူမႇ မသိၾကဘူးလား။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတာလား။ ပညာေရးက႑ တုိးတက္ေအာင္ဆုိတဲ့ စကားလုံးက သူတုိ႔အတြက္ ျပက္လုံးတစ္ခုလုိ။
''ပညာမဲ့မႈနည္းေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ အဓိက တာ၀န္ရႇိသူေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ ဆုိတာ ရႇာလုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေတြတဲ့'' စာအုပ္တစ္အုပ္မႇာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကုိေတာ့။
ျဖစ္ရပ္ (၃)
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ႐ုိက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပုံမႇာ ေတြ႕တာပါ။ ကေလးေတြက စာသင္ေနတာ စာသင္ခုံေတာ့ ရႇိေပမယ့္ အုတ္ခဲေလးေတြကုိ ဖင္ခုထုိင္လုိ႔ ထုိင္စရာ ေနရာကုိလည္း သူတုိ႔ဘာသာ ၾကံဖန္ၿပီး လုပ္ထုိင္ၾကကာ စာသင္ေနၾကတဲ့ ပုံေလးတစ္ပုံပါ။ ေက်ာင္းကလည္း လုံလုံၿခံဳၿခံဳမရႇိ။ အမုိးက ျပည့္စုံေပမယ့္ အကာကမျပည့္စုံ။ ဆရာမစာေရးတဲ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းကုိ ေျမေပၚမႇာ ဒီအတုိင္း ေထာင္ထားလုိ႔။ ဒီပုံက ကေလး၀ ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေက်းရြာတစ္ရြာရဲ႕ ေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းမႇာပါ''။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္သြားေတာ့ စာတင္ေရးလုိ႔ရတဲ့ ခုံဆုိလုိ႔ တစ္ေက်ာင္းလုံးမႇ ခုံ ၂၀ ေလာက္ရႇိမယ္။
ထုိင္ၾကတာကေတာ့ ေျမျမင္မႇာ ျဖစ္သလုိပဲ အုတ္ခဲေလးေတြခုလုိ႔ ပ်ဥ္တုိပ်ဥ္စေလးေတြခင္းလုိ႔ ေပါ့ဗ်ာ။ စာေရးဖုိ႔ ခုံေတာင္မလုံေလာက္လုိ႔ ဟုိဘက္အတန္းက စာေရးလုိ႔ၿပီးရင္ ဒီဘက္အတန္းဘက္ေရႊ႕။ ဟုိေရႊ႕ဒီေရႊ႕နဲ႕ ေရးရတာ။ အခုေတာ့ မုိးရာသီဆုိေတာ့ ေအာက္မႇာ ထုိင္တဲ့ေျမျပင္က အစုိျပန္လုိ႔တဲ့ ဆရာမအိမ္မႇာ သင္ေနၾကရတယ္ ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းကေတာ့ ဟန္ျပေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း အခုခုံေတြ လႇဴေပးေနတာ။ လုိဦးမယ္ေျပာတာပဲ'' လုိ႔ ကေလး၀ၿမိဳ႕နယ္ ခုံႀကီး ေက်းရြာအုပ္စု ေတာင္ႀကီးေက်းရြာသုိ႔ ေရာက္ရႇိခဲ့တဲ့ ကုိေအာင္ေဇာ္ဦးက ေျပာပါတယ္။
ခ်င္းတြင္းျမစ္ေဘး ေရႊက်င္ရြာက တစ္ဆင့္ ေျခက်င္နဲ႔ သြားရတဲ့ ေက်းရြာေလးပါ။ သူတုိ႔ အဖြဲ႕ေတြက ေငြသုံးသိန္း ေလာက္စုၿပီး ရြာမႇာ စာသင္ခုံ (စာေရးခုံႏႇင့္ ထိုင္ခုံတြဲလ်က္) ေတြ လုပ္ခုိင္းေနတယ္။ အလႇဴေငြ လုိေသးတယ္လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းေလးက ဒီလုိျဖစ္ေနတာ အခုမႇ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ႏႇစ္ ႏႇစ္၊ သုံးႏႇစ္ေလာက္ ရႇိၿပီတဲ့ဗ်ာ'' ပညာေရးအတြက္ ေငြကုိသုံးရာ၌ မည္သည့္အခါမႇ ျဖဳန္းသည္ မမည္ပါ။ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား ေကာင္းမြန္လာေစရန္ ေငြပင္ေငြရင္း စုိက္၍ ''ရင္းျခင္း'' ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ အျမတ္ကုိ '' က်ပ္''၊ '' ပဲ '' ၊ '' ပုိင္ '' ႏႇင့္ တြက္၍ မရပါ။ လူေကာင္း ျဖစ္လာျခင္းသည္ အျမတ္ျဖစ္ပါသည္'' လုိ႔ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႇဴးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးသန္႔က ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ ...။
ျဖစ္ရပ္ (၄)
အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ခ်င္းေတာင္ေပၚက ေက်းရြာတစ္ရြာမႇာ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါေပါ့။ ေရာက္တုန္း ေရာက္ခုိက္ ဓာတ္ပုံလႇည့္႐ုိက္ရင္း ေက်ာင္းသြားၾကမယ့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ မင္းတုိ႔ ဘယ္သြားမႇာလဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔က တစ္ဖက္ရြာကုိ ေက်ာင္းသြား တက္ရမႇာပါ။ ဘယ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရလဲဆုိေတာ့ တစ္နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရမႇာတဲ့။ သူတုိ႔မႇာ ထမင္းခ်ိဳင့္ မပါတာနဲ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔က မနက္ေစာေစာထၿပီး ထမင္းစားခဲ့ ၿပီးၾကၿပီတဲ့။ ထမင္းခ်ိဳင့္ မယူေတာ့ဘူးတဲ့။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အိမ္ျပန္ေရာက္မႇပဲ ထမင္းစားရ ေတာ့မႇာတဲ့ ။ ဒါနဲ့မင္းတုိ႔မႇာ မုန္႔ပါလား။ မုန္႔ဖုိးပါလားလုိ႔ ဆက္ေမးၾကည့္တယ္။ သူတုိ႔မႇာ မုန္႔လည္းမပါသလုိ မုန္႔ဖုိးပါရင္လည္း ဘယ္မႇာသြား၀ယ္ စားရမလဲတဲ့ေလ။ သူတုိ႔က အလယ္တန္း ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ရြာမႇာ အလယ္တန္း မရႇိေတာ့ အလယ္တန္းရႇိတဲ့ ေက်းရြာကုိ ေက်ာင္းသြား တက္ၾကရတာပါ။ ဖလမ္းၿမိဳ႕နယ္က အျပန္မႇာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား ေလးေတြလည္း ဒီလုိပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ ၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းကုိ ေန႔တုိင္းေျခက်င္သြားၿပီး ေက်ာင္းတက္ရပါ တယ္တဲ့။ သူတုိ႔ေနတဲ့ရြာနဲ႔ ေက်ာင္းဆုိရင္ ေတာင္ေပၚနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ပါ။ သူတုိ႔တစ္ေတြ ေတာင္ေပၚတက္လုိက္ ဆင္းလုိက္နဲ႔ ပညာရႇာေန ၾကရတာေပါ့။
ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးေတာ့ ေဆာက္ထားပါရဲ႕။ မုိးႀကိဳးလႊဲတပ္ဆင္မထားေတာ့ ကေလးငယ္သုံးဦး အသက္ဆုံးရႈံး ခဲ့ရတယ္။ ေက်းလက္က ဆရာမေလးရဲ႕ ညည္းညဴသံ၊ စာသင္ခုံေတာင္ မျပည့္စုံတဲ့ ေက်းလက္ကေက်ာင္း၊ တစ္ေတာင္ဆင္း တစ္ေတာင္တက္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ။ ဒါေတြ အားလုံးဟာ ျမန္မာျပည္ထဲမႇာပဲ တည္ရႇိေနၾကတာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ေက်းလက္ေဒသ၊ ေတာင္ေပၚေဒသက ကေလးငယ္ေလးေတြ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ ခက္ခဲတဲ့ပုံရိပ္ အခ်ဳိ႕ေတြပါ။
ဒါေတြက အခုမႇ ျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္။ အႏႇစ္ႏႇစ္ ကာလကတည္းက ရႇိေနခဲ့တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မသိတဲ့ ေဒသေတြမႇာေရာ ဒီထက္ခက္ခဲတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ရႇိႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဒါေတြကုိ ဘယ္သူမႇ မသိၾကတာလား။ မသိခ်င္ေယာင္ဘဲ ေဆာင္ေနၾကတာလား။ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ပညာေရး အသုံးစရိတ္ သန္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္ဆုိတာ ဒီလုိ ေဒသေတြအတြက္ မပါဘူးလား။ ပညာေရးက႑ကုိ ေခတ္မီတုိးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနၾက ပါတယ္ဆုိတာ ဒီလုိေဒသေတြအထိ မေရာက္ၾကေသးဘူးလား။ ပညာေရးအတြက္ ခက္ခဲေနတဲ့ ေနရာေလးေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ေက်းလက္ေဒသနဲ႕ ေတာင္ေပၚေဒသေတြ အတြက္ ဘယ္လုိမ်ား စဥ္းစားေပးၾက ဦးေလမလဲလုိ႔ အေတြးမ်ားျဖင့္။
Eleven
