အာဏာရွိသူေတြသည္ အာဏာကိုစြန္႔လႊတ္ရမည္ကို အလြန္ ေၾကာက္တတ္ၾကပါသည္။ ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္မည္ကို စိုးရိမ္၍ မဟုတ္၊ သူတို႔အတြက္ျဖစ္သည္။ အာဏာအတြက္ဆိုလွ်င္ တစ္ျပည္လံုးကို သတ္ျဖတ္ရမည္ကိုလည္း ဝန္မေလး၊ အာဏာအတြက္ ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္မ်ားလည္း သူတို႔ဦးေႏွာက္ထဲက ေကာင္းေကာင္းႀကီးထြက္ လာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အာဏာသည္သာ သူတို႔အသက္ သူတို႔ဘဝ၊ သူတို႔၏စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ မဟုတ္ပါေလာ။
ရာဇဝင္ေခတ္ကလည္း အာဏာသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ လက္ထဲမွာ သာရွိသည့္အတြက္ ထိုအာဏာရွင္သည္ မည္မွ်ပင္ တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔အာဏာကို ထိပါးမည္ဆိုလွ်င္ သားကိုလည္းေကာင္း၊ မယားကိုလည္းေကာင္း၊ ဖခင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ညီအစ္ကိုအရင္းကိုလည္းေကာင္း သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္မွာ တုန္လႈပ္ဖြယ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ရာဇာဓိရာဇ္က သူ႔သားအရင္း ေဘာေလာက်န္းေဒါကို သတ္ပစ္ခဲ့သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ နန္းမေတာ္မျမကေလး အသတ္ခံခဲ့ရသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းကို သူ႔ သားသတ္ ပစ္ခဲ့သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ဘုမသိ၊ ဘမသိ စၾကာမင္းသားေလးကို အျပစ္မရွိဘဲေရခ်ကြပ္မ်က္ခဲ့သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ပုဂံေခတ္ေနာက္ဆံုးမင္း နရသီဟပေတ့ကို သူ႔သား အ ရင္းသတ္ခဲ့သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ျမန္မာဘုရင္ ေနာက္ဆံုးမင္း သီေပါ နန္းတက္စက မင္းညီမင္းသားမ်ားအျပစ္မဲ့စြာ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ရာဇဝင္ကိုဖတ္လွ်င္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ၾကရပါမည္။
ရာဇဝင္သာမက ဗုဒၶဝင္ကိုဖတ္လွ်င္လည္း ဤအျဖစ္မ်ိဳးေတြ႔ၾကရပါမည္။ အဇာတသတ္က သူ႔ဘခင္ကို လုပ္ႀကံ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ၿပီး သတ္ခဲ့သည္မွာလည္း အာဏာအတြက္ပင္မဟုတ္ပါလား။
ရာဇဝင္ေခတ္သာ မဟုတ္ ယေန႔လက္ရွိ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာလည္း အာဏာရွင္မ်ားသတ္ျဖတ္ခဲ့၍ အသက္ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရသည္ ့ျဖစ္ရပ္မ်ားက တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာပင္။
ဂဠဳန္ဦးေစာ သည္ပင္လွ်င္ အာဏာလိုခ်င္လြန္း၍ အာဏာ႐ူး႐ူးကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တိုင္းျပည္ေကာင္းက်ိဳး ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္အာဇာနည္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ယခုလက္ရွိ ႏိုင္ငံေရးရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုပဲၾကည့္ပါ။ အီရတ္က ဆက္ဒမ္ဟူစိန္၊ လစ္ဗ်ားက ဂဒါဖီ၊ အီဂ်စ္က မူဘာရက္ ယခုလက္ရွိဆီးရီးယားက အာဆတ္တို႔ အာဏာေၾကာင့္ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။ လက္ရွိ ေလာေလာလတ္လတ္ ကေမၻာဒီးယားက ဟြန္ဆန္လည္း ျပႆနာရွိေနၿပီ။
ကမၻာ့သမိုင္းမွာေတာ့ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားၿပီး အထင္ကရ ေျပာစမွတ္ျပဳရသည့္ အာဏာစြန္႔သူ စစ္ဘုရင္အေသာက ကေတာ့ အာဏာရွင္ မ်ား၏အၾကားတြင္ အလြန္ထူးျခားလွပါသည္။ ကလိဂၤတိုင္းကို ေအာင္ႏိုင္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာ သူသံေဝဂရသြားသည္။ လူေသမ်ား၊ မေသမရွင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံအပ်က္အစီးမ်ား၊ ငိုယိုပူေဆြးေနၾကသူမ်ား . . . ကလိဂၤကို သူရၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္မွာလဲ အက်ိဳးအျမတ္၊ အားလံုးမီးေလာင္ျပင္ႏွင့္ လူေသအေလာင္းမ်ားကိုသာ သူရလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ စစ္ကို သူစြန္႔လႊတ္လိုက္သည္။ အာဏာဟူသမွ်ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္သည္။ သူ႔ရွိ သမွ်ကိုလွဴဒါန္းသည္။ လူမႈအက်ိဳးစီးပြားအားလံုးကို သူလုပ္ေဆာင္သည္။ ကမၻာ့သမိုင္းမွာေတာ့ သူ၏အႀကီးအက်ယ္ေအာင္ျမင္မႈ၊ စစ္ႏိုင္မႈတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ေက်ာခိုင္းခဲ့သည့္ အေသာကမင္းႀကီးေလာက္ ထူးျခားေသာ မင္းမရွိဟုဆိုရမည္ . . .။
တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဘာသာကမဆို လူကိုတန္ဖိုးထားေလးစားရမည္၊ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ် မထီေလးစားမျပဳအပ္၊ အေၾကာင္းမဲ့ သက္သက္ မသတ္ျဖတ္အပ္ဟု အထင္အရွားေဟာၾကားခဲ့ၾကသည္။
ခရစ္ယာန္ဘာသာအရ ဘုရားသခင္သည္ လူကိုမိမိ၏ ပံုသဏၭာန္ ေတာ္အတိုင္းဖန္ဆင္းေတာ္မူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လူတို႔သည္ ဘုရားသခင္ ၏ သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ားျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။
အစၥလာမ္ဘာသာအရ အာလႅာ အရွင္သည္ ပထမနတ္မ်ားကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူသည္။ ထို႔ေနာက္လူမ်ားကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူသည္။ လူတို႔ ကိုဖန္ဆင္းေတာ္မူၿပီးေနာက္ နတ္မ်ားကို အာလႅာအရွင္က လူ႔ျပည္သို႔ ေခၚလာသည္။ လူတို႔အားရွိခိုးခိုင္းသည္။ အီဗလစ္အမည္ရွိ နတ္တစ္ပါးက လူမ်ားကို ရွိခိုးဖို႔ျငင္းဆန္သျဖင့္ အာလႅာ အရွင္၏ အမိန္႔ကို မနာခံေသာေၾကာင့္ အာလႅာက ေစတန္(႐ိႈက္တန္) မာန္နတ္ျဖစ္ေစဟု အမိန္႔ ေတာ္ခ်မွတ္လိုက္သည္။
ဟိႏၵဴကမူဆြာမိဝိေကနႏၵက “ဘုရားဆိုသည္မွာ လူတို႔၏ဝိညာဥ္အစုအေပါင္းျဖစ္သည္”ဟုဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူကိုအေလးအ ျမတ္ထားျခင္းသည္ပင္ ဘုရားရွိခိုးျခင္းမည္ပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာကမူ လူ႔အျဖစ္သည္ရခဲလွသည္။ နတ္အျဖစ္၊ ျဗဟၼာ အျဖစ္တို႔ထက္ျမတ္သည္။ နတ္တို႔ ျဗဟၼာတို႔ျဖစ္လွ်င္ ဘုရားမျဖစ္ႏိုင္၊ လူျဖစ္မွသာလွ်င္ ဘုရားျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဤသို႔ ဘာသာေပါင္းစံုကိုၾကည့္လွ်င္ လူကိုတန္ဖိုးထားေလး စားရမည္ဆိုေသာ သေဘာတရားမွာ အားလံုးညီၫြတ္ၾကပါသည္။
အာဏာရွင္ ဝါဒသမားမ်ားကေတာ့ မယံုၾကည္ၾကပါ။ လူထဲတြင္ မိမိတစ္ဦးတည္းကသာ ပို၍ျမတ္သည္။ မိမိမွတပါးက်န္လူမ်ားသည္ မိမိ၏ေက်းကြ်န္မ်ား ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ခိုင္းေစသမွ် လုပ္ရမည္။ မိမိတို႔ အမိန္႔ဩဇာေပးသမွ်ကို ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ အားလံုးက နာခံရမည္။ မိမိတို႔မႀကိဳက္မႏွစ္သက္လွ်င္ ထိုသူကို အျပစ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပး၍ သတ္ျဖတ္ညႇဥ္းဆဲႏိုင္သည္ဟု သေဘာထားၾကသည္။
ဤသည္မွာ အာဏာရွင္ဝါဒျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္းတြင္ လူကိုဘုရားသခင္က တန္းတူ ဖန္ဆင္းခဲ့သည္။ လူတိုင္းမွာ ပိုင္ေရးပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ ထိုပိုင္ေရးပိုင္ခြင့္တြင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ ခြင့္လည္းပါသည္။ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ဆိုသည္မွာ လြတ္လပ္စြာ ေနႏိုင္ခြင့္ႏွင့္ အက်ိဳးစီးပြားရွာပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူကို အရမ္းမသတ္ ရပါ။
ယေန႔ ကမၻာမွာ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ေခတ္၊ အာဏာရွင္ေခတ္တို႔မွာ ေခတ္ေဟာင္း၏ အေမြအႏွစ္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းမြန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္သို႔ တစ္စတစ္စေျပာင္းလဲလာရသည္။ တစ္ခ်ိန္ကလည္း လူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီဟူေသာ လူအမ်ား၏ သေဘာဆႏၵႏွင့္အညီ လူအမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ စုေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀ဝ က ေအသင္ႏိုင္ငံသည္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ အိႏၵိယမွာလည္း ဘုရားရွင္လက္ထက္က လစၥဝီမင္းမ်ားလက္ထက္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ပါသည္။
လူ႔ေလာကသည္ တစ္စတစ္စ တိုးတက္လာသည္ဟု ယံုၾကည္လွ်င္ အာဏာရွင္စနစ္ေဟာင္းမွသည္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ေကာင္းသို႔ ေျပာင္းလဲလာရမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
ဒီမိုကေရစီစနစ္သည္ အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳသည္။ ျပည္သူလူထုက အမွန္တကယ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သူသာ သမၼတတို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ လုပ္ရမည္။ ထို သမၼတ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔မွာလည္း တစ္သက္လံုးမေသမခ်င္း ဤရာထူးကို ယူမထားရ၊ ၄ ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ေရြးေကာက္ရသည္။ အလြန္အကြ်ံ သမၼတ သက္တမ္း ၂ ႀကိမ္သာေနရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သူမွ် အာဏာရွင္အျဖစ္ ေျခကုပ္ယူကာ တစ္သက္လံုးမအုပ္ခ်ဳပ္ရပါ။
အာဏာသည္ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေသာ အႏၲရာယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ဘုရင္နပိုလီယံသည္လည္းေကာင္း၊ ကမၻာႀကီးတစ္ခု လံုးသူ႔လက္ေအာက္က်ရမည္ဟူေသာ စစ္အာဏာရွင္ ဟစ္တလာသည္လည္းေကာင္း၊ ဖက္ဆစ္မူဆိုလိုနီသည္လည္းေကာင္း၊ သူတို႔ဘဝကို မည္သို႔နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္ကိုၾကည့္လွ်င္ အာဏာ၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ကိုသိျမင္ႏိုင္ပါသည္။ အာဏာသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တစ္ဖြဲ႔၏ လက္ ထဲမွာရွိေနသေရြ႕ ထိုအာဏာသည္ အာဏာရွင္အတြက္လည္းေကာင္း၊ အာဏာရွင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္မ်ားအတြက္လည္းေကာင္း အႀကီးအက်ယ္ အႏၲရာယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအႏၲရာယ္ကို ဖယ္ရွားရန္မွာ အနာခံမွ အသာစံရသည္ဟူေသာ အ႐ိုးခံစကားလံုးႏွင့္သာ ေျပာရမည္ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအႏၲရာယ္ကို ဖယ္ရွားရန္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစားတစ္ရပ္လံုး၏ တာဝန္လည္းျဖစ္သလို အႏၱရာယ္ရွိေသာအာဏာကို ပိုင္ဆိုင္ေန သူမ်ားကလည္း ထိုအႏၱရာယ္ကို အၿမဲအစဥ္ ဖက္ေပြ႕မထားရန္ အေရးႀကီးပါသည္။ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႔ မေျပာင္းလဲမခ်င္းအာဏာသည္ အႏၱရာယ္တစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
တင္တင္ဦး
ေစာင့္ၾကည့္ဂ်ာနယ္ အတြဲ(၈) အမွတ္(၁၈)
