3.10.2013
လယ္တီဆရာေတာ္ အရွင္ဉာဏဓဇ (၁၉၄၆ - ၁၉၂၃)
ဓမၼစာဆိုေတာ္ လယ္တီ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာအား အဖ ဦးထြန္းသာ၊ အမိ ေဒၚက်ံဳးတို႔က စစ္ကိုင္းတိုင္း ဒီပဲရင္းၿမိဳ႕နယ္ စိုင္းျပင္ၾကီးရြာတြင္ အဂၤါေန႔နံနက္၊ တစ္ခ်က္တီးခ်ိန္တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္။ ငယ္မည္မွာ ေမာင္တက္ေခါင္ ျဖစ္၍ ေမြးခ်င္း ၅ ဦးအနက္ ဒုတိယေျမာက္ သားျဖစ္သည္။
ေမာင္တက္ေခါင္အား ဖြားျမင္ဆဲ ကာလတြင္ ေကာင္းကင္မွ သက္တန္႔ႀကီးသည္ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ အုပ္မိုးကာ ေကာင္းကင္တလႊား ပ်ံတက္သြားၿပီး တစ္အိမ္လံုး ေရာင္စံုမ်ား လင္းလက္ ယွက္သန္းလွ်က္ ရွိျခင္း၊ အိမ္ေနာက္ေဖး မန္က်ည္းပင္တြင္ ေထာင္ထားေသာ ဝါးလံုးမ်ား အနက္မွ ဝါးလံုးတစ္လံုး သည္ ေပါက္ကြဲ သံႏွင့္ အတူ ေကာင္းကင္သို႔ ပ်ံတက္သြားျခင္း စသည့္ အတိတ္ထူး နိမိတ္ထူး မ်ား ျဖစ္ပြား ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ထုိနိမိတ္ထူးမ်ားကို ယူကာ ေမာင္တက္ေခါင္ဟု အမည္ပညတ္ သတ္မုတ္ ေခၚတြင္ခဲ့ေၾကာင္း ေလ့လာ သိရွိရေပသည္။
ငယ္ဘဝ
ေမာင္တက္ေခါင္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ အရြယ္မွာပင္ ေလာကနီတိ ၊ ဓမၼနီတိ၊ ပရိတ္ၾကီး(၁၁) သုတ္ ကုိ ႏွဳတ္တက္ အာဂုံေဆာင္ႏုိင္ခဲ ့သည္။ စုိင္ျပင္ၾကီး ရြာ ရြာမေက်ာင္းတုိက္တြင္ ရွင္သာမေနျပဳသည္။ ဘြဲ႔ေတာ္မွာ ဥာဏ္ပညာတံခြန္ကုိ ပုိင္စုိးသူလုိ ့ အနက္ရတဲ ့ အရွင္ ဥာဏဓဇ ျဖစ္သည္။
အသက္(၂၀)တြင္ ဒီပဲရင္း ျမိဳ ့နယ္၊ စုိင္ျပင္ၾကီးေက်းရြာ၊ ျမင္တင္ေက်ာင္းတုိက္မွာ ျမင့္ျမတ္ေသာ သာသနေဘာင္ကုိ တက္ခဲ့သည္။မင္းတုန္းမင္းၾကီးသည္ ေနျပည္ေတာ္ကုိ အမရပူရမွ ရတနာပုံ ကုိ ေျပာင္းေရႊ့ရာ နန္းေတာ္ေဟာင္းကုိ သာသန အက်ိဳးအတြက္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေဆာက္လုပ္ျပီး 'မဟာေဇာတိကာရာမ' ေက်ာင္းဟု ေခၚတြင္ေစခဲ႔သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ထိုေက်ာင္း၌ (၁၀)ႏွစ္ခန္ ့ သီတင္း သုံးေတာ္မူခဲ႔သည္။ ထိုစံေက်ာင္း၏ ထုံးစံအရ ညဝတ္တက္ခ်ိန္မွာ ၂၂၇-သြယ္ က်င့္ဝတ္မ်ား ကုိ ႏႈတ္တက္ အာဂုံေဆာင္ၾကရာမွာ ဆရာေတာ္သည္ အသံၾသဇာေကာင္းေကာင္း ႏွင့္ ထင္ေပၚစြာရြတ္ဆုိႏုိင္သူ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏွစ္ ၁၂၃၃(ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၇၁)တြင္ မင္းတုန္းမင္းၾကီး၏ အေထာက္အပံ့ႏွင့္ ရတနာပုံျမိဳ ့ေတာ္၌ ငါးၾကိမ္ေျမာက္ သဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီး က်င္းပသည္။ ထိုပြဲတြင္ ဘုရားၾကီးတုိက္ ဆရာေတာ္၊ ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္၊ ျမင္းဝန္ဆရာေတာ္မ်ား ဦးစီး နာယက ျပဳျပီး သံဃာေတာ္ အပါး(၆၀၀) ေက်ာ္ ပါဝင္ ဆင္ႏႊဲၾကျပီး ပိဋကတ္သုံးပုံ အလုံးစုံကုိ ရြတ္ဖတ္ေတာ္မူၾကပါသည္။
ရြတ္ဖတ္ၾကရာမွာ သစ္ဆိမ့္ေက်ာင္းတုိက္ သံဃာေတာ္မ်ားက ဝိနည္း ပိဍကတ္ေတာ္ ၊ စလင္းေက်ာင္းတုိက္ သံဃာေတာ္မ်ားက သုတၱံ ပိဍကတ္ေတာ္ ၊ စံေက်ာင္းတုိက္ သံဃာေတာ္မ်ားက အဘိဓမၼာ ပိဍကတ္ေတာ္ မ်ားကုိ ရြတ္ဆုိၾကရာ ဦးဥာဏဓဇသည္ အဘိဓမၼာ ခုနစ္က်မ္း က ငါးက်မ္းေျမာက္ ျဖစ္တဲ ့ ကထာဝတၱဳ ကုိ ပေထာက္အမ လြတ္ကင္းစြာ နဲ ့ ႏွဳတ္တက္အာဂုံ ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရင္မင္းျမတ္ အပါအဝင္ ရဟန္းရွင္လူ အေပါင္း က ေကာင္းခ်ီး ၾသဘာေပး ဂုဏ္ျပဳခဲ့ ၾကသည္။
မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီးသည္ ပိဋကတ္ သုံးပုံ အလုံးစုံကုိ မႏၲေလး ေတာင္ေျခ ကုသုိလ္ေတာ္ ဘုရားအတြင္း၌ စက်င္ေက်ာက္ျပား (၇၂၉)ခ်ပ္မွာ ထြင္းထုနုိင္ခဲ့၍ ကုသုိလ္ေတာ္ေက်ာက္စာမ်ားသည္ အၾကီးမားဆုံးေသာ စာအုပ္ၾကီး ဟု ေခၚတြင္ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာေတာ္သည္ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္၊ မကုဍာရာမ ဆရာေတာ္၊ စလင္းဆရာေတာ္ နဲ ့ အျခားတတ္ကၽြမ္းေတာ္မူ ၾကေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ထံမွ ပိဋကတ္သုံးပုံ ႏွင့္ တကြ အဌကထာ ၊ ဍီကာ မ်ားကုိ သင္ယူရင္း တဖက္မွလည္း စာသင္သား(၂၀၀၀) ကုိ စာေပ သင္ၾကားပုိ ့ခ်ေတာ္မူသည္။ ဆရာေတာ္သည္ အဘိဓမၼာ ႏွင့္ ပါဠိစာေပ မ်ားကုိ အထူးကၽြမ္းက်င္ေတာ္မူသည့္ အတြက္ ရဟန္း(၁၀)၀ါ ျမန္မာႏွစ္ ၁၂၃၉ မွာ ဘုရင္မင္းျမတ္က ပထမ စာခ် ဘြဲ႕ထူးကုိ ဆက္ကပ္ခဲ့သည္။
(၁၄) ၀ါတြင္ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ဘုရားပေစၥက မ်ားႏွင့္ သာဝကၾကီးမ်ား၏ ပါရမီေတာ္မ်ား အေၾကာင္းကုိ ပါဠိဘာသာႏွင့္ ေမးခြန္းေပါင္း(၂၀) ကုိ ထုတ္ေတာ္မူခဲ့ရာ စာသင္သံဃာ (၂၀၀၀) ရွိ ဦးဥာဏဓဇ သာလွ်င္ ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖစြမ္းႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္၏ အေျဖမ်ားသည္ အလြန္ေကာင္းမြန္လွတဲ ့အတြက္ ေရြးခ်ယ္ စီစဥ္ျပီး 'ပါရမီဒီပနီ' အမည္ရွိ ဆရာေတာ္၏ ပထမဦးဆုံး စာအုပ္ကုိ ထုတ္ေ၀ခဲ ့ပါသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ဥပုသ္ေန႔တုိင္း ေယာမင္းႀကီးဦးဘိုးလႈိင္ထံၾကြေရာက္ျပီး ေလာကဆုိင္ရာ ၊ တရားသေဘာ ဆုိင္ရာ စစ္မွန္ေသာ သေဘာမ်ားကုိ မျပတ္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ေရႊေရးေဆာင္ဆရာေတာ္က မာရ္ေအာင္ဆရာေတာ္ကုိ မဏိသာရမဥၨဴသာဍီကာ က်မ္းမွ နိဂုံးကထာမ်ားကုိ ျမန္မာဘာသာသုိ ့ျပန္ဆုိရန္ ညႊန္ၾကားေတာ္ မူေလသည္။ မာရ္ေအာင္ဆရာေတာ္ ကလည္း စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိ တစ္ဆင့္ လႊဲေျပာင္းေပးေတာ္မူသည္။
စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ က ဦးဥာဏဓဇ ကုိ ျပန္ဆုိေစရာ အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ ဘာသာျပန္ ဆုိမွဳ ျပဳႏုိင္သည့္ အတြက္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက အထူးႏွစ္သက္တာမႈ ရွိေလသည္။[1]
ဘ၀နိဂံုး
၁၉၂၃-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ(၂၇)ရက္ေန႔တြင္ သက္ေတာ္(၇၈)ႏွစ္၊ ၀ါေတာ္(၅၈)ႏွစ္၊ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕၊ လယ္တီစံေက်ာင္း၌ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္။
ref: ပိေတာက္ေျမ
