Written by - မခိုင္
တစ္ေလာက သတင္းေတြထဲမႇာ လူငယ္ေလးေတြ အုပ္စုဖြဲ႕ရမ္းကားၾကတာ၊ ႐ိုက္ၾက
ႏႇက္ၾကတာကို ဖတ္ရေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္က
လူငယ္ဘ၀ကို လူငယ္ပီပီ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေတာ့ သူတို႔ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ရပ္ေတြ
လုပ္ၾကတယ္၊ ဒီလို အေၾကာင္းတရားေတြ ျဖစ္ေနၾကသလဲဆိုတာကို နားလည္မိပါတယ္။
ဒီလူငယ္ေတြဟာ ဘ၀မႇာ စာမ်က္ႏႇာ အလုခံရတာ၊ ဆုတ္ျဖဲခံရတာ ဒါမႇမဟုတ္
ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ၾကတာပါ။
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စာမ်က္ႏႇာလႇဖို႕အတြက္ အဓိက အေရးၾကီးဆံုးနဲ႔
တာ၀န္အရႇိဆံုးက မိဘေတြလို႔ ျမင္ပါတယ္။ မိဘေတြကို ေစာ္ကားလိုစိတ္နဲ႔
ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အရမ္းရင္းႏႇီးတဲ့ မိသားစုတစ္ခုရႇိပါတယ္။ ဖခင္လုပ္တဲ့သူက
NGO တစ္ခုက ၀န္ထမ္းပါ။ သူ႕မႇာ သမီးသံုးေယာက္နဲ႔ သားတစ္ေယာက္ ရႇိပါတယ္။
ကေလးေတြကို အမႇတ္မထင္ နင္တို႔အေဖလုပ္တဲ့ NGO က ဘာေတြလုပ္တဲ႕ NGO
လည္းလို႔ေမးေတာ့ ကေလးအားလံုး တညီတညြတ္တည္း မသိဘူးလို႔ ေျဖၾကပါတယ္။ အငယ္ဆံုး
သမီးေလးက ရႇစ္တန္းေက်ာင္းသူေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဖခင္လုပ္တဲ့သူရဲ႕ အလုပ္ကို
မသိဘဲနဲ႔ ႀကီးျပင္းရမယ့္ ဒီကေလးေတြကို စိတ္ပူမိခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ဖခင္ကိုေျပာျပေတာ့ လူႀကီးေတြကိစၥကို သိစရာမလိုဘူး။ ကေလးအလုပ္
ကေလးလုပ္ေစခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလာတယ္။ သိတ္မၾကာခင္မႇာဘဲ သမီးအႀကီးဆံုးက မိဘေတြ
မ်က္ႏႇာပ်က္ရမယ့္ အလုပ္ကို လုပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သမီးႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့
သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အမႇားကို သူလံုး၀ မသိနားမလည္ဘဲ က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
သိလိုက္ရပါတယ္။
လူငယ္ေတြဟာ သူတို႔စာမ်က္ႏႇာကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္
ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရႇိတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒါကို အသိအမႇတ္ျပဳ လက္ခံေပးဖို႔ေတာ့
လိုတယ္ေလ။ တစ္ေန႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။
သူတို႔နယ္မႇာ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခု လုပ္မယ္။ သမိုင္းစာမ်က္ႏႇာမႇာ
ကမၻာသိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြကို ဖိတ္ၾကမယ္။
ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားကလည္း ေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ ေသြးေတြ မျပတ္စီးဆင္းေနေလေတာ့ တကသ
ကေလးေတြရဲ႕ဖိတ္ၾကားမႈကို လက္ခံလိုက္တာေပါ့။ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ေလးမႇာ
သိပ္လႇတဲ့ ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္မႇာ ေသခ်ာေနခဲ့တယ္။ သိတ္မၾကာခင္မႇာဘဲ
စာေပေဟာေျပာပြဲအတြက္ ေကာ္မတီဖြဲ႕ေတာ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေလးေတြ တစ္ေယာက္မႇ
ပါမလာပါဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲက စာေပ ၀ါသနာအိုးၾကီးေတြ၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖဆိုသူေတြ၊
ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီးေတြက စာမ်က္ႏႇာ၀င္ယူၾကတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တကသ ကေလးေတြ
စတင္ ဖန္တီးေရးဆြဲခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏႇာဟာ လုယူ ခံလိုက္ရတာလို႕ ျမင္မိတယ္ ။
လူငယ္ေတြကို မေျမႇာက္ေပးပါနဲ႔လို႔ လူႀကီးေတြက ကိုယ့္ကိုေျပာတာ
အၾကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ၀န္ခံပါတယ္။ ေျမႇာက္ေပးမိခဲ့ပါတယ္။
ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တပည့္ေလး တစ္ေယာက္ကို
အဲဒီလို ေျမႇာက္ေပးမိခဲ့လို႔ အခုထိလူႀကီးအခ်ဳိ႕ရဲ႕ အမုန္းကိုခံေနရဆဲပါ။
အဲဒီတပည့္ေလး ပဥၥမတန္းအရြယ္မႇာ စာအရမ္းညံ့သလို အျခားေသာအရာမ်ားမႇာလည္း
မေတာ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ေဘာလံုးကန္ခ်င္ ဖမ္းခ်င္ေနတဲ့ ကေလးပါ။
ဒါေၾကာင့္ အျခားေသာဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ အၿငိဳအျငင္ အၿမဲခံေနခဲ့ရပါတယ္။ ခဏခဏ
အဆူခံေနရေတာ့ ကေလးက သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေပေတေတ ဂ်စ္တစ္တစ္
လုပ္တတ္တယ္။ ဒီကေလးကို ေဖးမ ေပးမိေတာ့ ကိုယ့္ကိုပါ အားလံုးက
ေျမႇာက္ေပးရေကာင္းလားဆိုၿပီး အျမင္ေစာင္းခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီကေလးက အခုကေမၻာဇ
ေဘာလံုးအသင္းရဲ႕လူငယ္တန္းမႇာ ပထမဦးစားေပး ဂိုးဖမ္းသမားတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနပါၿပီ။ေဘာလံုး ေရႊေခတ္ေရာက္ခ်ိန္ သူ႕စာမ်က္ႏႇာေတြ
တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေတာ့ အရင္ကသူ႕ကို ပစ္ပယ္ထားတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက
အဲဒါငါ့တပည့္လို႔ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာေနၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဂိုးသမားေလးကေတာ့
ရႇက္လည္းမရႇက္ဘူးေနာ္လို႔ ေျပာျပတယ္။ လူငယ္ေလးရဲ႕ စာမ်က္ႏႇာထဲကို
အတင္း၀င္တိုးေနၾကပံုရတယ္။
နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုမႇာ လူငယ္ေတြနဲ႔
စကား၀ိုင္းဖြဲ႕မိေတာ့ လတ္တေလာ ၾကားေနရတာေတြက ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ အသံေတြ
မ်ားေနတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို
လႇမ္းေျပာမိေတာ့ ဟားတိုက္ရယ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ ဒီအခါေလာက္ လူငယ္ေတြအတြက္
အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ၊ ျမႇင့္တင္ေပးေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြ
ေပါတာမရႇိဘူးတဲ့။ သူေျပာတဲ့ အခြင့္အလမ္းနဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းေတြဆိုတာ ေခတ္ပညာတတ္
လက္တစ္ဆုပ္စာ လူငယ္ေတြ အတြက္ပဲလို႔ ျမင္မိေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဘယ္ေလာက္
အတိုင္းအတာထိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သလဲဆိုတာ ဘယ္သူမႇ ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ပါဘူး။
လူငယ္ဆိုတာ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းအား ေကာင္းသူေတြပါ။ ခႏၶာေဗဒအရလည္း
ၾကံ့ခိုင္မႈပိုတယ္။ သူရဲေကာင္း စိတ္ေတြလည္း ရႇိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြက
စာမ်က္ႏႇာဖြင့္တဲ့ေနရာမႇာ အစစအရာရာ အားသာတယ္။ ကိုယ့္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့
မဖြင့္တတ္ေတာ့တဲ့ ဖြင့္ရမႇာေၾကာက္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏႇာ အတြက္ေတာ့ လူငယ္ေတြကို
ခုတံုးလုပ္တာ၊ လမ္းပိတ္ထားတာမ်ိဳး မလုပ္မိၾကေစခ်င္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြကို
လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ။
Saturday, October 12, 2013
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
