(ေဆာင္းပါးရွင္ - လွျမင့္ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္))
ျငင္းခံုျခင္းဟူသည္ သူမွန္သည္ ငါမွန္သည္ စသည္ျဖင့္ စကားအေခ်အတင္ ေျပာဆိုမႈ ျဖစ္သည္။ လူမႈေရးရာ ကိစၥအျဖာျဖာျဖစ္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိစၥ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥ၊ အိမ္မႈ ကိစၥ၊ စီးပြားေရးေရးရာ စေသာကိစၥ အ၀၀တြင္ စကားေျပာဆို ဆက္ဆံမႈသည္ အလြန္အေရးႀကီးေပသည္။
ထိုသို႔ေသာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေပၚေပါက္ၾကံဳေတြ႕ ေနရေသာ ကိစၥ အ၀၀ကို ေခ်ာေမာေျပျပစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာ၌ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အက်ဥ္းအက်ပ္မ်ားႏွင့္ ထိပ္တုိက္ ရင္ဆုိင္ ေတြ႕ၾကံဳရတတ္သည္။ ေျပာရဆိုရ ခက္သူမ်ားလည္း ရွိတတ္သည္။ ေျပာမွားဆိုမွားလည္း ရွိတတ္ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေရးပါေသာ အေရးႀကီးေသာ၊ ေလးနက္ေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ား ကို ေျပာ ဆိုေျဖရွင္းရာတြင္ "စကားလိမၼာ ေအာင္ျမင္ရာ" ဟူေသာ စကားႏွင့္အညီ လိမၼာပါးနပ္စြာ ေျပာဆိုတတ္ရန္ အေရးႀကီးေပသည္။
လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္တြင္ မိတ္ေဆြကဲ့သို႔ ဆက္ဆံေျပာဆိုျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္း တစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြျဖစ္ျခင္းသည္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီး မႈမွတစ္ဆင့္ ေပါက္ဖြားလာျခင္း ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အေၾကာင္း ကိစၥတြင္မဆို ေစတနာထား၍ ေဆာင္ရြက္လွ်င္ မိတ္ေဆြေကာင္း ကို ေတြ႕ရစၿမဲ ျဖစ္သည္။ ႀကီးသည့္ကိစၥ ငယ္သည့္ကိစၥ မဟူ၊ ကူညီမစ တတ္သူ၊ ေဆာင္ရြက္ေပး တတ္သူတို႔ သည္ မိတ္ေဆြေပါမ်ားသည္။ ခင္မင္သူ မိတ္ေဆြေပါမ်ား လိုသူတို႔သည္ အာဃာတစိတ္ကို ပယ္ေဖ်ာက္ထားရမည္။ အာဃာတစိတ္ဟူသည္ တစ္စံုတစ္ဦးအေပၚ မေက်နပ္ေသာေၾကာင့္ အႏၲရာယ္ျပဳရန္ စိတ္တြင္ေတးမွတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ရန္ၿငိဳးထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြေပါမ်ား လိုသူသည္ အာဃာတ ရန္ၿငိဳး မထားသင့္ေပ။ အာဃာတရန္ၿငိဳး မထားျခင္းျဖင့္ ရန္သူဟူ၍ မရွိဘဲ မိတ္ေဆြသာ ရွိေစသည္။
လူမႈေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္တြင္ အာဃာတတရား မထားမႈႏွင့္ အတူ ျငင္းခံုမႈကို လည္း ေရွာင္ရွား ရမည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္သားကို မိမိဘက္သို႔ ပါလာေစရန္ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားတြင္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းတစ္ရပ္မွာ ျငင္းခံုျခင္းကို ေရွာင္ရွားရမည္ဟူ၍ ပညာရွင္မ်ား မိန္႔ဆို လမ္းညႊန္ခဲ့သည္။ ျငင္းခံုျခင္းသည္ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိႏုိင္ အျခားသူ တစ္ဦးအတြက္လည္း အက်ိဳး မရွိႏုိင္ေပ။ ျငင္းခံုျခင္းျဖင့္ မိမိက အႏုိင္ရရွိမႈသည္ အျမတ္ရရွိျခင္း မဟုတ္။ ဆံုး႐ံႈးမႈ ကို ျဖစ္ေစ သည္။ မိမိအတြက္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး ဆံုး႐ံႈးမႈပင္ ျဖစ္သည္။ လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္တြင္ ျငင္းခံုစရာ၊ အျငင္းထြက္စရာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ရပ္ ေတြ႕ၾကံဳေပၚေပါက္လာလွ်င္ ထိုအေၾကာင္း အရာကို ေျပာင္းလြဲ လုိက္ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း ေျပာဆိုမႈကို ရပ္နားလုိက္ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းျဖစ္သည္။စကားျဖင့္ ျငင္းခံု အႏုိင္ရသူသည္ လတ္တေလာတြင္ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရရွိမည္ မွန္ေသာ္ လည္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးတြင္မူ က်ဆံုးသူ ျဖစ္သြားေစသည္။
သင္သည္ တစ္ဖက္သားကို ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳလုပ္၍ ျငင္းခံုခဲ့လွ်င္ တစ္ခါတစ္ရံ သင္ပင္လွ်င္ အႏုိင္ရေကာင္း ရေပမည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔အႏုိင္ရျခင္းသည္ အက်ိဳးမရွိေသာ ႏုိင္ျခင္းေပတည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသို႔ အႏုိင္ရလုိက္ျခင္းျဖင့္ သင္သည္တစ္ဖက္သား၏ ၾကည္ညိဳျခင္းကို ခံယူရရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္ကိုယ္တုိင္ ခ်ိန္ဆ၍ ၾကည့္ပါ။ စကားအနုိင္ရမႈကို ယူမည္ေလာ သို႔တည္းမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္၏ ၾကည္ညိဳျခင္းကို ခံယူမည္ေလာ။ ဤေမးခြန္း ႏွစ္ခုသည္ တစ္ၿပိဳင္တည္း အခြင့္အေရးရရန္ ခဲယဥ္းေသာေၾကာင့္ ေပတည္းဟူ၍ အဂၤလိပ္ စာေပပညာရွင္ ဘင္ဖရန္႔ကလင္က လမ္းညႊန္မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။
ျငင္းခံုျခင္း၏ မေကာင္းက်ိဳး တစ္ရပ္ကို အေမရိကန္သမၼတ ၀ီလ္ဆင္ အစိုးရအဖြဲ႕၏ ဘ႑ာေရး ၀န္ႀကီးျဖစ္ေသာ ၀ီလ်ံဂ်ီမက္အဒူးက "ကြၽႏု္ပ္သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏုိင္ငံေရး နယ္ပယ္တြင္ က်င္လည္ခဲ့ၿပီးေနာက္၊ လက္ေတြ႕သိရွိ ရရွိခဲ့ရေသာ ဘ၀သင္ခန္းစာ တစ္ရပ္မွာ "ျငင္းခံုျခင္းသည္ လူၿပိန္းတစ္ေယာက္ စိတ္ကိုပင္ မေျပာင္းလဲႏုိင္ဟူေသာ သင္ခန္းစာပင္ ျဖစ္သည္" ဟူ၍ ထုတ္ေဖာ္၀န္ခံ ခဲ့သည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း"ေဒါသကို ေမတၱာျဖင့္ ေအာင္ႏုိင္ေစရာသည္"ဟူ၍ ျငင္းခံုျခင္းဟူေသာ ေဒါသကို သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္းဟူေသာ ေမတၱာျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္းကို မိန္႔ၾကားလမ္းညႊန္ခဲ့သည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အယူအဆ ကြဲျပားေနမႈကို ျငင္းခံုျခင္းျဖင့္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေအာင္ မျပဳလုပ္ႏုိင္။ သာယာေခ်ငံ ခ်ိဳသာစြာ ေျပာဆိုျခင္း၊ တစ္ဖက္သားကို အေလွ်ာ့ေပးျခင္း၊ တစ္ဖက္သား၏ ဆႏၵကို အမွန္တကယ္ ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ေပးလိုေသာ စိတ္ထားေကာင္း ရွိေနျခင္းတို႔သည္သာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အယူအဆ လြဲမွားေနျခင္းဟူသည့္ ျငင္းခံုျခင္းကို ပေပ်ာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည္။ ယင္းသို႔ေသာ အႏွစ္သာရကို ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္သည္ သိဂၤါလသုတ္တြင္ "အၾကင္သူသည္ သူတစ္ပါးကို ခ်ီးေျမႇာက္တတ္၏။ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္း ျပဳတတ္၏။ သူ႔ေက်းဇူးကို သိတတ္၏။ ကင္းေသာမစၦရိယ ရွိ၏။ သူတစ္ပါး၏ အက်ိဳးကို ေဆာင္တတ္၏။ ေဆာင္ရြက္တတ္၏။ ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ အျခံအရံကို ရႏုိင္၏" ဟူ၍ မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။
အေမရိကန္သမၼတ လင္ကြန္း၏ "မိမိကိုယ္ကိုယ္ အထက္ဆံုး အတန္းသို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိသူသည္ စကားအႏုိင္လု၍ ျငင္းခံုေနရန္ အခ်ိန္မရွိေပ။ ျငင္းခံုျခင္းမွ ေပၚေပါက္လာေသာ စိတ္တိုျခင္း၊ ေဒါသမထိန္းသိမ္းႏုိင္ျခင္း စသည့္ဆုိးက်ိဳးတို႔သည္လည္း မလိုလားအပ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးဆတူ ျဖစ္ေနလွ်င္ မိမိက ေလွ်ာ့ေပးလို႔ရလွ်င္လည္း ေလွ်ာ့ေပးပါ။ သင္ပိုင္ ဆုိင္ေသာေနရာ ျဖစ္ပါေစ။ ထိုေနရာကို ရရန္အတြက္ အကိုက္ခံၿပီး ေခြးတစ္ေကာင္ႏွင့္ဖက္၍ လုမေန ပါႏွင့္။ ေခြးကိုက္ခံရလွ်င္ ထိုေခြးကို ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ေသာ္လည္း အနာေပ်ာက္မည္ မဟုတ္ေပ" ဟူ၍ ဆံုးမမႈသည္ ေလးစားမွတ္သားဖြယ္ ျဖစ္သည္။
လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္တြင္ သူမွန္သည္ ငါမွန္သည္ စသည္ျဖင့္ စကား အေခ် အတင္ ေျပာဆိုျငင္းခံု မႈမ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ ျငင္းခံုျခင္း ျပဳေနမည့္အစား မိမိ၏ အမွားကို ၀န္ခံျခင္းျဖင့္ ဆြဲေဆာင္သင့္ေပသည္။ လူတုိင္းတြင္ အမွားအယြင္းႏွင့္ မကင္းႏုိင္ေပ။ အနည္းႏွင့္ အမ်ားသာ ကြာျခားတတ္သည္။ လူအမ်ားသည္ မိမိ၏ အမွားမ်ားစြာကို ဖံုးကြယ္ေလ့ရွိၿပီး သူတစ္ပါး၏ အမွားအနည္းငယ္ကို ေတြ႕လွ်င္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပညာရွိမ်ားက "ကိုယ့္အျပစ္ကို ကုိယ္ဖံုးကြယ္ရန္အတြက္ ပညာရွိဖို႔ မလို။ ပညာမဲ့သူတိုင္း လိုလိုပင္ ကုိယ့္အျပစ္ကို ကုိယ္ဖံုးကြယ္တတ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိ၏ အျပစ္အမွားကို ၀န္ခံတတ္ျခင္းသည္ ထို၀န္ခံတတ္သူအား လူသာမန္တို႔ထက္ ထူး၍ျမင့္ျမတ္ ေစသည္။ မိမိ၏ အမွားကို ၀န္ခံလုိက္ျခင္းျဖင့္ ၀န္ခံသူ၏ စိတ္ဆႏၵ၏ ထူးကဲေသာ အရသာကို ခံစားရတတ္သည္။ မိမိအမွားကို ထုတ္ေဖာ္၀န္ခံျခင္းသည္ လူ၏ဂုဏ္ရည္တစ္ရပ္ ျဖစ္သည္ဟု မိန္႔ဆိုခဲ့သည္။
မိမိ၏ အမွားအျပစ္ကို ထုတ္ေဖာ္၀န္ခံျခင္းသည္ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္တို႔၏ ဂုဏ္ရည္ တစ္ရပ္ ျဖစ္သည္ ဟူေသာ ၀ိေသသကို ထာ၀ရလက္စြဲ ျပဳက်င့္သံုးခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး တစ္ပါးမွာ ျမတ္စြာဘုရား၏ လက္ယာ ရံ အဂၢစကာႏွင့္ ပညာအရာတြင္ ဧတဒဂ္ရေတာ္မူေသာ ရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ သာမေဏငယ္၏။ သကၤန္းေတာ္ မညီမညာ ျဖစ္ေနသည္ကို "အရွင္ဘုရား ဤသို႔လည္း ၀တ္ေကာင္းပါေလာ" ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့မႈကို နာယူ၍ ညီညြတ္ေအာင္ ျပင္ေခ်ၿပီးမွ သာမေဏငယ္အား ႐ိုေသေသာ အမူအရာျဖင့္ "ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္ျဖစ္ေသာ ယေန႔ရဟန္းျပဳေသာ သာမေဏငယ္သည္ ငါ့ကိုဆံုးမသည္ျဖစ္ေစ၊ သာမေဏငယ္ ကဲ့သို႔ေသာ သူ၏အဆံုးအမကိုလွ်င္ ဦးထိပ္ျဖင့္ ငါခံ၏" ဟု ဆံုးမနာေတာ္ မူသတည္းဟူ၍ အမွားကို ၀န္ခံတတ္ျခင္း ဂုဏ္ရည္ေကာင္းကို ပါရာယန၀တၱဳ (ရွင္မဟာသီလ၀ံသ) တြင္ ေဖာ္ထုတ္ခ်ီးက်ဳး ခဲ့သည္။
အမွားကို ၀န္ခံျခင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ေသာ ၃၈ ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္ (မဂၤလသုတ္)၏ "နိ၀ါေတာစ" ဟူေသာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ မာနကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျခင္းဟူေသာ မဂၤလာတရားႏွင့္ ညီညြတ္သည္ ျမန္မာမႈယဥ္ေက်းမႈ တစ္ရပ္လည္း ျဖစ္သည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ စာဆိုေက်ာ္ ဦးေရႊျခည္က "အဘိ႐ူကပ်ိဳ႕" တြင္ မိမိအမွားကို ၀န္ခံျခင္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ ဂုဏ္ရည္ျဖစ္ေၾကာင္း" ဆုတ္တက္ဆပြား၊ စဥ္တလ်ားျဖင့္ စကားေရြ႕လြန္၊ မွားေမ့က်န္၍ မမွန္ယိမ္းေခ်ာ္၊ တိမ္းပါေသာ္လည္း၊ သူေတာ္တကား သည္းခံပါဟု၊ သံသာေပ်ာင္းပ်၊ ေတာင္းပန္ခ၏" ဟူ၍ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပ ခဲ့သည္။
ကမၻာ့ သမိုင္းေၾကာင္းႏွင့္ ျမန္မာ့ သမုိင္းေၾကာင္းတြင္ ျငင္းခံုျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ အမွားကို ၀န္ခံ ရဲေသာ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ အေမရိကန္သမၼတ လင္ကြန္းသည္ လည္းေကာင္း၊ စာေပလြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖခင္ႀကီး ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာဆိုေတာ္ႀကီး ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာတို႔သည္ လည္းေကာင္း သမုိင္းဥဒါန္းတင္ ထင္ရွားခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံ၏ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း အရည္အခ်င္းႏွင့္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ားအနက္ ျငင္းခံုျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းႏွင့္ အမွားကို ရဲ၀ံ့စြာ ၀န္ခံျခင္းတို႔သည္ ထူးျခားထင္ရွားေသာ အရည္အေသြးဂုဏ္ျဒပ္ ျဖစ္သည္။
က်မ္းကိုး
၁။ စာဆိုေတာ္မ်ား အတၳဳပတိၱ(ေမာင္သုတ)
၂။ How to win Friend & Influence People
၃။ စကားလိမၼာ ေအာင္ျမင္ရာ (ဦးတင္ေအာင္)
